5.18
Τελικά είμαι πολύ καμένος.
Πήγα στο Δημήτρη το δώρο του για το οποίο φανταζόμουν οτι θα ήταν πολύ χαρούμενος και αυτός μου είπε πως θα πάει να το αλλάξει. Ωραία. Γενικά σαπίλα σήμερα εκτός απο το πολυαναμενόμενο πάρτυ απο το οποίο μόλις γύρισα.
Δεν θα έλεγα οτι πέρασα και ιδιαίτερα καλά. Είχε βέβαια αρκετο κόσμο αλλα γενικά η μουσική ήταν πολύ βαρετή. Άσε που ήταν μαζεμένοι όλοι της σχολής χωρού και έτσι όπως χόρευαν σε κομπλάρανε και ένιωθες οτι αν κάνεις πως χωρεύεις θα φανείς γελοίος. Ήπια τρία ποτήρια απο μια α π α ί σ ι α σαγκρια και μου ήρθε να ξεράσω.
Την ανία έσπασε ένας τυπάς ο οποίος ήρθε με ένα καλοσιδερομένο κουστούμι, αυστηρή γραβάτα και στραβά παπούτσια, μαλί όχι ιδιαίτερα μακρύ, αλλα ίσιο, χτενισμένο και χωρισμένο προσεκτικά στην άκρη και..κρατήσου...μουστακι πυκνο και κοντό. Μόνο μουστάκι, κατα τ'αλλα ξυρισμένος ούτε μούσι ούτε τίποτα.
Ο τύπος ήταν ΙΔΙΟΣ ο Χίτλερ. Δεν ξέρω αν το είχε κάνει επίτηδες αλλά όλο στησιμό του ήταν αυστηρο. Θα έλεγε κανείς οτι είχε προσπαθήσει πολύ για να μοιάζει με αυτόν. Όπως και να έχουν τα πράγματα ο τύπος ήταν τόσο γελοίος που ακόμα και αυτοί που δεν γνωρίζουν το Χίτλερ απο φωτογραφίες τον κοιτούσαν χασκογελώντας. Προσπάθησα να τον βγάλω μια φωτογραφία με μια ψηφιακή που είχαν κάτι παιδιά αλλα με πήρε χαμπάρι ρε πούστη και για να το παίξω κινέζος τελικά εβγαλα τον κώλο που στεκόταν δίπλα του..
Ατυχία γιατί θα έμενε στην ιστορία..
Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2005
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2005
Πρελούδιο για την κακοποίηση ενός ονόματος
When, to their airy hall, my fathers' voice,
Shall call my spirit, joyful in their choice,
When, pois'd upon the gal, my form shall ride,
Or, dark in mist, descent the mountain's side,
Oh!may my shade behold no sculptur'd urns,
To mark the spot, where earth to earth returns,
No lengthen'd scroll, no praise encumber'd stone,
My epitaph shall be, my name alone,
If that with honour fail to crown my clay,
Oh!may no other fame my deeds repay,
That, only that, shall single out the spot,
By that remember'd, or with that forgot
Lord Byron
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε αυτούς τα ονόματα των οποίων κακοποιήθηκαν απο δεξιές παρατάξεις...
Shall call my spirit, joyful in their choice,
When, pois'd upon the gal, my form shall ride,
Or, dark in mist, descent the mountain's side,
Oh!may my shade behold no sculptur'd urns,
To mark the spot, where earth to earth returns,
No lengthen'd scroll, no praise encumber'd stone,
My epitaph shall be, my name alone,
If that with honour fail to crown my clay,
Oh!may no other fame my deeds repay,
That, only that, shall single out the spot,
By that remember'd, or with that forgot
Lord Byron
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε αυτούς τα ονόματα των οποίων κακοποιήθηκαν απο δεξιές παρατάξεις...
Οι χωριάτες του village και μια ενδιαφέρουσα νύχτα
Είδα χτές του "αδερφούς Γκρίμ"...Δε θα σχολιάσω. Θα πώ απλά οτι απο τον Γκίλιαμ περίμενα μαλλον περισσότερα.
Μου κάνει εντύπωση κάθε φορά ο κόσμος του Βίλατζ αλλα και του Κοσμόπολις πλέον. Αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους κάποιος πηγαίνει σινεμά και πληρώνει 7,5 ευρώ για να χαζογελάει και να κοροιδεύει καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Είμαι περίεργος.
Το παραδέχομαι.
Ιδιαίτερα όσον αφορα το σινεμά μπορώ άνετα να τσακωθώ με κάποιον είτε γιατί δε με αφήνει να δω την ταινία, είτε ακόμα επειδή, στην μετέπειτα συζήτηση οπου συνήθως θα διαφωνεί μαζί μου για το περιεχόμενο του έργου η για τα πιθανά μηνυματα που κατάφερε η δεν κατάφερε να περάσει ο σκηνοθέτης, δεν μου παραθέτει επιχειρήματα που να στέκουν. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να με νευριάσει κάποιος με αυτό τον τρόπο.
Είμαι περίεργος.
Απο κεί και πέρα πρέπει να το δηλώσω. ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΑΡΑΒΛΑΧΟΙ ΣΚΑΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΣΠΑΤΑΝΑΙΟΙ, τι έρχεστε ρε κακομοίρηδες σινεμά και μου σπάτε τα αρχίδια και μου χαλάτε την ησυχία μου? Ποίος σας είπε οτι έχετε το δικαίωμα να ζαλίζετε τα παπάρια του κόσμου στην αίθουσα επειδή στο σπίτι σας δεν έχετε χώρο να την παιξετε. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΖΩΑ (παρατηρώ πως τελευταία έχω αρκετά νεύρα. Θα το φροντίσω)
Μετα απο αυτό πήγα στο πάρτυ του φίλου μου του Γιώργου. Η νύχτα προμηνυόταν πολύ βαρετή, καθότι ο Γιώργος θα έπαιζε μουσική και εγώ δεν θα ήξερα κανένα. Η ευχάριστη έκπληξη δεν άργησε να έρθει και μόλις μπήκα στο μαγαζί ανακάλυψα οτι ήταν και η φίλη μου η Λήδα. Σπάνιο άτομο και αρκετά προβληματισμένο, πράγμα που σε κάνει να θές να περνάς ώρες μαζί της. Η αδελφή της απο την άλλη δεν αποτέλεσε καμμία έκπληξη για εμένα. Είναι περίπου το άτομο που μου έιχαν περιγράψει..
...Μυστήριο κορίτσι, μου θυμίζει μια τύπισα απο τη "ναυτία" του Σάρτρ, το χαρακτήρα της οποίας, ο συγγραφέας προσπαθεί συνέχεια να καταλάβει αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει. Όπως είπα και στην ίδια όμως, αυτό το μυστήριώδες, το οποίο τείνουν να το έχουν όλο και λιγότερες στις μέρες μάς, είναι η ειδιοποιος διαφορά που θα ξεχωρίσει τα ερίφια απο τα πρόβατα. Είναι απίστευτο το οτι επι 4 ώρες μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον πιάνοντας θέματα απο το ζωδιακό κύκλο μέχρι την συγκριτική πολιτική των σοσιαλιστικών κομάτων στην Ευρώπη (!). Δεν ξέρω αν είναι το ποτό που μας έκανε να προβούμε σε κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις πάντως είναι ένα ατομο την άποψη του οποίου είναι ωραίο να ακούς. Σαν τυπικοί σκεπτόμενοι αστοί, αφού κατατάξαμε τους εαυτούς μας στην κατηγορία των έξυπνων, μα λιγότερο χαρούμενων ατόμων, αποφασίσαμε οτι χαρήκαμε για τη γνωριμία και οτι κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε. Δεν ξέρω αν ήταν κομάτια όταν τα είπε αυτά, άλλωστε πρώτη φορά την είδα χτές,..θα φανεί και απο το αν θυμάται το blog, κάτι για το οποίο όμως πολύ αμφιβάλω αφού το URL είναι μάλλον μεγάλο για 3 ποτήρια κοκκίνο κρασί με κανέλα και κάτι σφηνάκια τεκίλα. Κλείνω σημείωνοντας οτι μου φανηκε απίστευτο οτι απο όλα τα τραγούδια του Bob Marley επέλεξε ώς αγαπημένο της το Concrete jungle, που αν και δεν είναι απο τα πιο γνωστά του, τυχαίνει να είναι και εμένα το αγαπημένο μου. Τέλος, να σημειώσω την κορύφαία ατάκα που μου πέταξε στο τέλος, όταν άνοιγα την πόρτα του αυτοκινήτου μου από δεξία για να αφήσω το μπουφάν και μου φάνηκε πολύ αστεία : "Οδηγείς αγγλικό αυτοκίνητο?"
Πάω να φάω και να πάρω το σκαραβαίο απο το συνεργείο.
Μου κάνει εντύπωση κάθε φορά ο κόσμος του Βίλατζ αλλα και του Κοσμόπολις πλέον. Αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους κάποιος πηγαίνει σινεμά και πληρώνει 7,5 ευρώ για να χαζογελάει και να κοροιδεύει καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Είμαι περίεργος.
Το παραδέχομαι.
Ιδιαίτερα όσον αφορα το σινεμά μπορώ άνετα να τσακωθώ με κάποιον είτε γιατί δε με αφήνει να δω την ταινία, είτε ακόμα επειδή, στην μετέπειτα συζήτηση οπου συνήθως θα διαφωνεί μαζί μου για το περιεχόμενο του έργου η για τα πιθανά μηνυματα που κατάφερε η δεν κατάφερε να περάσει ο σκηνοθέτης, δεν μου παραθέτει επιχειρήματα που να στέκουν. Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να με νευριάσει κάποιος με αυτό τον τρόπο.
Είμαι περίεργος.
Απο κεί και πέρα πρέπει να το δηλώσω. ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΑΡΑΒΛΑΧΟΙ ΣΚΑΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΣΠΑΤΑΝΑΙΟΙ, τι έρχεστε ρε κακομοίρηδες σινεμά και μου σπάτε τα αρχίδια και μου χαλάτε την ησυχία μου? Ποίος σας είπε οτι έχετε το δικαίωμα να ζαλίζετε τα παπάρια του κόσμου στην αίθουσα επειδή στο σπίτι σας δεν έχετε χώρο να την παιξετε. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΡΕ ΖΩΑ (παρατηρώ πως τελευταία έχω αρκετά νεύρα. Θα το φροντίσω)
Μετα απο αυτό πήγα στο πάρτυ του φίλου μου του Γιώργου. Η νύχτα προμηνυόταν πολύ βαρετή, καθότι ο Γιώργος θα έπαιζε μουσική και εγώ δεν θα ήξερα κανένα. Η ευχάριστη έκπληξη δεν άργησε να έρθει και μόλις μπήκα στο μαγαζί ανακάλυψα οτι ήταν και η φίλη μου η Λήδα. Σπάνιο άτομο και αρκετά προβληματισμένο, πράγμα που σε κάνει να θές να περνάς ώρες μαζί της. Η αδελφή της απο την άλλη δεν αποτέλεσε καμμία έκπληξη για εμένα. Είναι περίπου το άτομο που μου έιχαν περιγράψει..
...Μυστήριο κορίτσι, μου θυμίζει μια τύπισα απο τη "ναυτία" του Σάρτρ, το χαρακτήρα της οποίας, ο συγγραφέας προσπαθεί συνέχεια να καταλάβει αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει. Όπως είπα και στην ίδια όμως, αυτό το μυστήριώδες, το οποίο τείνουν να το έχουν όλο και λιγότερες στις μέρες μάς, είναι η ειδιοποιος διαφορά που θα ξεχωρίσει τα ερίφια απο τα πρόβατα. Είναι απίστευτο το οτι επι 4 ώρες μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον πιάνοντας θέματα απο το ζωδιακό κύκλο μέχρι την συγκριτική πολιτική των σοσιαλιστικών κομάτων στην Ευρώπη (!). Δεν ξέρω αν είναι το ποτό που μας έκανε να προβούμε σε κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις πάντως είναι ένα ατομο την άποψη του οποίου είναι ωραίο να ακούς. Σαν τυπικοί σκεπτόμενοι αστοί, αφού κατατάξαμε τους εαυτούς μας στην κατηγορία των έξυπνων, μα λιγότερο χαρούμενων ατόμων, αποφασίσαμε οτι χαρήκαμε για τη γνωριμία και οτι κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε. Δεν ξέρω αν ήταν κομάτια όταν τα είπε αυτά, άλλωστε πρώτη φορά την είδα χτές,..θα φανεί και απο το αν θυμάται το blog, κάτι για το οποίο όμως πολύ αμφιβάλω αφού το URL είναι μάλλον μεγάλο για 3 ποτήρια κοκκίνο κρασί με κανέλα και κάτι σφηνάκια τεκίλα. Κλείνω σημείωνοντας οτι μου φανηκε απίστευτο οτι απο όλα τα τραγούδια του Bob Marley επέλεξε ώς αγαπημένο της το Concrete jungle, που αν και δεν είναι απο τα πιο γνωστά του, τυχαίνει να είναι και εμένα το αγαπημένο μου. Τέλος, να σημειώσω την κορύφαία ατάκα που μου πέταξε στο τέλος, όταν άνοιγα την πόρτα του αυτοκινήτου μου από δεξία για να αφήσω το μπουφάν και μου φάνηκε πολύ αστεία : "Οδηγείς αγγλικό αυτοκίνητο?"
Πάω να φάω και να πάρω το σκαραβαίο απο το συνεργείο.
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 23, 2005
Τρένο
Ναι.Τρένο και μετρό
Στο ελληνικό τρένο και μετρό μπορούμε καθημερινα να παρατηρήσουμε το επίπεδο πολιτισμού των κατοίκων αυτής της χώρας.
Είμαι στο σταθμό Σύνταγμα και μόλις έχω κατέβει στην πλατφόρμα για να πάρω μετρο για Χαλάνδρι. Της πόοοπης φυσικά στην πλατφόρμα. Ο κόσμος έχει ήδη ακούσει το τρένο απο μακρία και περνάει την κόκκινη γραμή αψηφώντας τα σφυρίγματα του σεκιουριτά.
Φτάνει το μετρό και ανοίγουν οι πόρτες.
Σα τα ζώα που τα κηνυγάει ο λύκος, αρχίζουν όλοι οι μαλάκες και οι μαλακισμένεσ, μικροί και μεγάλοι, να εισβάλουν ώς πρωτόγονοι στις εισόδους μην αφήνωντας χώρο σε αυτούς που θέλουν να κατέβουν στη στάση να το πραγματοποιήσουν. Αρχίζουν τα βρισίδια. Μα σας παρακαλώ κύριοι, περιμένετε να βγούμα. Σασ παρακαλώ υπομονή, κυριά μου περιμένετε λίγο. Μη φύγετε θέλω να βγώ (ΜΠΙΙΙΙΠ----πάνε να κλείσουν οι πόρτες), μη μη μη έιμαι με πατερίτσες, σας παρακαλώ κάντε στην άκρη, είναι η στάση που θέλω να κατέβω, Οδηγεεε, μη φεύγετε είμαστε ακόμα μέσα.Κάντε στην άκρη κάντε στην άκρη.
Αποτέλεσμα
Οι μισοί μένουν μέσα στο μετρό παστωμένοι πλέον σα σαρδέλες, αφού το βαγόνι έχει τιγκαρει με τους έξτρα επιβάτες, βρίζουν και έλπίζουν να καταφέρουν να κατέβουν στην επόμενη στάση. Στην άκρη του σταθμού είναι μια οικογένεια αλοδαπών (για άγγλοι μου φάνηκαν) η οποία δεν πρόλαβε να μπεί στο βαγόνι. Η γυναίκα κοιτά σαστισμένη και ο σύζυγος της γελάει με τα χάλια μας.
Εγώ έχω κατεβάσει ότι βρισιές ξέρω. Είμαστε η Ελλάδα ρε. Ο ναός του πολιτισμού. Ορίστε ρε μαλάκες η κατάντια μας. Πως θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά σε μια χώρα όπου οι πολίτες Χ δεν έχουν τη στοιχειώδη νοημοσύνη να αφήσουν τους πολίτες Ψ να βγούν απο το βαγόνι του μετρό πρίν εισβάλουν σαν τα πρόβατα στη που τα γυρνάει ο σκλύος στη στάνη?
Δυστυχώς δεν ειναι μαθηματικό πρόβλημα με δύο άγνώστους.
Είναι κοινωνικό πρόβλημα με 10.000.000 μαλάκες.
Στο ελληνικό τρένο και μετρό μπορούμε καθημερινα να παρατηρήσουμε το επίπεδο πολιτισμού των κατοίκων αυτής της χώρας.
Είμαι στο σταθμό Σύνταγμα και μόλις έχω κατέβει στην πλατφόρμα για να πάρω μετρο για Χαλάνδρι. Της πόοοπης φυσικά στην πλατφόρμα. Ο κόσμος έχει ήδη ακούσει το τρένο απο μακρία και περνάει την κόκκινη γραμή αψηφώντας τα σφυρίγματα του σεκιουριτά.
Φτάνει το μετρό και ανοίγουν οι πόρτες.
Σα τα ζώα που τα κηνυγάει ο λύκος, αρχίζουν όλοι οι μαλάκες και οι μαλακισμένεσ, μικροί και μεγάλοι, να εισβάλουν ώς πρωτόγονοι στις εισόδους μην αφήνωντας χώρο σε αυτούς που θέλουν να κατέβουν στη στάση να το πραγματοποιήσουν. Αρχίζουν τα βρισίδια. Μα σας παρακαλώ κύριοι, περιμένετε να βγούμα. Σασ παρακαλώ υπομονή, κυριά μου περιμένετε λίγο. Μη φύγετε θέλω να βγώ (ΜΠΙΙΙΙΠ----πάνε να κλείσουν οι πόρτες), μη μη μη έιμαι με πατερίτσες, σας παρακαλώ κάντε στην άκρη, είναι η στάση που θέλω να κατέβω, Οδηγεεε, μη φεύγετε είμαστε ακόμα μέσα.Κάντε στην άκρη κάντε στην άκρη.
Αποτέλεσμα
Οι μισοί μένουν μέσα στο μετρό παστωμένοι πλέον σα σαρδέλες, αφού το βαγόνι έχει τιγκαρει με τους έξτρα επιβάτες, βρίζουν και έλπίζουν να καταφέρουν να κατέβουν στην επόμενη στάση. Στην άκρη του σταθμού είναι μια οικογένεια αλοδαπών (για άγγλοι μου φάνηκαν) η οποία δεν πρόλαβε να μπεί στο βαγόνι. Η γυναίκα κοιτά σαστισμένη και ο σύζυγος της γελάει με τα χάλια μας.
Εγώ έχω κατεβάσει ότι βρισιές ξέρω. Είμαστε η Ελλάδα ρε. Ο ναός του πολιτισμού. Ορίστε ρε μαλάκες η κατάντια μας. Πως θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά σε μια χώρα όπου οι πολίτες Χ δεν έχουν τη στοιχειώδη νοημοσύνη να αφήσουν τους πολίτες Ψ να βγούν απο το βαγόνι του μετρό πρίν εισβάλουν σαν τα πρόβατα στη που τα γυρνάει ο σκλύος στη στάνη?
Δυστυχώς δεν ειναι μαθηματικό πρόβλημα με δύο άγνώστους.
Είναι κοινωνικό πρόβλημα με 10.000.000 μαλάκες.
Μετά την επίσκεψη
Η λιβανέζα φίλη μου έφυγε σήμερα το πρωί. Περάσαμε πολύ ωραία και μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκευθώ μέρη που είχα να δω απο δε ξέρω και γώ πότε.
Ακρόπολη
Τι υπέροχο θέαμα, τι υπέροχη θέα, τι υπέροχο δημιούργημα. Ένα πραγματικό θαύμα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι οτι απο τότε που γενήθηκα τη θυμάμαι με σκαλωσιές. Μάλιστα σήμερα άκουσα οτι η αναστήλωση της, και κατ επέκτασην οι ατελείωτου μήκους σκαλωσιές, έχει κρατήσει ώς τώρα 25 χρόνα και προβλέπουν οτι θα ολοκληρωθεί σε άλλα 5.. Καλά ρε μαλάκες..μα πόσο μαλάκες μπορεί να ειναι αυτοι οι συμπατριώτες μας? Για να μήν αρχίσω τα χροντρά βρισίδια άδικα θα ψάξω σε κανά βιβλίο ιστορίας να δώ πόσο χρειάστηκε για να χτιστεί η ακρόπολη. Είμαι 100% σίγουρος οτι οι αρχαίοι χρειάστηκαν λιγότερο χρόνο για να την χτίσουν, απ'οτι για να την αναστηλώσουν οι ηλίθιοι νεοέλληνες.
Ναός Ποσειδώνα στο Σούνιο
Ένα ακόμα υπέροχο θέαμα. Υπέροχα επίσης είναι τα αρχαιοελληνικά μάρμαρα που βρίσκονται γύρω γύρω απο τον ναό και στα οποία είναι χαραγμένα (δυστυχώς όχι απο τους αρχαίους) οι λέξεις "παο θρησκεία", "καλαμάτα", "Χρύσα", καρδουλές και άλλες μαλακιές. Δεν είμαι πατριώτης..ουτε κάν. Αλλα έλεος ρε μαλκάκες. εκεί βρηκατε να χαράξετε τις παπαριές σας? ΤΙ ΖΩΟ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ? Δηλαδή μέσα στην αχρηστία και τη μιζέρια που μας δέρνει σ'αυτη τη χώρα πρέπει να αμαυρώνουμε και το μοναδικό πράγμα για το οποίο, πες, θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι?Την ελληνική κληρονομιά ενοώ. Δηλαδή αν το σκεφτείς αδερφέ τι κοινό έχουμε οι σημερινοί Έλληνες με τους τους τυπάδες που μεσουρανούσαν πριν κατι χρόνια? χμ..για να σκεφτώ. Πέρα απο τη γλώσσα?ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ.
Ένα έθνος λαμόγιων είμαστε που κοιτάμε πάντα πώς να την βγάλουμε καθαρή, και να βουτήξουμε απο τον άλλο. Που'σαι ρε Σωκράτη, Πλάτωνα και οποιοσδήποτε άλλος να δεισ τα χάλια μάς.
Απο την άλλη σκέφτομαι όμως..Τελικά αυτή η κατάσταση είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Ο Σωκράτης αυτοκτόνησε για να μη τον φάνε, Ο Πλάτων εξορίστηκε, ασε...έπεσε στα χέρια μου μια λίστα με τους σημαντικότερους αρχαίους και ΟΛΟΙ είτε είχαν αυτοκτονήσει για να μην τους φάνε, είτε είχαν εξοριστεί και πέθαναν στη εξορία απο την πείνα.
Τί να πείς..Τουλάχιστον αυτόι είναι περήφανοι για κάτι.
Δρόμοι.
Αθηναικοί δρόμοι. Το μεγάλο μας ατού ως χώρα είναι οτι διαθέτουμε εκπληκτικούς δρόμους. Μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν και ώς προσομοιωτής μάχης. Τοποθετείες τους στρατιώτες στην στην Θησέως και τους εξηγείς οτι βρίσκονται στο πεδίο μάχης όπου οι τρύπες που βλέπουν είναι απο τα f16 που σάρωσαν πρίν λίγο με βόμβες την κηφησιά.
Θα το ξανασχολιάω γιατί με απάσχολεί αρκετά το θέμα των δρόμων
Ακρόπολη
Τι υπέροχο θέαμα, τι υπέροχη θέα, τι υπέροχο δημιούργημα. Ένα πραγματικό θαύμα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι οτι απο τότε που γενήθηκα τη θυμάμαι με σκαλωσιές. Μάλιστα σήμερα άκουσα οτι η αναστήλωση της, και κατ επέκτασην οι ατελείωτου μήκους σκαλωσιές, έχει κρατήσει ώς τώρα 25 χρόνα και προβλέπουν οτι θα ολοκληρωθεί σε άλλα 5.. Καλά ρε μαλάκες..μα πόσο μαλάκες μπορεί να ειναι αυτοι οι συμπατριώτες μας? Για να μήν αρχίσω τα χροντρά βρισίδια άδικα θα ψάξω σε κανά βιβλίο ιστορίας να δώ πόσο χρειάστηκε για να χτιστεί η ακρόπολη. Είμαι 100% σίγουρος οτι οι αρχαίοι χρειάστηκαν λιγότερο χρόνο για να την χτίσουν, απ'οτι για να την αναστηλώσουν οι ηλίθιοι νεοέλληνες.
Ναός Ποσειδώνα στο Σούνιο
Ένα ακόμα υπέροχο θέαμα. Υπέροχα επίσης είναι τα αρχαιοελληνικά μάρμαρα που βρίσκονται γύρω γύρω απο τον ναό και στα οποία είναι χαραγμένα (δυστυχώς όχι απο τους αρχαίους) οι λέξεις "παο θρησκεία", "καλαμάτα", "Χρύσα", καρδουλές και άλλες μαλακιές. Δεν είμαι πατριώτης..ουτε κάν. Αλλα έλεος ρε μαλκάκες. εκεί βρηκατε να χαράξετε τις παπαριές σας? ΤΙ ΖΩΟ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ? Δηλαδή μέσα στην αχρηστία και τη μιζέρια που μας δέρνει σ'αυτη τη χώρα πρέπει να αμαυρώνουμε και το μοναδικό πράγμα για το οποίο, πες, θα μπορούσαμε να είμαστε περήφανοι?Την ελληνική κληρονομιά ενοώ. Δηλαδή αν το σκεφτείς αδερφέ τι κοινό έχουμε οι σημερινοί Έλληνες με τους τους τυπάδες που μεσουρανούσαν πριν κατι χρόνια? χμ..για να σκεφτώ. Πέρα απο τη γλώσσα?ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ.
Ένα έθνος λαμόγιων είμαστε που κοιτάμε πάντα πώς να την βγάλουμε καθαρή, και να βουτήξουμε απο τον άλλο. Που'σαι ρε Σωκράτη, Πλάτωνα και οποιοσδήποτε άλλος να δεισ τα χάλια μάς.
Απο την άλλη σκέφτομαι όμως..Τελικά αυτή η κατάσταση είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Ο Σωκράτης αυτοκτόνησε για να μη τον φάνε, Ο Πλάτων εξορίστηκε, ασε...έπεσε στα χέρια μου μια λίστα με τους σημαντικότερους αρχαίους και ΟΛΟΙ είτε είχαν αυτοκτονήσει για να μην τους φάνε, είτε είχαν εξοριστεί και πέθαναν στη εξορία απο την πείνα.
Τί να πείς..Τουλάχιστον αυτόι είναι περήφανοι για κάτι.
Δρόμοι.
Αθηναικοί δρόμοι. Το μεγάλο μας ατού ως χώρα είναι οτι διαθέτουμε εκπληκτικούς δρόμους. Μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν και ώς προσομοιωτής μάχης. Τοποθετείες τους στρατιώτες στην στην Θησέως και τους εξηγείς οτι βρίσκονται στο πεδίο μάχης όπου οι τρύπες που βλέπουν είναι απο τα f16 που σάρωσαν πρίν λίγο με βόμβες την κηφησιά.
Θα το ξανασχολιάω γιατί με απάσχολεί αρκετά το θέμα των δρόμων
Σάββατο, Δεκεμβρίου 10, 2005
The Mall - άκας
Μετά απο ένα υπέροχο 5ήμερο στην Κρήτη όπου κυριολεκτικά τα έσπασα απο κάθε άποψη και αναθεμάτισα την ώρα και τη στιγμή που τελείωσα το πτυχίο μου τόσο νωρίς, επέστρεψα στην ξενέρωτη Αθήνα. Επιστροφή στα ίδια και τα ίδια λοιπόν..
Είπα χτές να πάω να αγοράσω ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια και μια φορμίτσα. Με παίρνει λοιπόν ο ξαδερφός μου και μου λέει να πάμε στο The Mall. Είναι γνωστό οτι μέρη που γίνεται πανζουρλισμός απο άτομα που θέλουν επειγόντως να ικανοποιήσουν την καταναλωτική μανία τους για να γλυτώσουν απο την αντίστοιχη καταθληπτική, δεν με ευχαριστούν ιδιαίτερα. Παρόλαυτα ο Γιώργος ήταν πολύ αποφασισμένος και έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω.
Αφού φτάσαμε στο μεγαθήριο και παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ 3 φορές μεγαλύτερο απο γήπεδο ποδοσφαίρου, ανεβήκαμε στο πρώτο όροφο. Μα τι θέμα και αυτο βρε παιδί μου.. Έμεινα έκπληκτος. Όλων των ειδών οι νεόπλουτοι: οι κυριλέδες, οι δήθεν χύμα, οι κουστουμάτοι, οι δήθεν βρωμίλοι, οι trendy, οι κουλτουρέ, οι σπαταναίοι.. ήταν όλοι εκέι. Μαζεμένοι σε κοπάδια σαν τα πρόβατα πηγαίναν όλοι μαζί ομάδες-ομάδες προς τις εισόδους των καταστημάτων, με ένα απλανές χαμένο και ταυτόχρονα ηλιθίως χαρωπό βλέμα ζωγραφισμένο στο προσωπο τους, πέφτωντας ο ένας πάνω στον άλλο. Σαν σε σύναξη ήλιθίων, έβλεπες απο μικρά πράντα κοριτσάκια μέχρι μεγάλες γκούτσι κυράτσες και ντόνα κάραν νεαρούς να κοιτούν πρός όλες τις κατευθύνσεις σαν μόλις να πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι.
ΕΛΕΟΣ ΡΕ. Το χειρότερο δε είναι οι διάφορες τύπισες που περνούσαν απο δίπλα μου με τις 45 τσάντες και τους χαμάληδες απο πίσω να κουβαλάνε τα έξτρα. Μάλιστα μια φώνζε στον φουκαρά που προπορευόταν "Χάρη Χάρη πάμε και στα Swarowski". Ού να μου χαθείται ζώα.
Για το τέλος αφήνω τις φοβερές καφετέριες του τελευταίου ορόφου αλλα και τα μαγευτικά σινεμά. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πάς σε ένα μέρος όπου σου τρώει μισή ώρα να παρκάρεις και μιά ώρα για να καταφέρεις να φύγεις απο εκεί που πάρκαρες, μόνο και μόνο για να πιείς καφέ στο venue cafe η στο artisti italiani cafe. Θα μου πείς μετά τα ψώνια μου των 800 ευρω αδερφέ θέλω να πάω να ξεκουραστώ και να φάω ενα πιάτο των 100 στο palmier και να πιώ και ένα καφε των 10 στο venue. Ε ναι ρε αδερφέ σου απαντώ. Θαυμάζω την ποικιλία στη ζωή σου..
Η μάλλον όχι έχω να σου προτείνω κάτι ακόμα αφού θα τα έχεις κάνει όλα αυτα πήγαινε στο σινεμά. Εκεί επι τόπου ρε φίλε. Το mall τα έχει όλα για σένα. Μόνο να κοιμηθείς εκεί το βράδυ δεν έχει. Μπορείς δηλαδή να πάς το πρωί κατευθείαν, να πλυθείς στις τουαλέτες, να φάς πρωινό σε ενα απο τα 30 εστιατορια, να κάνεις τα ψώνια σου ώς το μεσημέρι, να φάς ετσι γύρω στις 3 τα χαβιάρια σου, μετά να πιείς και τα μιλκ σέικ σου και μετά έτσι γύρω στις 7 να πάς και στο σινεμαδάκι σου ρε αδερφέ. Αυτό είναι. The Mall-life. Τι? θα πεινάσεις και δεν έχει ποπ κόρν? Τι λες αδερφέ! Το προέβλεψαν και αυτό. Ειδική αίθουσα για τους χλιδάτους του λόγου σου. Ξαπλωτή καρέκλα και γκαρσόν που περνει παραγγελία και σου φέρνει φαγητό την ώρα της ταινίας. Και τι φαγητό ε???Σαμπάνια και σολομό!Ρε ποιός τη χάρη σου ρε. Η αλήθεια είναι βέβαια οτι θα το πληρώσεις κανα 30αρι το κάθισμα συν τα φαγητά έξτρα, αλλα και τι έγινε..λίγη πολυτέλεια στη ζωή μας δεν βλάπτει, έτσι δεν έιναι? Με λίγα λόγια μπορέις να περάσεις μια υπέροχη ψυχαγωγική μέρα στο the mall και μετά να γυρίσεις σπίτι σου υπερ-ευτυχισμένος απο τις παραστάσεις που άλλαξαν μπροστά σου, απο τα διαφορετικά πρόσωπα που είδες, τις βαθυστόχαστες συζητήσεις που έκανες με και πάνω απο όλα απο την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία που είχε η κάθε σου στιγμή στο υπέρχο The Mall!!!!!
Φίλε Έλληνα, θα είμαι λακωνικός. Είσαι μεγάλος "The Mallάκας" ρε αδερφέ.
Είπα χτές να πάω να αγοράσω ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια και μια φορμίτσα. Με παίρνει λοιπόν ο ξαδερφός μου και μου λέει να πάμε στο The Mall. Είναι γνωστό οτι μέρη που γίνεται πανζουρλισμός απο άτομα που θέλουν επειγόντως να ικανοποιήσουν την καταναλωτική μανία τους για να γλυτώσουν απο την αντίστοιχη καταθληπτική, δεν με ευχαριστούν ιδιαίτερα. Παρόλαυτα ο Γιώργος ήταν πολύ αποφασισμένος και έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω.
Αφού φτάσαμε στο μεγαθήριο και παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ 3 φορές μεγαλύτερο απο γήπεδο ποδοσφαίρου, ανεβήκαμε στο πρώτο όροφο. Μα τι θέμα και αυτο βρε παιδί μου.. Έμεινα έκπληκτος. Όλων των ειδών οι νεόπλουτοι: οι κυριλέδες, οι δήθεν χύμα, οι κουστουμάτοι, οι δήθεν βρωμίλοι, οι trendy, οι κουλτουρέ, οι σπαταναίοι.. ήταν όλοι εκέι. Μαζεμένοι σε κοπάδια σαν τα πρόβατα πηγαίναν όλοι μαζί ομάδες-ομάδες προς τις εισόδους των καταστημάτων, με ένα απλανές χαμένο και ταυτόχρονα ηλιθίως χαρωπό βλέμα ζωγραφισμένο στο προσωπο τους, πέφτωντας ο ένας πάνω στον άλλο. Σαν σε σύναξη ήλιθίων, έβλεπες απο μικρά πράντα κοριτσάκια μέχρι μεγάλες γκούτσι κυράτσες και ντόνα κάραν νεαρούς να κοιτούν πρός όλες τις κατευθύνσεις σαν μόλις να πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι.
ΕΛΕΟΣ ΡΕ. Το χειρότερο δε είναι οι διάφορες τύπισες που περνούσαν απο δίπλα μου με τις 45 τσάντες και τους χαμάληδες απο πίσω να κουβαλάνε τα έξτρα. Μάλιστα μια φώνζε στον φουκαρά που προπορευόταν "Χάρη Χάρη πάμε και στα Swarowski". Ού να μου χαθείται ζώα.
Για το τέλος αφήνω τις φοβερές καφετέριες του τελευταίου ορόφου αλλα και τα μαγευτικά σινεμά. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πάς σε ένα μέρος όπου σου τρώει μισή ώρα να παρκάρεις και μιά ώρα για να καταφέρεις να φύγεις απο εκεί που πάρκαρες, μόνο και μόνο για να πιείς καφέ στο venue cafe η στο artisti italiani cafe. Θα μου πείς μετά τα ψώνια μου των 800 ευρω αδερφέ θέλω να πάω να ξεκουραστώ και να φάω ενα πιάτο των 100 στο palmier και να πιώ και ένα καφε των 10 στο venue. Ε ναι ρε αδερφέ σου απαντώ. Θαυμάζω την ποικιλία στη ζωή σου..
Η μάλλον όχι έχω να σου προτείνω κάτι ακόμα αφού θα τα έχεις κάνει όλα αυτα πήγαινε στο σινεμά. Εκεί επι τόπου ρε φίλε. Το mall τα έχει όλα για σένα. Μόνο να κοιμηθείς εκεί το βράδυ δεν έχει. Μπορείς δηλαδή να πάς το πρωί κατευθείαν, να πλυθείς στις τουαλέτες, να φάς πρωινό σε ενα απο τα 30 εστιατορια, να κάνεις τα ψώνια σου ώς το μεσημέρι, να φάς ετσι γύρω στις 3 τα χαβιάρια σου, μετά να πιείς και τα μιλκ σέικ σου και μετά έτσι γύρω στις 7 να πάς και στο σινεμαδάκι σου ρε αδερφέ. Αυτό είναι. The Mall-life. Τι? θα πεινάσεις και δεν έχει ποπ κόρν? Τι λες αδερφέ! Το προέβλεψαν και αυτό. Ειδική αίθουσα για τους χλιδάτους του λόγου σου. Ξαπλωτή καρέκλα και γκαρσόν που περνει παραγγελία και σου φέρνει φαγητό την ώρα της ταινίας. Και τι φαγητό ε???Σαμπάνια και σολομό!Ρε ποιός τη χάρη σου ρε. Η αλήθεια είναι βέβαια οτι θα το πληρώσεις κανα 30αρι το κάθισμα συν τα φαγητά έξτρα, αλλα και τι έγινε..λίγη πολυτέλεια στη ζωή μας δεν βλάπτει, έτσι δεν έιναι? Με λίγα λόγια μπορέις να περάσεις μια υπέροχη ψυχαγωγική μέρα στο the mall και μετά να γυρίσεις σπίτι σου υπερ-ευτυχισμένος απο τις παραστάσεις που άλλαξαν μπροστά σου, απο τα διαφορετικά πρόσωπα που είδες, τις βαθυστόχαστες συζητήσεις που έκανες με και πάνω απο όλα απο την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία που είχε η κάθε σου στιγμή στο υπέρχο The Mall!!!!!
Φίλε Έλληνα, θα είμαι λακωνικός. Είσαι μεγάλος "The Mallάκας" ρε αδερφέ.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2005
Το σαββατοκύριακο
Μόλις πέρασε ενα πολύ βαρετό σαββατοκύριακο.
Η ζωή μου έχει καταντήσει μια ατελείωτη ανία. Δυσκολεύομαι τρομακτικά να συνενοηθώ με τους γονείς μου πλέον και έχω αρχισει και αισθάνομαι τρομακτικά άχρηστος που κάθομαι και δεν κάνω σχεδόν τιποτα. Άλλοι στη θέση μου θα το δισκέδαζαν τουλάχιστον. Εγώ?Σκατά.Απο διασκέδαση?Γάμησε τα.Χειρότερα δεν γίνεται. Ένα σάββατο περιμένω και γώ να βγώ και όλα πάνε σκατά.Οι φίλοι μου θα θέλουν για ακόμα μια φορά να πάνε στα ίδια μέρη και εγώ θα αναγκαστώ να ακολουθήσω.
Τωρα που λέω φίλοι..Ακου δώ. Παίρνω Σάββατο βράδυ τη φίλη μου τη Γιώτα (κούκλα) να πάμε παρέα για ποτό μιας και θα ήταν μια απο τις ελάχιστες φορές του χρόνου που κατεβαίνω στη Γλυφάδα όπου και μένει. Αφού το κανονίζω ωραία και καλά, παίρνω την κολητή μου και της το λέω για την περίπτωση που θέλει να έρθει και αυτή. Αυτή αφού με ενημερώνει οτι βρίσκεται κέντρο, μου λέει να κατέβω κι εγώ κέντρο και με ενημερώνει οτι θα πάρει τη Γιώτα να συναντηθούν κέντρο και να μην έρθει μαζι μου Γλυφάδα, παρόλο που της έχω πει οτι το έχω κανονίσει και παρόλο που την προηγούμενη μέρα έπινε καφέ με τι Γιώτα. Κοίταχτε δώ παιδιά... Και τι γίνεται?Με παίρνει η Γιώτα και μου λέει οτι επειδή θέλει να δει και την κολητή μου (που είναι και πολύ καλή της φίλη) να συναντηθούμε κέντρο. Ε και φυσικά μένω στο σπίτι και βρίζω..
Το πίο ωραίο μάλιστα είναι οτι αφου της έστειλα μήνυμα που έλεγα οτι ελπίζω να κατάλαβε τι μαλακία έκανε, μεγραψε στα παπαράκια της και ούτε κάν μου απάντησε. Τι να πώ ρε γαμώτο...Τέσπα, μετά απο λίγο σταμάτησα να το σκεφτόμαι οπότε μάλλον δεν με πείραξε και τόσο.
Ευτυχώς η παραπάνω κατάσταση δεν κατάφερε να μου χαλάσει το σαββατοκύριακο.
Κατεβήκαμε ψυρρή όπου όπως αναμενόταν γινόταν της πουτάνας τόσο απο βροχή όσο και απο κόσμο, δεν βρήκαμε να παρκάρουμε και φυσικά φύγαμε.
Καταλήξαμε στο πλέυ ώς συνήθως να πίνουμε ρακόμελα. Η βραδία μου εληξέ αισίως αφού όπως είναι γνωστόν τα ρακόμελα μπορούν να σε φέρουν σε κατάσταση όπου αποφασίζεις να κάνεις πράγματα που αλλιώς δεν θα αποφάσιζες ή πράγματα που απο καιρό έπρεπε να είχες κάνει και απλά χάζευες.
Μου δώθηκε η ευκαιρία να συναναστραφώ με μια δυο παρέες. Στη διάρκεια της παρουσίας μου στο χώρο ανακάλυψα οτι τίποτα και κανένας δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα. Ήμουν ένας σχεδόν παθητικός ακροατής ο οποίος είτε αντάλασε νεύματα και χασκόγελούσε αναγκαστικά με τις μαλακίες που άκουγε είτε αναγκαζόταν να προσθέτει ακόμα μεγαλύτερες ανούσιες μαλακίες στις ανούσιες μαλακίες που έλεγαν οι άλλοι. Κάνενα ενδιαφέρον, ούτε άτομο, ούτε συζήτηση. Αισθάνομαι οτι έχω γίνει ενας σνόμπ μαλάκας. Δεν υποτιμώ κανένα, όμως πραγματικά δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε καμία μα καμία παρέα. Είναι ελάχιστες εκείνες οι φορές που πραγματικά θα πάω σε ένα χώρο και θα ένδιαφερθώ να συμμετάσχω σε μια συζήτηση. Αυτόι ίσως έιναι και οι λόγοι που δεν βρίσκω και κοπέλα κανά οκτάμηνο τώρα.
Αυτή της εβδομάδα έχει προγραματιστεί ταξίδι στην Κρήτη. Αντε να γυρίσουμε λίγο στα παλία. Ελπίζω να μη το μετανιώσω.
Άντε και καλή εβδομάδα
Σημείωση:
Μοναδική πραγματικά όμορφη στιγμή του σαββατοκύριακου ήταν εκείνο το μισάωρο που πέρασα με τη γλυκιά μου Μαριανούλα. Το απίθανο παιδί-μάγουλο που και μόνο η σκέψη της αρκέι για να με κάνει να ξεχάσω τα άσχημα και να φέρω στο νού μου τα όμορφα. Το μαγουλάκι λατρεύει το κολύμπι όπως και ο νονός της. Για καλή της τύχη ξεκίνησε πολύ νωρίτερα την κολυμβητική καριέρα. Το έμπειρο μου μάτι πάντως λέει οτι θα γίνει πολύ δυνατή ύπτια.
Η ζωή μου έχει καταντήσει μια ατελείωτη ανία. Δυσκολεύομαι τρομακτικά να συνενοηθώ με τους γονείς μου πλέον και έχω αρχισει και αισθάνομαι τρομακτικά άχρηστος που κάθομαι και δεν κάνω σχεδόν τιποτα. Άλλοι στη θέση μου θα το δισκέδαζαν τουλάχιστον. Εγώ?Σκατά.Απο διασκέδαση?Γάμησε τα.Χειρότερα δεν γίνεται. Ένα σάββατο περιμένω και γώ να βγώ και όλα πάνε σκατά.Οι φίλοι μου θα θέλουν για ακόμα μια φορά να πάνε στα ίδια μέρη και εγώ θα αναγκαστώ να ακολουθήσω.
Τωρα που λέω φίλοι..Ακου δώ. Παίρνω Σάββατο βράδυ τη φίλη μου τη Γιώτα (κούκλα) να πάμε παρέα για ποτό μιας και θα ήταν μια απο τις ελάχιστες φορές του χρόνου που κατεβαίνω στη Γλυφάδα όπου και μένει. Αφού το κανονίζω ωραία και καλά, παίρνω την κολητή μου και της το λέω για την περίπτωση που θέλει να έρθει και αυτή. Αυτή αφού με ενημερώνει οτι βρίσκεται κέντρο, μου λέει να κατέβω κι εγώ κέντρο και με ενημερώνει οτι θα πάρει τη Γιώτα να συναντηθούν κέντρο και να μην έρθει μαζι μου Γλυφάδα, παρόλο που της έχω πει οτι το έχω κανονίσει και παρόλο που την προηγούμενη μέρα έπινε καφέ με τι Γιώτα. Κοίταχτε δώ παιδιά... Και τι γίνεται?Με παίρνει η Γιώτα και μου λέει οτι επειδή θέλει να δει και την κολητή μου (που είναι και πολύ καλή της φίλη) να συναντηθούμε κέντρο. Ε και φυσικά μένω στο σπίτι και βρίζω..
Το πίο ωραίο μάλιστα είναι οτι αφου της έστειλα μήνυμα που έλεγα οτι ελπίζω να κατάλαβε τι μαλακία έκανε, μεγραψε στα παπαράκια της και ούτε κάν μου απάντησε. Τι να πώ ρε γαμώτο...Τέσπα, μετά απο λίγο σταμάτησα να το σκεφτόμαι οπότε μάλλον δεν με πείραξε και τόσο.
Ευτυχώς η παραπάνω κατάσταση δεν κατάφερε να μου χαλάσει το σαββατοκύριακο.
Κατεβήκαμε ψυρρή όπου όπως αναμενόταν γινόταν της πουτάνας τόσο απο βροχή όσο και απο κόσμο, δεν βρήκαμε να παρκάρουμε και φυσικά φύγαμε.
Καταλήξαμε στο πλέυ ώς συνήθως να πίνουμε ρακόμελα. Η βραδία μου εληξέ αισίως αφού όπως είναι γνωστόν τα ρακόμελα μπορούν να σε φέρουν σε κατάσταση όπου αποφασίζεις να κάνεις πράγματα που αλλιώς δεν θα αποφάσιζες ή πράγματα που απο καιρό έπρεπε να είχες κάνει και απλά χάζευες.
Μου δώθηκε η ευκαιρία να συναναστραφώ με μια δυο παρέες. Στη διάρκεια της παρουσίας μου στο χώρο ανακάλυψα οτι τίποτα και κανένας δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα. Ήμουν ένας σχεδόν παθητικός ακροατής ο οποίος είτε αντάλασε νεύματα και χασκόγελούσε αναγκαστικά με τις μαλακίες που άκουγε είτε αναγκαζόταν να προσθέτει ακόμα μεγαλύτερες ανούσιες μαλακίες στις ανούσιες μαλακίες που έλεγαν οι άλλοι. Κάνενα ενδιαφέρον, ούτε άτομο, ούτε συζήτηση. Αισθάνομαι οτι έχω γίνει ενας σνόμπ μαλάκας. Δεν υποτιμώ κανένα, όμως πραγματικά δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε καμία μα καμία παρέα. Είναι ελάχιστες εκείνες οι φορές που πραγματικά θα πάω σε ένα χώρο και θα ένδιαφερθώ να συμμετάσχω σε μια συζήτηση. Αυτόι ίσως έιναι και οι λόγοι που δεν βρίσκω και κοπέλα κανά οκτάμηνο τώρα.
Αυτή της εβδομάδα έχει προγραματιστεί ταξίδι στην Κρήτη. Αντε να γυρίσουμε λίγο στα παλία. Ελπίζω να μη το μετανιώσω.
Άντε και καλή εβδομάδα
Σημείωση:
Μοναδική πραγματικά όμορφη στιγμή του σαββατοκύριακου ήταν εκείνο το μισάωρο που πέρασα με τη γλυκιά μου Μαριανούλα. Το απίθανο παιδί-μάγουλο που και μόνο η σκέψη της αρκέι για να με κάνει να ξεχάσω τα άσχημα και να φέρω στο νού μου τα όμορφα. Το μαγουλάκι λατρεύει το κολύμπι όπως και ο νονός της. Για καλή της τύχη ξεκίνησε πολύ νωρίτερα την κολυμβητική καριέρα. Το έμπειρο μου μάτι πάντως λέει οτι θα γίνει πολύ δυνατή ύπτια.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005
Μια μέρα βροχερή
Μια μέρα καταστροφής θα έπρεπε να πώ καλύτερα. 24 Νοεμβριου..Τι μέρα και αυτή. Σίγουρα δε με πάει..Κανά 5χρονο πρίν έκανα τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα της ζωής μου την οποία μετανιώνω ακόμα και απ'ότι φαίνεται θα μετανιώνω για καιρό ακομα.
Επι του παρόντως.
Είναι μεσημεράκι, ο άνεμος λυσομανάει, τρείς σταθμοί του ΗΣΑΠ είναι χαλασμένοι, ο γείτονας βγάζει με κουβάδες το νερό απο το υπόγειο του και η πυροσβεστική κάνει βόλτες στη γειτονιά παλεύοντας δίνοντας μάχεσ με τους χείμαρους που έχουν παρασύρει απο σκουπίδια, σκύλους και γατιά μέχρι και ανθρώπους. Μια τυπική διαδικασία μετά απο πολύωρη καταιγίδα στην αγαπημένη μας Αθήνα προτεύουσα της Ουγκάντας, εε...της Ελλάδας.
Εγώ πάλι σαπίζω σπίτι. Ψάχνω αυτές τις μέρες να βρώ με κάτι να ασχολούμαι μέχρι να ξεκινήσω αυτο το ρημάδι το διδακτορικό. Και τι δεν έχω βρεί. Μέχρι να πάρω όμως αποφαση να κουνήσω απο την τεμπέλικη καρέκλα μου θα περάσουν σίγουρα αυτα τα χριστούγενα. Σαπίλα. Πάνω στην προσπάθεια μου να ξεπεράσω αυτη την τραγική ανία, εφτιαξα αυτό το blog για να γκρινιάζω και να κράζω. Μήπως θα το διαβάσει και κανενας; Παπάρια. Να'χουμε ν'ασχολούμαστε με κάτι βρε παιδί μου.
Επι του παρόντως.
Είναι μεσημεράκι, ο άνεμος λυσομανάει, τρείς σταθμοί του ΗΣΑΠ είναι χαλασμένοι, ο γείτονας βγάζει με κουβάδες το νερό απο το υπόγειο του και η πυροσβεστική κάνει βόλτες στη γειτονιά παλεύοντας δίνοντας μάχεσ με τους χείμαρους που έχουν παρασύρει απο σκουπίδια, σκύλους και γατιά μέχρι και ανθρώπους. Μια τυπική διαδικασία μετά απο πολύωρη καταιγίδα στην αγαπημένη μας Αθήνα προτεύουσα της Ουγκάντας, εε...της Ελλάδας.
Εγώ πάλι σαπίζω σπίτι. Ψάχνω αυτές τις μέρες να βρώ με κάτι να ασχολούμαι μέχρι να ξεκινήσω αυτο το ρημάδι το διδακτορικό. Και τι δεν έχω βρεί. Μέχρι να πάρω όμως αποφαση να κουνήσω απο την τεμπέλικη καρέκλα μου θα περάσουν σίγουρα αυτα τα χριστούγενα. Σαπίλα. Πάνω στην προσπάθεια μου να ξεπεράσω αυτη την τραγική ανία, εφτιαξα αυτό το blog για να γκρινιάζω και να κράζω. Μήπως θα το διαβάσει και κανενας; Παπάρια. Να'χουμε ν'ασχολούμαστε με κάτι βρε παιδί μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
