Μια μέρα βροχερή

Μια μέρα καταστροφής θα έπρεπε να πώ καλύτερα. 24 Νοεμβριου..Τι μέρα και αυτή. Σίγουρα δε με πάει..Κανά 5χρονο πρίν έκανα τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα της ζωής μου την οποία μετανιώνω ακόμα και απ'ότι φαίνεται θα μετανιώνω για καιρό ακομα.
Επι του παρόντως.
Είναι μεσημεράκι, ο άνεμος λυσομανάει, τρείς σταθμοί του ΗΣΑΠ είναι χαλασμένοι, ο γείτονας βγάζει με κουβάδες το νερό απο το υπόγειο του και η πυροσβεστική κάνει βόλτες στη γειτονιά παλεύοντας δίνοντας μάχεσ με τους χείμαρους που έχουν παρασύρει απο σκουπίδια, σκύλους και γατιά μέχρι και ανθρώπους. Μια τυπική διαδικασία μετά απο πολύωρη καταιγίδα στην αγαπημένη μας Αθήνα προτεύουσα της Ουγκάντας, εε...της Ελλάδας.
Εγώ πάλι σαπίζω σπίτι. Ψάχνω αυτές τις μέρες να βρώ με κάτι να ασχολούμαι μέχρι να ξεκινήσω αυτο το ρημάδι το διδακτορικό. Και τι δεν έχω βρεί. Μέχρι να πάρω όμως αποφαση να κουνήσω απο την τεμπέλικη καρέκλα μου θα περάσουν σίγουρα αυτα τα χριστούγενα. Σαπίλα. Πάνω στην προσπάθεια μου να ξεπεράσω αυτη την τραγική ανία, εφτιαξα αυτό το blog για να γκρινιάζω και να κράζω. Μήπως θα το διαβάσει και κανενας; Παπάρια. Να'χουμε ν'ασχολούμαστε με κάτι βρε παιδί μου.