Γκόλντ Κλάς

Να εξηγηθώ απο την αρχή. Το Βίλατζ στο Μαρούσι το αγαπώ. Μεγάλωσα σε αυτό το μέρος, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Βλέπω ταινίες απο πολύ πολύ μικρός και είναι ένας Κινηματογράφος μέσα και έξω απο τον οποίο έχω περάσει απίστευτες στιγμές.

Η νέα γενιά Βίλατζ που στεγάζεται στο Mall, είναι ένα μέρος μέσα στο οποίο (όπως είναι προφανές και απο προηγούμενα posts) ούτε εγώ θα μπορούσα να μεγαλώσω ποτέ, ούτε και κάποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του. Μέλος της οικογένειας Βίλατζ λοιπόν είναι πλέον οι περίφημες Gold Class αίθουσες.

Ο κινηματογράφος για μένα δεν είναι μόνο η ταινία. Ο κινηματογράφος είναι μια εμπειρία απο μόνος του. Άλλο να βλέπεις μια ταινία στη ησυχία του σαλονιού σου και άλλο στο κάθισμα μίας αίθουσας. Όταν πηγαίνω να δώ κάτι στον κινηματογράφο, είτε αυτός λέγεται multiplex στο Μαρούσι είτε Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου, περιμένω να γίνω ένα με την ατμόσφαιρα της αίθουσας. Το κάθε τί μέσα σε μια αίθουσα είναι ένα στοιχείο που προσδίδει στην αισθητική της ταινίας. Το σκισμένο κάθισμα, ο γραφικός τύπος στην είσοδο, το χαλασμένο κλιματιστικό, η αφόρητη ζέστη, η μυρωδιά του ποπ κόρν είναι για μένα όλα ξεχωριστές οντότητες τι στγμή που μπαίνω στην αίθουσα. Η κραυγή της γυναίκας που κάθεται δίπλα μου, το φιλί του ζευγαριού μπροστά, το χαμηλόφωνο σχόλιο του ηλικιωμένου κυρίου που κάθεται πίσω μου, ο βήχας του παραδίπλα...ακόμα και οι διάφοροι μαλάκες που σε ενοχλούν κάνοντας φασαρία η λέγοντας δυνατά ηλίθια αστεία είναι αναπόσπαστα μέρη αυτού που εγώ ονομάζω κινηματογράφο.

Τα Gold Class φυσικά έχουν άλλη αντίληψη για τον κινηματογράφο. Οι συγκεκριμένες αίθουσες είναι οι αίθουσες των ΕΛΙΤ. Και αν ακούγομαι πολύ παραδοσιακός δεν φταίω εγώ. Το όλο σκηνικό με ωθεί να δίνω αυτό το χαρακτηρισμό καθώς την ελίτ αισθητική, πέρα απο το εισητήριο που κοστίζει 20 ευρώ, την πλαισιώνουν οι λιγοστές θέσεις (μιάς και δέν είμαστε όλοι ίδιοι...λίγοι και καλοί εδω μέσα..), η κάβα με τα ακριβά κρασιά, οι κουστουμαρισμένοι σερβιτόροι και...οι δίσκοι με τα μαρούλια και τους σολωμούς. Κοίτα που καταλήγει ο πολιτισμός μας.! Ακόμα θυμάμαι την καθηγήτριά μου στο σχολείο να λέει οτι στην αρχαία Ελλάδα, οι οικονομικά κατώτεροι στην κλίμακα, ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν θέατρο μια φορά την εβδομάδα για ψυχαγωγία.

Οι ελίτ αίθουσες του Βίλατζ ατ δε Μόλ λοιπόν, όπως είναι φυσικό, έχουν και το δικό τους ξεχωριστό διαφημιστικό. Είπαμε άλλωστε...Δεν είναι για όλους...δεν μπορούν να διαφημιστούν με το το ίδιο leaflet του Βίλατζ για τον λαό. Πάνω στο διαφημιστικό λοιπόν, έξυπνα (?) τοποθετημένες παράγραφοι, προσπαθούν να δελεάσουν προβάλλοντας την εξαιρετική ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν. Σε κάνουν να πιστέψεις οτι αν βρεθείς σε αυτή την αίθουσα είσαι ξεχωριστός, μοναδικός. Όχι σαν τη μάζα που συσσωρεύεται στις αίθουσες 500 ατόμων. Οοοχι!.. Εσύ έχεις πιο εκλεπτυσμένο γούστο και αυτό το λεπτό γούστο και η ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει την καλλιεργημένη προσωπικότητά σου χρειάζεται λεπτή περιποίηση που μόνο το service του Gold class μπορεί να προσφέρει..

Χαλαρώστε για να ξεκινήσει η μοναδική εμπειρία που θα ζήσετε. Ελάτε 30 λεπτά πρίν απο την έναρξη της ταινίας. Το υψηλής αισθητικής σαλόνι της Gold Class σας καλοσωρίζει και σας προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσετε το ποτό σας στο μοναδικά σχεδιασμένο μπάρ της.

Εδώ έχουμε τα εξής τρομακτικά. Καταρχήν ο κινηματογράφος επιτέλους ανάγεται σε μοναδική εμπειρία. Αυτό όπως ανέφερα και παραπάνω δεν είναι κακό. Ίσα ίσα. Το κακό είναι άλλο. Σημειώστε οτι η λέξη αίθουσα έχει αντικατασταθεί με το ΣΑΛΟΝΙ. Για να ζήσεις δε τη μοναδική εμπειρία πρέπει να έρθεις 30 λεπτά νωρίτερα αλλιώς φίλε πάει. Χάθηκε ολη η μαγεία. Αν δεν πιείς και το Lagavulin σου στο ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ μπάρ του ΥΨΗΛΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ σαλονιού, τσάμπα και τα φράγκα δηλαδή. Ελπίζω επίσης να έχεις και το απαραίτητο γούστο και την κουλτούρα να εκτιμήσεις το μοναδικά σχεδιασμένο αυτό μπάρ (σχεδιασμένο ίσως απο κάποιον Μαέβιους Παχατουρίδη). Είναι πολύ ιδαίτερο άλλωστε, νομίζω δεν θα βρείς κάπου αλλού κάτι τέτοιο.Αξίζει αξίζει.

Βυθιστείτε στις πολυτελείς πολυθρόνες που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για τις αίθουσες Gold Class των Village Cinemas, προκειμένου να δημιουργήσετε την τέλεια ατμόσφαιρα και να αφεθείτε εντελώς στην απόλαυση.

Εκτός λοιπόν απο το να βυθίζεις το καροτάκι του πιάτου σου στη μαγιονέζα μπορείς και ο ίδιος να βυθιστείς στην πολυτελή πολυθρόνα που έχουν για σένα. Η αλήθεια είναι οτι για σένα κυρία μου που ξυπνάς το πρωί, πηγαίνεις για ψώνια στη Γλυφάδα, γυρνάς και παραγγέλνεις diet φαγητό και μετά πηγαίνεις γυμναστήριο, μια άνετη πολυθρόνα στο σινεμά είναι ότι καλύτερο για να να σε ξεκουράσει απο τον καθημερινό μόχθο στον οποίο υποβάλλεις τον εαυτό σου. Για σένα ταλαίπωρε που πήγες εκεί για να δείξεις οτι κάποιος είσαι, (και ναι είστε πολλοί αδέρφια μου), λυπάμαι που σου το λέω αλλά αυτή η ατμόσφαιρα μάλλον θα βοηθήσει στο να κλείσουν πιο γρήγορα και πιο γαλήνια τα μάτια σου μιάς και μάλλον θα είσαι πτώμα απο την δουλειά σου. Άν δε έχεις πλακώσει και τα single malt σου πιο πρίν, γάμησε τα. Μάλλον θα την πέσεις εκεί στο μπάρ πρίν κάν αρχίσει η ταινία και θα γίνεις και σύ (αξιολύπητο) μέρος του μοναδικού σχεδιασμού του. Τουλάχιστον θα βάλεις και εσύ κάπου την προσωπική σου πινελιά..

Απολαύστε μια εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία! Ταινίες πολλών αστέρων συνοδεύονται απο εύγεστα γεύματα εστιατορίου υψηλού επιπέδου και με μεγάλη ποικιλία εκλεκτών κρασιών, μετατρέποντας την έξοδό σας σε μια αξέχαστη εμπειρία.

Όταν αγόρι μου εσύ θα γίνεις παππούς, ξέρεις τι αξέχαστες εμπειρίες απο τη Gold Class θα διηγείσαι στα παιδιά σου? Εκει μέσα δεν περνάς απλά καλά, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Η προβολή της ταινίας αποκτά νέο νόημα, τόσο διαφορετικό που μετατρέπει αυτομάτως τις στιγμές σου σε αξέχαστες εμπειρίες. Να δώ πόσο αξέχαστη θα είναι η εμπειρία σου όταν ο δίπλα εκλεκτός πελάτης θα ροχαλίζει μετά τα δυο ποτήρια Shyraz και η τύπισα που τον συνοδεύει θα ρεύεται πάνω απο το κεφάλι σου τα σκορδομπουκώματα του chef, που ακόμα προσπαθεί να χωνέψει. Άσε τη μπόχα που έρχεται απο την κυράτσα πίσω που έχει βγάλει τα Prada της και τα έχει ακουμπήσει κοντά το μαξιλάρι της πολυτελούς πολυθρόνας σου. Όσο για τις ταινίες πολλών αστέρων... μια ματιά στο πρόγραμμα του συγκεκριμένου κινηματογράφου είναι αρκετή για να μας πείσει οτι μάλλον έχει συννεφιά απόψε και τ’αστέρια κρύφτηκαν. Ψψψψττ,...ΑΔΕΡΦΕ ΕΣΥ ΕΚΕΙ ΠΙΣΩ.. Τα μαχαιροπίρουνα τα σταυρώνουν όταν θέλουν κι άλλο φαί και δε λέει να ζητήσεις τρίτο πιάτο με χαβιάρια. Βάλτα παράλληλα και χτυπάμε ένα σουβλάκι στο Γαλάτσι φεύγοντας.

Πολυτέλεια που δεν κοστίζει και πρέπει να διαθέσει ο καθένας στον εαυτό του. Αφιερώστε λίγο χρόνο μετά το τέλος της προβολής για να απολαύσετε ένα ποτό με την παρέα σας, να σχολιάσετε την ταινία που μόλις παρακολουθήσατε και να κανονίσετε το επόμενο ραντεβού σας με την Gold Class, το οποίο είμαστε σίγουροι οτι θα έιναι πολύ σύντομα.

Παρέα 1

-Χρυσή μου πώς σου φάνηκε η ταινία? Κούκλος ο πρωταγωνιστής ε?

-Ναι ναι, και εκείνος εκεί που έκανε τον πολιτικό που αλλού είχε παίξει?

-Μήπως λές εκείνη την ταινία που έκανε τον Νίξον?

-Εκείνο τον καρατέκα ε?

-Ναι ναι

-Ναι αυτός είναι, πώπω και τι σώμα, ο μόνος που τον ξεπερνάει είναι εκείνος στην άλλη την πολεμική..αχ..αχ..Νέλσον..Νέλσον..Νέλσον...

-Μαντέλα???

-Ναι ναι μπράβο αυτός. Καλέ όλους τους ξέρεις εσυ..

-Διαβάζω το esquire

Παρέα 2

-Μαλάκες, τι μουνί ήταν αυτή που είχε το ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου

-ναι ναι

-ναι ναι

-ναι ναι

Παρέα 3

-Γυναίκα πάμε να φύγουμε γρήγορα, βλέπω τον σερβιτόρο να έρχεται. Θα μας χρεώσει και τις χαρτοπετσέτες.

-Ναι Μήτσομ, τον άλλο μήνα πάλι. Μήν ξεχάσεις αύριο να περάσεις απο την τράπεζα να δώσεις τα 70 ευρώ για την 7^η απο τις 1.354 δόσεις του Cherokee και μή το δίνεις του γιού σου γιατί άμα το τρακάρει ο δισέγγονός μας θα χάσει την εγγύηση.

Παιδιά, μην ξεχάσετε να κανονίσετε τον επομένο ραντεβού σας με την GOLD CLASS

Ρε Άι κλάς....

Spataneus ex machina

Το φανάρι ανάβει πράσινο και ξεκινώ.
Η Κηφισίας είναι σχεδόν άδεια και έτσι δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω εάν υπάρχει απο πίσω αυτοκίνητο και πρέπει να βιαστώ. Το πόδι που αφήνει χαλάρα το ντεμπραγιάζ και πιέζει ελαφρά το γκάζι. Το αυτοκίνητο αφήνει την αρχική του θέση και σιγά σιγά αποκτά ταχύτητα.
Η ώρα είναι 4 και το οι μοναδικοί ήχοι που περιφέρονται στο χώρο είναι αυτός που παράγει η κατακουρασμένη μηχανή του αυτοκινήτου μου και η ταξιδιάρικη, βραχνή φωνή της Billie Holiday που κοσμεί την μεταμεσονύκτια playlist του Κόσμος fm. Η απόλυτη χαλάρωση. Να οδηγείς το αυτοκίνητο σου ήρεμα, αργα, μετά απο ένα υπέροχο ξενύχτι, σε μια άδεια Κηφισίας. Η ζέστη του καλοριφέρ παρέα με τη Jazz φωνή μου δημιούργησαν ένα περίεργο συναίσθημα. Ένα απο εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να οδηγήσεις πρός κάποιο όμορφο σημείο, να σταματήσεις και να ονειρευτείς άλλα μέρη. Αυτά που η μουσική, ανάλογα πάντα με το είδος της, σε κάνει να θέλεις να επισκεφτείς...
ΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ...
ΩΧ ΩΧ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ???ΜΑΣ ΠΙΑΣΑΝΕ.
Ρε.. ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
..Σε λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποιόυσα οτι το ταξίδι μου στο Mississippi δεν θα διαρκούσε για πολύ. . ....
Μια βροντερή βουή ερχόταν με ταχύτητα απο πίσω. Ένα βαθύ μεταλλικό ουρλιαχτό. Κοιτώ με αγωνία τον καθρέφτη. Τίποτα. Μήπως πέφτουν κεραυνοί?(αναρωτήθηκα). Μα όχι.Οχι οχι οχι. Δεν ήταν αυτό. Το λευκο Peugeot 106 έκανε την εμφάνιση του τρύπωντας τ'αυτιά μου με τον τρισάθλιο θόρυβο της τρομπονοειδούς εξάτμισής του. Ο οδηγός του, πήγαινε μάλιστα με ανοιχτούς τους προβολείς (για να διαλύει την ομίχλη (???)) , με αποτέλεσμα να με τυφλώσει και να μην έχω ιδέα για το τι πραγματικά γίνεται απο πίσω μου. Και ενώ ήμουν 100% σίγουρος οτι ο τύπος θα πέσει πάνω μου την τελευταία στιγμή περνάει ξυστά απο δίπλα μου με ένα άτσαλο στραβοτιμονίδι. Έξτρα χαμηλωμένο, κίτρινες ζάντες, αυτοκόλητα, φιμέ τζάμια και μια μηχανή να ουριάζει σαν δαίμονας που βγήκε απο την κόλαση. Πρίν προλάβω να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός ήμουν που γλύτωσα, ένα κίτρινο Punto περνάει απο την ίδια μεριά, παλεύοντας φανερά να κρατήσει την απόσταση των 7,5 εκατοστών που διατηρούσε με το άλλο αυτοκίνητο πρίν με συναντήσουν. Τζάμια φιμέ, Υπέρ-Χαμηλωμένο ΚΑΙ (το χαρακτηριστικό που έλειπε απο τον άλλο, μα ολοκλήρωσε την εικόνα..) πρόβλημα με τη μουσική. Μεγάλη μαλακία του έκαναν του ταλαίπωρου και πρέπει να πλήρωσε πολλά χρήματα. Ξέρεις τι είναι να δίνεις 1500 ευρώ για να ανοίξεις Club στο εσωτερικό του αυτοκινήτου σου, και να σου τοποθετούν τα ηχεία και το woofer απ' έξω? Ο τύπος δέ ήταν τόσο αστείος, που το κομάτι που άκουγε ήταν το Dance with the Devil, εκείνο το καταπληκτικό (!) hit του 2000 αν δεν κάνω λάθος. . Δηλαδή ήταν το κλασικό παράδειγμα Σπαταναίου το οποίο ίσως αργότερα θα κριτικάρει κάποιος καυστικά (και λέω αργότερα γιατί υπάρχει πιθανότητα να μην επιζήσεις αν σε τρακάρει με τα 200χλμ που πηγαίνει). Όταν με προσπέρασε πάντως ήταν στην gate 6, πολύ κοντά δηλαδή στον ίδιο τον διάβολο σύμφωνα πάντα και με το τραγούδι που άκουγε.

Ωσάν από μηχανής θεοί λοιπόν αυτοί οι δύο Σπαταναίοι, αφού ρόλαραν τα ζάρια της μοίρας τους (η οποία αποφάσισε να μην σκουντήσει τη δικιά μου με σκοτεινό τρόπο, αλλα να της χαρίσει ενα απλό αέρινο χάδι, όπως άλλωστε έκαναν και τα αυτοκίνητα τους στο δικό μου) ξεχύθηκαν στους δρόμους σαν χάροι που βγήκαν για να μαζέψουν ψυχές. Δίοτι όταν οδηγείς με αυτό τον τρόπο αδερφέ δεν βάζεις σε κίνδυνο μόνο τη ζωή σου, αλλα και τη δική μου. Είσαι ένας άμισθος δολοφόνος που κάθε φορά που βγαίνει απο το σπίτι του άβουλα επιδιώκει να εκτελέσει πολλούς ακόμα εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό. Και τι κάνουν τα θύματα? Γυρνούν στο σπίτι τους να κοιμηθούν. Το μέγιστο παράπτωμα δηλαδή. Γι' αυτο αδερφέ στο λέω : Όταν είσαι έτσι απέναντι μου, η ζωή σου δε μ'ενδιαφέρει κάν. Εσύ που οδηγείς έτσι μ'ακούς? Δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το αν θα πεθάνεις ρε μαλάκα. Δεν μου καιγεται καρφί για το άν τα λουλούδια που θα δώ στην επόμενη νησίδα της λεωφόρου είναι για τη νεκρή σου ψυχή. Για σένα Σπαταναίε δεν δείχνω κανένα οίκτο, επειδή για τη δική σου καφρίλα, τη δική σου ανευθυνότητα και τα δικά σου καπρίτσια, τα επόμενα λουλούδια μπορεί να είναι για μένα. Σε αντίθεση με σένα εγώ προτιμώ να γυρίσω σπίτι μου και να ονειρευτώ με μουσική παρά να καταλήξω διακόσμηση του πεζοδρομίου. Εσύ? Άι πνίξου.
Με Βρίζεις? Βρίσε όσο θές ρε αποτυχημένε. Καλύτερα εσύ παρά εγώ.