Προβολή 3:30. Προσπαθώ να βολευτώ στο βρώμικο κάθισμα του Odeon στο Κόβεντ Γκάρντεν. Μόνος. Σιγά που θα έβρισκα παρέα για αυτή την ταινία. Στην αίθουσα άλλοι 3 περίεργοι τύποι γύρω στα 50. Φαίνεται οτι ξέρουν πολύ καλά τι έχουν έρθει να δούν. Είναι και αυτοί μόνοι.Προετοιμασμένος και διαβασμένος για την ταινία περιμένω τα φώτα να σβήσουν.
Η ζωή του Ian Curtis νουάρ, σκηνοθετημένη απο βιντεοκλιπάτο σκηνοθέτη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς ένα σκοτεινό μεσημέρι στο Λονδίνο?
Απο τα πρώτα κιόλας πλάνα η ταινία με συνεπήρε. Όχι μόνο γιατί το σύντομο review για τη ζωή του Ian Curtis που διάβασα κάπου μου φάνηκε ενδιαφέρον αλλά και επειδή ήμουν πάντα fan των Joy Division αλλα και της συγκεκριμένης εποχής. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική. Στυλιζαρισμένη μελαγχολία με χαρακτήρα να δίνει ρέστα. Κοντινά πλάνα που ζωγραφίζουν το συναίσθημα με ένα διεισδυτικό φακό που κοιτά βαθιά στην βασανισμένη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Όλα τα αδιέξοδα που απο πολύ μικρός αντιμετώπισε ο Curtis, παράλληλα με την ρόκ καριέρα του, είναι εκει.
Μου άρεσε που το ίνδαλμα Curtis που προβάλεται στην ταινία δεν είναι το ίνδαλμα ενός κωλόπαιδου που έγινε ρόκ στάρ και το έριξε στα ναρκωτικά. Ο τύπος ήταν προσγειωμένος, πολυτάλαντος, ευαίσθητος και σαν rock star είχε πολύ original σκηνική παρουσία. Είναι φοβερό το πού μπορεί να σε φέρει μια λανθασμένη επιλογή που έκανες όταν ήσουν 18, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται απο επιληπτικές κρίσεις και έναν αδύναμο και άπλερο νεανικό χαρακτήρα... Είναι μια πραγματικά θλιβερή ιστορία.
Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή πιστεύω πως μάλλον δέν γινόταν να είναι καλύτερη. Πέραν του οτι μοιάζει τραγικά στον Curtis, μιμείται πιστά τις κινήσεις του στη σκηνή (και είδικα το χαρακτηριστικό "απροσάρμοστου τύπου" χορό) , αλλά και σε κάποια μουσικά κομμάτια ακόμα και τη φωνή του (αν δεν είναι του ίδιου του Curtis σε όλα). Η δε Ανάτ είναι μια κούκλα..
Η ατμόσφαιρα ενός Manchester του 70 ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ, η φωτογραφία εκπληκτική και γενικότερα ένα σύνολο που ακόμα και άν ποτέ δεν ήσουν φάν των Joy Division ή του Curtis σίγουρα θα καταφέρει να σε συγκινήσει.
Την προτείνω σίγουρα σε ροκάδες και φάν της μπάντας αλλά και σε οποιονδήποτε γουστάρει την καταθλιπτική παράνοια της γενιάς του 70!
