...

Απο ένα τραγούδι που ξεχωρίζει..

Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ,
μήπως και βρώ της λησμονιάς σου το νερό,
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρώ σημάδι,
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό.

Tσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ, η μοναξιά μου,
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο,
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου,
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο.

Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμένο,
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά,
και το μυαλό μου πού 'ναι πάλι θολωμένο,
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά.

Μάλαμας Σωκράτης