..Some Bizzare Version..

A white house, a white room
The program of today
Lights on, switch on
Your eyes are far away

The map represents you
And the tape is your voice
Follow all along you
Till you recognize the choice

I take pictures
Photographic pictures

Bright light, dark room
Bright light, dark room

I said I'd write a letter
But I never got the time
And I'm looking to the day
I mesmerize the light

The years I spend just thinking
Of a moment we both knew
A second boss looking into
It seems it can't be true

I take pictures
Photographic pictures

Bright light, dark room
Bright light, dark room

(χωρίς λόγια)

Λόνtον Σκοuλ οφ Ικoνόμιkς

Έχω πιεί πολλά μα πολλά ρακόμελα αυτή τη στιγμή οπότε τα όποια ορθογραφικα παρακαλώ να μήν σχολιαστούν. Θέλω όμως να πώ μιά όμορφη ιστορία.

Την περασμένη χρονιά είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Λονδίνο για μεταπτυχικά. Τελειώνοντας το πρώτο μου πτυχίο και έχοντας προσφορά απο ένα πανεπιστήμιο το οποίο είναι γνωστό για την υψηλή ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχει, αλλα και για το φιλελεύθερο πνεύμα που το διακρίνει, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος.

Σήμερα, ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά, και μιλώντας εκ του ασφαλούς αφου το πήρα το μεατπτυχιακό, δηλώνω οτι δέν είμαι πλέον πολέμιος του Ελληνικού συστήματος εκπαίδευσης. Ωφείλω να παραδεχτώ οτι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι, απο οργανωτικής απόψεως, κάτι καλύτερο απο μποuρδέλα. Έχοντας αυτό υπ' όψην όλα αυτά τα χρόνια δεν έβλεπα την ώρα να βγώ έξω και να αντικρύσω αυτή την τοοοοοοοοσο μεγάλη διαφορα. Δέν ξέρω αν έφταιγε γενικά το αγγλικό σύστημα. Νομίζω οτι δεν ήταν αυτό. Νομίζω οτι το λάθος, το μεγάλο λάθος ήταν στο πανεπιστήμιο το οποίο επέλεξα και καταβάλοντας κόπο (σε διάφορα επίπεδα) κατάφερα να πάω. Η συνέχεια είναι μια εμπλουτισμένη επανέκδοση ενός post που είχα κάνει στο παλίο μου blog την περίοδο της εξεταστικής.

Το ελεσι το άφησα πίσω με μεγάλη απογοήτευση. Αυτό που κατάλαβα είναι οτι πρόκειται για ενα πανεπιστήμιο για πλουσιόπαιδα που θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο του αύριο. Καμια ποιότητα στην εκπαίδευση, καμία οργάνωση για την επικοινωνία σε διαπροσωπικό επίπεδο, και καμία προσοχή στη σχέση του φοιτητή με τον καθηγητή. Μια απρόσωπη σχέση υπαλλήλου και εργοδότη στην οποία παραδόξως πλήρωνει ο υπάλληλος και μάλιστα τα μαλιοκέφαλά του. Αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. ΜΗΔΕΝ. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να διατηρήσουν βαθύ το κόκκινο στο εντυπωσιακό σήμα τους και να αντλησουν όσα πιο πολλά χρήματα μπορούσαν με κάθε δυνατό τρόπο.

Δεν ξέρω αν πρέπει να τα ρίξω στο καπιταλιστικό σύστημα η σε κάποιο άλλο σύστημα. Το μόνο σίγουρο είναι οτι οι άνθρωποι προσφέρουν εξειδικευμένη εκπαίδευση έναντι βαρβάτων χρηματικών ποσών δίνοντας σου τελικά ένα πτυχίο το οποίο θα πουλήσεις για να τοποθετηθείς, μαζί με άλλους σαν κλόνος, μέσα στο σύστημα των financial - business oriented εταιριών -με τις οποίες συνεργάζεται το πανεπιστήμιο. Θα αποκτήσεις τις εξειδικευμένες γνώσεις για να γίνεις ο κορυφαίος μαλάκας investment banker και ταυτόχρονα ο ποταπότερος οικογενειάρχης και συμβατικός μεγαλοαστός χωρίς καμία διάσταση προσωπικής ζωής.

Μας έλεγαν οτι είναι μεγάλη επιτυχία να έχεις τελέιώσει ενα πανεπιστήμιο σαν αυτό. Με τέτοια παράδοση στις κοινωνικές επιστήμες και στα οικονομικά, αλλα και στο φιλελεύθερο πνεύμα του ακαδημαικού προσωπικού του. Με αυτού του είδους τα παραμύθια, το πανεπιστήμιο αυτό θεμελιώνει την οικονομική του βάση προσελκύοντας ηλιθιους δύο διαστάσεων.

• πρό του πτυχίου ηλίθιος φοιτητής ο οποίος πληρώνει 13.000 ΛΙΡΕΣ για να κάνει μεταπτυχιακό στο ελεσι (για MBA δεν συζητάμε κάν το κόστος αλλά ούτε και το επίπεδο βλακείας αυτού που επιλέγει να το κάνει με τόσα χρήματα που κοστίζει).

• μετά το πτυχίο ηλίθιος φοιτητής ο οποίος όχι μονο νιώθει περήφανος για τις 13.000 λίρες που έδωσε αλλα εγγράφεται και σαν Alυmni ωστε να περιλαμβάνεται στις λίστες του πανεπιστημίου για πάντα και να δέχεται συχνά πυκνά τηλεφωνήματα απο το για δωρεές

Το αποτέλεσμα? Η κατασκευή ιστοσελίδων σαν αυτή:

http://www.lse.ac.uk/collections/campaignForLSE/facilities.htm

Η παραπάνω σελίδα αφορά τους alumni που ενδιαφέρονται να δωρίσουν κάποιο ποσό στο αγαπητό τους πανεπιστήμιο. Σε ένα τέτοιο σύστημα όμως, τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντάλαγμα. Έτσι στο παρπάνω site βλέπουμε ΠΟΛΥ δελεαστικές προτάσεις!! Με 350.000£ κάποιος μπορέι να δώσει το όνομα του στήν πύλη του κτιρίου για υπηρεσίες φοιτητών η ακόμα και σε καποιο " σημαντικό " πέρασμα στο εσωτερικό η και εξωτερικό του κτιρίου. Το πόσο σημαντικός μπορέι να είναι ο τοίχος πάνω απο την κάσα μιας πόρτας ενός πανεπιστήμιο το συζητάμε..... Εκτός βέβαια εάν πρόκειται για εκείνο τον εξωτερικό τοίχο κοντά στη βιβλιοθήκη όπου κάθε παρασκευή μαζέυονται διάφοροι φοιτητές του πανεπιστημίου και παίρνουν ναρκωτικά, η πηδάνε τραβεστί. Με 5.000.000 λίρες μάλιστα μπορεί κανείς να μετονομάσει το κτίριο St. Clements (κεντρικό κτίριο που ανήκει στο συγκρότημα του πανεπιστημίου), σε κτιριο "Παπαρίδης" ή ακόμα και "Σkορδοποuτσογλοu". Εξαιρετικά ενδιαφέρον!!
...Τώρα που το σκέφτομαι...και μιάς και δεν έχω τόσα χρήματα αλλα θα ήθελα να δείξω την εκτίμηση μου πρός το πανεπιστήμιο, ίσως με 50 λίρες να μπορούσα να ονομάσω ένα τασάκι στο τμήμα οικονομικών επιστημών, η ίσως με καμμια 100στάρα καμμια χέστρα στο υπόγειο της βιβλιοθήκης..Η ακόμα και ένα καζανάκι στο Clare Market Building. Τι ΧΛΙΔΗ.. και τι τιμή θα ήταν για μενα! Ίσως μάλιστα όταν σε 30 χρόνια απο τώρα ο γίος μου πάει στο ίδιο πανεπιστήμιο θα αισθάνεται και αυτός τιμημένος όταν θα αφήνει μακρουλές, ζουμερές κουρaδες σε μια χέστρα με το όνομα του πατέρα του!

Σε αυτό το χορό του παραλόγου έμπλεξα, βλέποντας οπτασίες για υψηλού επιπέδου εκπαιδευση και ουτοπιές για αξιολόγηση της ελεύθερης και κριτικής σκέψης. Κούνια που με κούναγε. ..Πίονια έιμασταν όλοι σε αυτό το μέρος και οταν δεν ακολουθούσαμε την λογική του αρχήγού τότε μας είχαν εξόριστους στο περιθώριο. Τα μαύρα πρόβαρα του ελεσι, αυτοί που δεν τα κατάφεραν, που δεν ήταν αρκετα έξυπνοι..

Την πλάτη σας γυρνώ και σας φτύνω άθλιοι. Μαύρη πέτρα ρίχνω και μουτζώνω το πνεύμα σας των εργαλειακών σχέσεων και της απατηλής διανόησης. Απο μένα σε αυτή τη ζωή τίποτα άλλο δεν θα πάρετε, ούτε ενα λαστιχένιο λουκούμι...

Τεταρτη 4 Ιανουαρίου

Μόλις γύρισα απο ένα πάρτυ. Μέτρια, πολύ μέτρια.

Νυστάζω και γενικά έχω σπαστεί με διάφορα σήμερα. Άσε που το πρωί πρέπει να ξυπνήσω νωρίς για να πάω σε δημόσια υπηρεσία. Ποιός ξέρει τι με περιμένει πάλι..

Πάω να κοιμηθώ γιατί μάλλον δεν έχω καμμία όρεξη να γράψω τίποτα. Αυτή η φωτογραφία πάντως με κάνει και γελάω πολύ.

Προτεινόμενα τραγούδια για απόψε :
-Ali farka Toure, Ai du
-Yegelle Tezeta, Mulatu Astatke
-Santaolalla, De Ushuaia a la Quiaca

Πολύ soundtrack έπεσε..

Καληνύχτα και καλή τύχη

Μόλις επέστρεψα απο την προβολή της ταινίας. Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα και μεγάλη όρεξη σήμερα να τρέχω στο κέντρο για να δώ πρεμιέρα με κερδισμένα εισητήρια αλλα το είχα υποσεχεθεί στην κολλητή μου που τα είχε κερδίσει.

Αφήνω στην άκρη το γεγονός οτι μου πήρε 20 λεπτά να φτάσω στο κολωνάκι και μετα 40 λεπτά τουλάχιστον για να παρκάρω, και περνάω στην ταινία.

Πέρασα αρκετά καλα αν και η ταινία δεν ήταν κάτι φοβερό. Το σενάριο είχε να κάνει με τα καυστικά ρεπορτάζ του Έντουαρντ Μάροου, δημοσιογράφου του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS, πάνω στα βρώμικα παιχνίδια του γερουσιαστή Μακ Κάρθι. Είναι απο εκείνες τις ταινίες στις οποίες οι δημιουργοί δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο να μεταφερθούν τα γεγονότα στο πανί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Το αποτέσμα ήταν, η ταινία να έχει απο τη μία κάποιο ενδιαφέρον λόγω των γεγονότων που παρουσίαζε, απο την άλλη όμως να μοιάζει με νουάρ ντοκιμαντέρ το οποίο πρός το τέλος γίνεται κουραστικό.

Η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή και το γεγονός οτι πρόκειται για ασπρόμαυρη ταινία προσέδιδε ένα πλεονέκτημα στην αισθητική της. Και τα δύο αυτά σε συνδιασμό με τη υπέροχη τζάζ που ακουγόταν κατά διαστήματα (η οποία, κατα τη γνώμη μου, λόγω του αυτοσχεδιασμού και της ελευθερίας που την χαρακτηρίζει ώς μουσικό είδος, ταίριαζε απόλυτα με τα ιδανικά για τα οποία πάλευε ο πρωταγωνιστής της ταινίας) έδωσαν στην ταινία μια πραγματικά όμορφη ατμόσφαιρα που θύμιζε έντονα ταινίες του 50.

Τέλος, και λαμβάνοντας υπ'όψην την πρόσφατη απόφαση για φίμωση του ραδιοσταθμού best, να προσθέσω οτι το σενάριο της ταινίας αν και βασίζεται σε γεγονότα του 1954 έχει (δυστυχώς) πολύ σύγχρονες προεκτάσεις, όχι μόνο για την κοινωνία των ΗΠΑ, αλλα απ'οτι φάνηκε και για την χώρα μας. Θα την πρότεινα σε αυτούς που ασχολούνται με δημοσιογραφία αλλα και γενικά στους mediaδες.

Προτεινόμενη μουσική για απόψε: Το soundtrack της ταινίας

Ελληνάρας Ι: Η οδήγηση στην Αθήνα

Τα post με τον τίτλο Ελληνάρας αποτελούν μια φιλότιμη προσπάθεια να προσδιορίσω τα χαρακτηριστικά που πρέπει έχει κάποιος για να μπεί στην κατηγορία του Ελληνάρα. Το πρώτο μέρος αφορά την οδηγική συμπεριφορά.

Αφορμή για αυτό το post είναι κάτι το οποίο μου συμβαίνει άπειρες φορες καθημερινά. Τρείς μεγάλες αλήθειες. Πρώτον, με ενοχλεί αφάνταστα ο εριστικός τρόπος οδήγησης του Έλληνα. Δεύτερον, θεωρώ τον εαυτό μου ένα πολύ καλό οδηγό, τουλάχιστον όσον αφορά το σεβασμό πρός τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας. Τρίτον, αν νευριάσω, μπορώ να γίνω τρομακτικά εκνευριστικός στο τιμόνι, ειδικά πρός αυτούς τους οποίους θεωρώ μαλάκες.

Με αφορμή αυτό που μου συνέβη σήμερα θα επεκταθώ στο πρώτο χαρακτηριστικό του Ελληνάρα.

..Οδηγώ, με τον πατέρα μου στο αυτοκίνητο (ο οποίος σημειωτέων αν και μου έχει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στο τιμόνι αγχώνεται αρκετά όταν παίρνω το αυτοκίνητο επειδή ξέρει οτι νευριάζω), και πλησιάζω πρός μια διαστάυρωση. Υπάρχει μια μικρή ουρά στο φανάρι, η οποία όμως έχει ξεκινήσει να σπάει καθώς το φανάρι άναψε και τα αυτοκίνητα φεύγουν ένα ένα. Είμαι γύρω στα 50 μέτρα απο το φαναρι και ξεκινάω και εγώ σιγά σιγά. Δεξιά απο το φανάρι και παράληλα με το δρόμο υπάρχει μια νησίδα. Όπως λοιπόν έχω ξεκινήσει και είμαστε σύνολο καμιά δεκάρα αυτοκίνητα που περιμέναμε και σιγά σιγά ξεκινάμε, έρχεται ένας να με προσπεράσει απο δεξία. Να περάσει δηλαδή μεταξύ του αυτοκινήτου μου, μεταξύ ενός κενού χώρου ο οποίος όσο προχωρούσα μειωνόταν γιατί ερχόμουν πιο κοντά στη νησίδα (και ταυτόχρνοα πλησίαζα και στο φανάρι), και μεταξύ του πεζοδρομίο-κράσπεδου.
ΣΤΟΠ
Κομπλεξικό σύνδρομο που με διακατέχει σε παρόμοιες στιγμές, τινάζει στον αέρα τον εγωισμό μου και μου απαγορεύει να αφήσω τον οποιοδήποτε μαλάκα που πιστεύει οτι είναι πιο έξυπνος απο εμένα που περιμένω στην ουρά ενώ αυτός θα περάσει έτσι. Αστραπιαία προβαίνω σε κίνηση που θα εμποδίσει τον άλλο να κάνει την ελληνιά του.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ + ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Κόβω το τιμόνι στα δεξιά και πατάω γκάζι με αποτέλεσμα ο οδηγός του στάρλετ να φρενάρει και να ανέβει στο πεζοδρόμιο με ένα "ΓΚΑΠ"¨άνευ προηγουμένου. Και..Ω ΘΕΟΙ...αντί να το καταπιεί, και να το βουλώσει για τη μαλακία του, πατά εκνευρισμένος την κόρνα και μου φωνάζει "Εισαι μαλάκας ρεεεεε".
..Το γεγονός οτι ο πατέρας μου ήταν στο αυτοκίνητο, με εμπόδισε στο να ανοίξω την πόρτα και να κατέβω. Δεν με εμπόδισε όμως στο να πατήσω το φρένο, τόσο ώστε κόντεψε να βγέι το πόδι μου στο δρόμο, και να ουρλιάξω εξω απο το παράθυρο γνωστές βρισιές για την οικογένεια και τα θεία, με τις φλέβες μου να κοντεύουν να βγούν απο τα αυτιά.

..Το τί κράξιμο άκουσα αφού φύγαμε, απο τον πατέρα μου, δε λέγεται. Και που κάθεσαι και ασχολείσαι με αυτούς, και δεν τους ξέρεις, και μια μέρα θα τρακάρεις με αυτά που κάνεις, και είναι επικίνδυνα, κλπ, κλπ. Δεν μπορώ. Απλα είναι απο τα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να ανεχτώ. Μου τη δίνει ρε παιδί μου, γίνομαι και εγώ ζώο.

Αυτό που επίσης με εκνευρίζει απίστευτα είναι το να βρίσκομαι σε στενό δρόμο με διπλή γραμμή που απαγορεύει την προσπέραση, να έχω άλλους μπροστά οι οποίοι πηγαίνουν με ικανοποιητική ταχύτητα, και να έχω ένα μαλάκα απο πίσω κωλοφάναρο, να με τσιτώνει.

ΑΜΕΣΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Η γνωστή έκρηξη εγωισμού. "Έτσι μου'σαι?Θες να περάσεις ενώ βλέπεις οτι δέν μπορούμε να πάμε πουθενά, ε?Τ' α.....α μου θα πάρεις". Δεν τον αφήνω να περάσει. Έτσι απλά. κάνω όσο πιο αριστερά μπορώ και αν είναι δυνατόν πάω και ιδιαίτερα αργα ώστε να του σπάσω τα νεύρα. Αν δε κάνει την απαγορευμένη κίνηση (λέγε με "προβολείς"), ε.. εκεί είναι που δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει μπροστα μου παρα μόνο εάν βγεί τελείως στο αντίθετο ρεύμα. Το φοβερότερο είναι οτι πολλοί τελικά το κάνουν και περνούν.
Μου λένε οτι έτσι βάζω σε κίνδυνο και το μαλάκα αλλα και τον εαυτό μου και οτι δεν καταφέρνω τίποτα γιατι την επόμενη φορά ο μαλάκας θα κάνει τα ίδια. Όπως είπα και παραπάνω όμως δεν μπορώ να το άνεχτώ. Νιώθω καλύτερα όταν το κάνω.

Επίσης, μισώ το να πηγαίνει κάποιος με 50 στην αριστερή λωρίδα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Είναι προφανές οτι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον κώδικα. Δεν τον διάβασαν ποτέ διότι το λαμουροσύστημα της χώρας αυτής, που είναι αποκύημα του συνολικού κοινωνικού χαρακτήρα του Έλληνα(ρα), του επιτρέπει με 200 ευρώ να πέρνει το δίπλωμα στα χέρια και με δύο πίπες που έχει κάνει κάποιοσ-α γνωστός του στον κουμπάρο του τάδε, να το λάβει ακόμα και ταχυδρομικώς στο σπίτι..
Επίσης σύγχυση υπάρχει και όταν κάποιος θέλει να παρκάρει η να ξεπαρκάρει. Οι περισσότεροι που συναντώ ανάβουν τα αλαρμ για να ξεπαρκάρουν ενώ κανονικά πρέπει να ανάβουν το αρίστερο φλάς αν π.χ. βγαίνουν απο θέση που βρισκόταν στο δεξί μέρος του δρόμου. Αντίστοιχα, για να παρκάρουν δεξια πολλοί βγάζουν το αριστερό φλάς, ενώ φυσικά θα έπρεπε να ανάψουν τα αλάρμ. Άσχετο..χτες εκεί που πήγαινα, ένας μπάρμπας άνοιξε την πόρτα και παραλίγο να την πάρω παραμάσχαλα. . Δεν τον έβρισα κάν. Δεν ξέρω γιατί.

Μισώ ακόμα : Αυτόν που ενώ βρίσκεται πίσω απο το πορτοκαλί και τη στιγμη που έχουν φρακάρει τα αυτοκίνητα στη διασταύρωση και ο δρόμος μετα το πορτοκάλι έχει ίσα ίσα χώρο για να περάσουν αυτοί απο δεξιά για τους οποιους θα ανοίξει το φανάρι σε 3 δευτ, τελικά πατάει γκάζι, περνά με κόκκινο και κλείνει τους πάντες στεκούμενος στη μέση και κάνοντας οτι δεν βλέπει αυτους που ουρλιάζουν και τον βρίζουν. Σόρυ για την μεγάλη πρόταση.

Τέλος, μισώ τον καθυστερημένο Ελληνάρα που μου κορνάρει με το που ανάβει το πράσινο όταν είμαι πρώτος στο φανάρι. Γιατί κορνάρεις ρε καραγκιοζοπαίχτη. Αφού τώρα άναψε. Δέν έχει προλάβει το μάτι μου να στείλει τα σήματα στον εγκέφαλο που θα στείλει στο πόδι να πατήσει το γκάζι. Εσύ που πρόλαβες? Μη μιλήσω για την κυρά απο τα βόρεια, η την γκόμενα-κολεγίου στύλ που οδηγεί το Cayen το GrandCherokee, η το X5 και μιλάει στο κινητό, σκρώνοντας οδηγικά τερτίπια που σε κάνουν να απορείς με την ηλιθιότητα αυτού που της παρέχει το αυτοκίνητο (είτε σύζυγος, είτε μπαμπάκας).

Αυτό που μου τι δίνει ρε πούστη στον Έλληνα ξέρεις τι είναι? Παραπονιέται ο άλλος οτι δεν έχει να φάει, οτι είναι ακριβή η ζωή, ακριβό το νοίκι και δεν έχει λεφτά να αγοράσει σπίτι, ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΝΕΙ GRAND CHEROKEE ME 35 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΕ 30 ΧΡΟΝΙΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΝΑ ΠΙΕΙ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΜΟΥΡΗ.

Ρε ...είστε όργια ρε...
Αυτά. Πάω να φάω και να δώ τη Νεκρή Νύφη για δεύτερη φορά.

Για ένα πιο σαφή και αναλυτικό προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του Ελληνάρα οδηγού, δές και εδώ -> Οδηγάρες

Οι εκπαιδευτές (aka The educators) και ο σύγχρονος πολιτικός κινηματογράφος

Αν υπάρχει κάτι το οποίο πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι οτι σκέφτομαι, αυτό είναι ο προβληματισμός...

Ο κινηματογράφος είναι απο τις μεγαλύτερες αγάπες μου γιατί με κάνει να προβληματίζομαι...

Λατρεύω το Χόλλυγουντ και διαφωνώ κάθετα με αυτούς που προσπαθούν να το παίξουν σινεφίλ και ξορκίζουν το Χόλλυγουντ, ενώ ταυτόχρονα εκθειάζουν τον Ευρωπαικό, Ασιατικό και γενικότερα ανεξάρτητο κινηματογράφο. Όλοι αυτοί ξεχνούν οτι αν και το Χόλλυγουντ παράγει κατά κύριο λόγο εμπορικές επαναλήψεις και ψευτο-λυρικές ρέπλικες κορεσμένων μελό, παράγει επίσης και εξαιρετικά αξιόλογες ταινίες.

Αυτή τη φορά πάντως δεν θα μιλήσω για το Χόλλυγουντ. Θα μιλήσω για τους εκπαιδευτές, ταινία η οποία ανήκει στον Ευρωπαικό κινηματογράφο και σε έναν απο τους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες της Γερμανίας.

Όντας ονειροπόλος, αυτό που με κρατά ερωτευμένο με τον κινηματογράφο είναι ο τρόπος με τον οποίο με βάζει στη ζωή των ηρώων μιάς ταινίας..

Ο λόγος που με κρατά ερωτευμένο με τον πολιτικό κινηματογράφο είναι οτι διακρίνεται απο την ίδια σπανιότητα απο την οποία διακρινονται και οι πολύ ωραίες, έξυπνες, μορφωμένες και προβληματισμένες για το τι συμβαίνει γύρω τους γυναίκες. Σπανιότητα λοιπόν. Κάθε χρόνο βγαίνουν ελάχιστες ταινίες οι οποίες περιέχουν πολιτικά η ιδεολογικά μηνύματα. Λαμβάνοντας υπ’όψιν οτι οι εποχές έχουν αλλάξει, και οτι η πολιτική ιδεολογία δεν αποτελεί καθημερινή απασχόληση του πολίτη, με κεντρίζουν ιδιαίτερα ταινίες οι οποίες προσπαθούν να αντιπαραβάλουν την αριστερά του τότε με την αριστερά του τώρα, η γενικότερα την φιλοσοφία της αριστεράς σήμερα.

Στην ταινία, δύο νεαροί του 2003 οι οποίοι έχουν ενστερνιστεί την κομμουνιστική ιδεολογία (ο ένας περισσότερο, ο άλλος κυρίως επηρεασμένος απο τον πρώτο) εισβάλλουν σε σπίτια μεγαλοαστών και αφού αλλάζουν ριζικά τη διακόσμηση αφήνουν το μήνυμα «οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες». Μετά το ερωτικό ειδύλιο που πλέκεται ανάμεσα στον ένα φίλο και την κοπέλα του άλλου, και μια εισβολή η οποία τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον ιδιοκτήτη, οι τρείς τους απαγάγουν τον τελευταίο και καταφεύγουν σε ένα εξοχικό σπίτι στα βουνά. Εκεί ανακαλύπτουν οτι ο μεγαλοαστός επιχειρηματίας ανήκε στις επαναστατικές φοιτητικές παρατάξεις του Μαίου του 68 και οτι πίσω απο ένα προσωπείο, αντιπροσωπευτικό του καπιταλιστικού συστήματος, κρύβεται μια προσωπικότητα που την εποχή της αληθινής επανάστασης (όπως άλλωστε την αποκαλεί), όχι μόνο ήταν διαποτισμένη ιδεολογικά, αλλα αποτελούσε και μάχιμη μονάδα του επαναστατικού λαού.

Αυτό που με εντυπωσίασε είναι οτι οι αναφορές της ταινίας είναι φοβερά ολοκληρωμένες. Με ενθουσίασε αρχικά ο άναρχος, σχεδόν σουρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο οι εκπαιδευτές, αναδιοργάνωναν την επίπλωση των σπιτιών στα οποία εισέβαλαν. Ο Μπρετόν στα μανιφέστα του σουρεαλισμού, κίνημα σαφώς συνδεόμενο με την επαναστατική αριστερά, είχε γράψει οτι πόθος των μελών του κινήματος είναι να εισβάλουν στα μουσεία τέχνης, να αναποδογυρίσουν τους πίνακες, να ρίξουν παρδαλά χρώματα στους τοίχους και να βάλουν μουστάκια στη Μόνα Λίζα. Θεωρώ εξαιρετικό οτι ο σκνοθέτης κατάφερε να ενσωματώσει τέτοιου είδους αναφορές στις πράξεις σύγχρονων επαναστατών όπως αυτοί της ταινίας.

Ο σπινθηροβόλος δε λόγος του αριστερού επαναστάτη της εποχής μας έχει περάσει αλόβητος στην ταινία. Η σκηνή δε που οι τρείς νέοι συζητούν με τον μεσήλικα μεγαλοαστό περί καπιταλισμού δείχνει με τον πιο καταπληκτικό τρόπο, το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν απο τα τέλη του 60, και φυσικά βρίσκεται και σήμερα, η επαναστατική αριστερά. Οι νέοι έχοντας στο νού τους το επαναστατικό ευαγγέλιο που συνέγραψε ο Μάρξ, εξακολουθούν κοντά διακόσια χρόνια μετά, να το υπερσπίζονται με πάθος, δίχως να δίνουν μια εκσυγχρονιστική πνοή στην ιδεολογία τους. Ο Γιάν, στον πύρινο του λόγο, ξεκινά να σφυροκοπά τον μεσήλικα με αντιαμερικανικές, επαναστατικές και προλεταριακές ιδέες, χωρίς κάν να έχει τη διάθεση να ακούσει τις απαντήσεις που ο άλλος έχει να του δώσει. Αυτό μου άρεσε πολύ διότι πέρασε στη οθόνη η δυσφορία του ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί να κάνει διάλογο με τον αριστεροκομμουνιστή, και απλά αισθάνεται οτι ο συνομιλητής του τον αντιμετωπίζει ώς τοίχο κα μετά απο λίγο (κάτι που είναι απόλυτα λογικό) χάνει το ενδιαφέρον του για συζήτηση.

Μου άρεσε πολύ η ιδεολογική σύγκρουση των γενεών η οποία πιστεύω οτι παρουσιάστηκε με πολύ προσεκτικό τρόπο, χωρίς να μειώνει την ηθική αξία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλα και χωρίς να κρύβει τους μηχανισμούς που επιτρέπουν στον καπιταλισμό να είναι αναμφίβολα ένα σύστημα με φοβερές δικλείδες ασφαλείας και δομή που του επιτρέπει να αναδιοργανώνεται και να ανασυντάσσεται παρέχοντας (η μοιάζοντας οτι παρέχει) σε συγκερκιμένη μερίδα του λαού απο ένα μέσο ώς ένα υψηλό επίπεδο ευζωίας.

Τέλος θεωρώ έξυπνη την ερωτική ιστορία η οποία δείχνει το γνωστό ερωτικό παιχνίδι που συχνά είναι ικανό να καταστρέψει και τις πιο επαναστατικές ιδέες, αλλα και την διαφορά του ερωτικού παιχνιδιού απο της εποχή της «αληθινής επανάστασης» στην σημερινή εποχή. Είναι άραγε μια μετατροπή της ερωτικής ηθικής? Θα το ξανασκεφτώ και θα ξαναγράψω σε επόμενα posts.

Κατά την προσωπική μου άποψη οι εκπαιδευτές είναι μια ταινία η οποία δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η αριστερα γενικότερα και η επαναστατική αριστερά ειδικότερα, την αδυναμία των νεαρών να πολιτικοποιηθούν και να συγκροτήσουν κινήματα με ιδεολογική βάση.