Μόλις επέστρεψα απο την προβολή της ταινίας. Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα και μεγάλη όρεξη σήμερα να τρέχω στο κέντρο για να δώ πρεμιέρα με κερδισμένα εισητήρια αλλα το είχα υποσεχεθεί στην κολλητή μου που τα είχε κερδίσει.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός οτι μου πήρε 20 λεπτά να φτάσω στο κολωνάκι και μετα 40 λεπτά τουλάχιστον για να παρκάρω, και περνάω στην ταινία.
Πέρασα αρκετά καλα αν και η ταινία δεν ήταν κάτι φοβερό. Το σενάριο είχε να κάνει με τα καυστικά ρεπορτάζ του Έντουαρντ Μάροου, δημοσιογράφου του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS, πάνω στα βρώμικα παιχνίδια του γερουσιαστή Μακ Κάρθι. Είναι απο εκείνες τις ταινίες στις οποίες οι δημιουργοί δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο να μεταφερθούν τα γεγονότα στο πανί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Το αποτέσμα ήταν, η ταινία να έχει απο τη μία κάποιο ενδιαφέρον λόγω των γεγονότων που παρουσίαζε, απο την άλλη όμως να μοιάζει με νουάρ ντοκιμαντέρ το οποίο πρός το τέλος γίνεται κουραστικό.
Η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή και το γεγονός οτι πρόκειται για ασπρόμαυρη ταινία προσέδιδε ένα πλεονέκτημα στην αισθητική της. Και τα δύο αυτά σε συνδιασμό με τη υπέροχη τζάζ που ακουγόταν κατά διαστήματα (η οποία, κατα τη γνώμη μου, λόγω του αυτοσχεδιασμού και της ελευθερίας που την χαρακτηρίζει ώς μουσικό είδος, ταίριαζε απόλυτα με τα ιδανικά για τα οποία πάλευε ο πρωταγωνιστής της ταινίας) έδωσαν στην ταινία μια πραγματικά όμορφη ατμόσφαιρα που θύμιζε έντονα ταινίες του 50.
Τέλος, και λαμβάνοντας υπ'όψην την πρόσφατη απόφαση για φίμωση του ραδιοσταθμού best, να προσθέσω οτι το σενάριο της ταινίας αν και βασίζεται σε γεγονότα του 1954 έχει (δυστυχώς) πολύ σύγχρονες προεκτάσεις, όχι μόνο για την κοινωνία των ΗΠΑ, αλλα απ'οτι φάνηκε και για την χώρα μας. Θα την πρότεινα σε αυτούς που ασχολούνται με δημοσιογραφία αλλα και γενικά στους mediaδες.
Προτεινόμενη μουσική για απόψε: Το soundtrack της ταινίας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου