Σήμερα το μεσημέρι έφαγα στα Φράιντεις. Γνωστό εστιατόριο στο Κεφαλάρι που καθημερινά παραφουσκώνει τις κοιλιές των μεγαλοαστων κατοίκων της Κηφησιάς και των πέριξ με Αμερικανικής προελεύσεως πιάτα. Αυτό το εστιατόριο είναι απο εκείνα που αποτελούν σήμα κατατεθέν ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής που βαριέμαι να κάτσω να αναλύσω πάλι. Σήμερα παρατήρησα όμως κάτι το οποίο με ενόχλησε πάρα πολύ.
Καθώς περίμενα με την παρέα μου έξω απο το εστιατόριο να μας φωνάξουν για το τραπέζι, πέρασε μια 4μελής οικογένεια. Η γενικότερη εμφάνισή τους αλλά και οι κουβέντες που αντάλλασσαν τα 2 μικρα πιτσιρίκια (ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ) έκανε άμεσα ορατό το οικονομικό τους επίπεδο. Δε θα έλεγα οτι αποτελούσαν και βελόνα στα άχυρα στο χώρο φυσικά... Ώς οικογένεια όμως δεν θα τους παρατηρούσα για πάνω απο 1 δευτερόλεπτο αν η ανήσυχη πιτσιρίκα δεν άνοιγε το μικρό κακομαθημένο στόμα της να κρώξει πρός τον πωλητή μπαλονιών "Ρε μαμά τα μπαλόνια είναι ξεφούσκωτα.Τι τα πουλάει αυτος ο βλάκας?".
Αυτό που με εκνεύρισε ιδιαίτερα είναι οτι το παιδί αυτό δεν δέχτηκε καμία παρατήρηση. Η αυθάδειά του, πρωτοφανής για την ηλικία του δεν σχολιάστηκε καν απο τους γονείς του οι οποίοι συνέχισαν ατάραχοι τη μεσημεριανή βόλτα τους.
Δεν περίμενα καμία φοβερή αντίδραση αλλά τουλάχιστον κάποια μικρή επίπληξη επιβαλόταν έστω για τα μάτια του κόσμου. Τι περίμενα όμως να ακούσω ο μαλάκας, σε ένα μέρος που συνεστιάζονται ΜΟΝΟ αυτοί που έχουν ως καθημερινές συνήθειες και αρχές να μη μετακινούνται με δημόσια συγκοινωνία, να χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ ιδιωτικά νοσοκομεία και να στέλνουν τα παιδιά τους στο Κολλέγιο και στου Μωραίτη ώστε να μεγαλώνουν στον "κλειστο κύκλο". Όπως γράφει και ο Τζόνταθαν Κόου
"Η ορμή που κινεί αυτούς τους ανθρώπους είναι ο φόβος της επαφής με τις μεγάλες μάζες της ανθρωπότητας και της μόλυνσης απο αυτές. Επιθυμούν να ζούν ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, αλλά χρησιμοποιόυν το χρήμα τους για να ορθώσουν όσο περισσότερα παραπετάσματα γίνεται, όσο περισσότερα σύνορα μπορούν, προκειμένου να έρχονται σε ουσιαστική επαφή μόνο με άτομα της δικής τους οικονομικής και πολιτισμικής στάθμης".
Αυτό το πολύ αηδιαστικό σκηνικό λοιπόν αντικρύζει κανείς όχι μόνο έξω αλλά και μέσα στο συγκεκριμένο εστιατόριο.
Περνάω στο δεύτερο σημείο που με αηδίασε σήμερα. Τα άτομα που αποτελούν τους πελάτες του εστιατορίου φέρονται και προσπαθούν να φέρονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στο παραπάνω "εξαιρετικό" πρότυπο. Τρέντι ζευγάρια, φιγούρες απο το χώρο της πολιτικής (και της δεξιάς αλλά και της αριστεράς) , ηθοποιοί, παρουσιάστριες πρωινάδικων, και διάφοροι άλλοι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να προβάλουν την άνεση μέσα στην οποία ζούν, έκοβαν ακριβά χοιρινά και πασάλειβαν τα ακριβά τους ρούχα με καυτερές κόκινες σάλτσες. Τα δε παιδιά τους? Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο βιβλίο που πρόσφατα διάβασα και πιστεύω οτι η συνέχεια του σκηνικού μπορεί άνετα να αναπαρασταθεί με τις εντυπώσεις του Τζόναθαν Κόου απο αντίστοιχο μαγαζί του Λονδίνου.
Η ηχορύπανση στο χώρο ήταν τόσο εκκωφαντική, ώστε κανείς δεν θα σε αδικούσε αν νόμιζες οτι δεν είχες μπεί σε εστιατόριο , αλλά σε παιδικό σταθμό με δραματική έλλειψη προσωπικού, αποκλειστικά προορισμένο για παιδιά υπερβολικά προνομιούχα και ελάχιστα πειθαρχημένα. Όπου και αν έστρεφες το βλέμμα αντίκριζες ξανθά αγοράκια και κοριτσάκια με ονόματα όπως Τζάσπερ, Ορλάντο και Αραμπέλα να προκαλούν βιβλικές καταστροφές, να εκσφενδονίζουν μισοφαγωμένα κομμάτια πίτσας και μπαλάκια ζύμης πάνω στα γαλλικά και ιταλικά σινιέ ρούχα τους, να τσακώνονται ποιανού είναι το τελευταίας τεχνολογίας Gameboy, και να πατάνε στριγκλιές σε άψογα αγγλικά του BBC, αφού είχαν ήδη μάθει να γκαρίζουν με την προφορά της άρχουσας τάξης, με την οποία σε είκοσι χρόνια χωρίς αμφιβολία θα συναγελάζονταν στις πάμπ του Φούλαμ και του Τσέλσι..
o tempora, o mores
