Sunshine

Καλούτσικο. Δε βγαίνουν και πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας τελευταία οπότε για αυτές τις λίγες που βλέπω ας είμαι όσο πιο θετικός μπορώ.. Μου άρεσε πολύ η μουσική. Η σκηνοθεσία ήταν επίσης αρκετα καλή και κάποια πλάνα πραγματικά μαγευτικά. Προφανώς και ο Boyle προσπάθησε να κάνει τη δική του Οδύσσεια του διαστήματος αλλά χάθηκε λίγο στο δρόμο καθώς η ταινία του δεν είχε κανένα ιδιαίτερο βάθος. Μας πέταξε απλά στη μούρη ένα διαστημόπλοιο που πάει να δώσει ένα χεράκι στον ήλιο. Καααλά. Άν μου λέγαν οτι εκείνο το "πιάτο" που κουβαλούσε το διαστημόπλοιο ήταν γεμάτο κώλους που με πορδές και μεθάνιο θα αναζωπύρωναν τον ήλιο θα μου φαινόταν πιο πιστευτό.

Μου θύμισε λιγάκι μια πολύ παλιά μούφα που είχα δεί, με τη οποία όμως είχα καραγουστάρει τότε, το Event Horizon. Ιδιαίτερα εκεί στο σκηνικό με τον καπετάνιο του παλιότερου Ikarus περίμενα να μας πεί οτι το προηγούμενο πλοίο, μπήκε σε μαύρη τρύπα, πήγε στην κόλαση και τελικά γύρισε πίσω με το διάολο μέσα του. Μ'άρεσε η ατμόσφαιρα του πάντως, οπότε άν δεν έχετε τίποτα καλύτερο και θέλετε ψιλοδιαστημικό θριλεράκι θα σάς το πρότεινα.

Στιγμή 1

Σκέφτομαι τη θάλασσα. Γαλάζια και ακίνητη οπως την είδα το πάσχα σ' εκείνο το νησί. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς οταν ακούει το Miles of white του Μιχάλη Δέλτα.. Κόκκινα τούβλα, μπύρα, πράσινα πάρκα και English breakfast? Ενα λιμανάκι με το μύλο, μια όμορφη παραλία, ρακί η ίσως ουζάκι και ...λιγη αγένεια απο τον ιδιότροπο βλάχο που άκεφα σε σερβίρει..
Η εκδρομή που κάναμε ήταν απίστευτη Άλεξ. Εκείνη την πρώτη συνεφιασμένη μέρα το νησί ήταν πιο όμορφο απο ποτέ και τώρα τούβλα και πάρκα. .

Είδα και λίγο πολιτισμό σήμερα.. Στη Strand, μόνιμο five star hotel των άστεγων κάποιοι είχαν αφήσει ένα τοστ και μια κόκα κόλα σε ένα φουκάρα που κοιμόταν τυλιγμένος σε χαρτόκουτα και μια γαλάζια παλιοκουβέρτα.. Φαντάσου τη χαρά που έκανε όταν ξύπνησε και τα είδε δίπλα του. Φαντάσου εσύ πόσο τυχερός είσαι που βλέπεις το γαλάζιο που ποτέ δεν θα δεί. Όχι το background των windows σου ρε βλάκα. Για τη θάλασσα λέω.. Μόνο με την γκρίζα - καφέ αποχρωση του Τάμεση πώς να ζήσεις? Σερνόμαι στα πεζοδρόμια, τρώω απο απο τα σκουπίδια και το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει είναι να δω το γαλάζιο σου και κάθε γαλάζιο. Όλα γκρίζα είναι και έτσι θα παραμείνουν. Όπως και ο ουρανός του νησίου εκείνη τη μέρα. Ένας θλιβερός ουρανός μα δυο τόσο διαφορετικά πλαίσια. Απο τη μια ο βουβός στιχος της απίστευτης ηρεμίας, (αυτής όμως που μόνο μεσα μέσα στη αγρίοτητα βρίσκεις, ναι) και ο εκωφαντικός μεταλικός ήχος της πόλης, πάντα να σου θυμίζουν οτι ήσουν εκεί και είδες το γαλάζίο..