Thank god, ίτς Φράιντεις

Σήμερα το μεσημέρι έφαγα στα Φράιντεις. Γνωστό εστιατόριο στο Κεφαλάρι που καθημερινά παραφουσκώνει τις κοιλιές των μεγαλοαστων κατοίκων της Κηφησιάς και των πέριξ με Αμερικανικής προελεύσεως πιάτα. Αυτό το εστιατόριο είναι απο εκείνα που αποτελούν σήμα κατατεθέν ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής που βαριέμαι να κάτσω να αναλύσω πάλι. Σήμερα παρατήρησα όμως κάτι το οποίο με ενόχλησε πάρα πολύ.

Καθώς περίμενα με την παρέα μου έξω απο το εστιατόριο να μας φωνάξουν για το τραπέζι, πέρασε μια 4μελής οικογένεια. Η γενικότερη εμφάνισή τους αλλά και οι κουβέντες που αντάλλασσαν τα 2 μικρα πιτσιρίκια (ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ) έκανε άμεσα ορατό το οικονομικό τους επίπεδο. Δε θα έλεγα οτι αποτελούσαν και βελόνα στα άχυρα στο χώρο φυσικά... Ώς οικογένεια όμως δεν θα τους παρατηρούσα για πάνω απο 1 δευτερόλεπτο αν η ανήσυχη πιτσιρίκα δεν άνοιγε το μικρό κακομαθημένο στόμα της να κρώξει πρός τον πωλητή μπαλονιών "Ρε μαμά τα μπαλόνια είναι ξεφούσκωτα.Τι τα πουλάει αυτος ο βλάκας?".
Αυτό που με εκνεύρισε ιδιαίτερα είναι οτι το παιδί αυτό δεν δέχτηκε καμία παρατήρηση. Η αυθάδειά του, πρωτοφανής για την ηλικία του δεν σχολιάστηκε καν απο τους γονείς του οι οποίοι συνέχισαν ατάραχοι τη μεσημεριανή βόλτα τους.

Δεν περίμενα καμία φοβερή αντίδραση αλλά τουλάχιστον κάποια μικρή επίπληξη επιβαλόταν έστω για τα μάτια του κόσμου. Τι περίμενα όμως να ακούσω ο μαλάκας, σε ένα μέρος που συνεστιάζονται ΜΟΝΟ αυτοί που έχουν ως καθημερινές συνήθειες και αρχές να μη μετακινούνται με δημόσια συγκοινωνία, να χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ ιδιωτικά νοσοκομεία και να στέλνουν τα παιδιά τους στο Κολλέγιο και στου Μωραίτη ώστε να μεγαλώνουν στον "κλειστο κύκλο". Όπως γράφει και ο Τζόνταθαν Κόου

"Η ορμή που κινεί αυτούς τους ανθρώπους είναι ο φόβος της επαφής με τις μεγάλες μάζες της ανθρωπότητας και της μόλυνσης απο αυτές. Επιθυμούν να ζούν ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, αλλά χρησιμοποιόυν το χρήμα τους για να ορθώσουν όσο περισσότερα παραπετάσματα γίνεται, όσο περισσότερα σύνορα μπορούν, προκειμένου να έρχονται σε ουσιαστική επαφή μόνο με άτομα της δικής τους οικονομικής και πολιτισμικής στάθμης".

Αυτό το πολύ αηδιαστικό σκηνικό λοιπόν αντικρύζει κανείς όχι μόνο έξω αλλά και μέσα στο συγκεκριμένο εστιατόριο.

Περνάω στο δεύτερο σημείο που με αηδίασε σήμερα. Τα άτομα που αποτελούν τους πελάτες του εστιατορίου φέρονται και προσπαθούν να φέρονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στο παραπάνω "εξαιρετικό" πρότυπο. Τρέντι ζευγάρια, φιγούρες απο το χώρο της πολιτικής (και της δεξιάς αλλά και της αριστεράς) , ηθοποιοί, παρουσιάστριες πρωινάδικων, και διάφοροι άλλοι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να προβάλουν την άνεση μέσα στην οποία ζούν, έκοβαν ακριβά χοιρινά και πασάλειβαν τα ακριβά τους ρούχα με καυτερές κόκινες σάλτσες. Τα δε παιδιά τους? Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο βιβλίο που πρόσφατα διάβασα και πιστεύω οτι η συνέχεια του σκηνικού μπορεί άνετα να αναπαρασταθεί με τις εντυπώσεις του Τζόναθαν Κόου απο αντίστοιχο μαγαζί του Λονδίνου.

Η ηχορύπανση στο χώρο ήταν τόσο εκκωφαντική, ώστε κανείς δεν θα σε αδικούσε αν νόμιζες οτι δεν είχες μπεί σε εστιατόριο , αλλά σε παιδικό σταθμό με δραματική έλλειψη προσωπικού, αποκλειστικά προορισμένο για παιδιά υπερβολικά προνομιούχα και ελάχιστα πειθαρχημένα. Όπου και αν έστρεφες το βλέμμα αντίκριζες ξανθά αγοράκια και κοριτσάκια με ονόματα όπως Τζάσπερ, Ορλάντο και Αραμπέλα να προκαλούν βιβλικές καταστροφές, να εκσφενδονίζουν μισοφαγωμένα κομμάτια πίτσας και μπαλάκια ζύμης πάνω στα γαλλικά και ιταλικά σινιέ ρούχα τους, να τσακώνονται ποιανού είναι το τελευταίας τεχνολογίας Gameboy, και να πατάνε στριγκλιές σε άψογα αγγλικά του BBC, αφού είχαν ήδη μάθει να γκαρίζουν με την προφορά της άρχουσας τάξης, με την οποία σε είκοσι χρόνια χωρίς αμφιβολία θα συναγελάζονταν στις πάμπ του Φούλαμ και του Τσέλσι..

o tempora, o mores

Το akροδεξιό νύxι..

Όχι.Αυτο το post δεν έχει καμία σχέση με την άκρα δεξιά και τα διάφορα φασιστοειδή κατάλοιπα της εποχής μας. Έχει να κάνει με το φαινόμενο του ακροδεξιού νυχιού το οποίο καθημερινά παρατηρώ στο δρόμο, στο μετρό, στο τραίνο, στο λεοφωρείο...παντού. Θα μου πείς άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις απο το να κοιτάς νύχια? Ε ναι, όντως, αλλά όταν πέσει το μάτι μου εκεί δεν μπορώ να μην προβληματιστώ.

Θα μου εξηγήσει κανείς λοιπόν ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ κάποιοι αφήνουν το ακροδεξιό νύχι τους πιο μακρύ? Είναι ελληνική συνήθεια η το κάνουν και άλλοι λαοί? Εγώ ήξερα οτι οι κιθαρίστες αφήνουν τα νύχια του ενός χεριού πιο μακριά, λιμαρισμένα μάλιστα προσεκτικά, ώστε να τους βοηθούν όταν θέλουν να παίξουν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Ο λόγος ύπαρξης όμως ενός και μόνο μεγάλου νυχιού και μάλιστα αυτού που ανήκει στο μικρότερο δεξιότερο δάχτυλο με προβληματίζει και με αηδιάζει ιδιαίτερα. Θα ήμουν πολύ ρηχός αν απλά τους κατηγορούσα ώς βρωμίλους. Τελικά δεν νομίζω οτι έχει να κάνει με αυτό. Με προβληματίζει γιατι το βλέπω σε πολλούς, ανεξαρτήτως ηλικίας (άρα σκέφτομαι μήπως έχω χάσει κάτι) και με αηδιάζει γιατί εμφανίζεται σε διάφορα χρώματα τα οποία με παραπέμπουν σε εμετικές σκέψεις (κίτρινο, κατρουλί, μουχλί, κόκκινο, καφετί και άλλα).

Τα πολλά μακριά νύχια μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις (εκτός απο το να παίξεις κιθάρα) για αυτοάμυνα. Ένα μόνο όμως τι μπορείς να το κάνεις?Δεν ξέρω. Θα παραθέσω κάποιες σκέψεις:

α)Nα σκαλίσεις τη μύτη σου πιο βαθιά. Δε βλέπω το νόημα. Έχε καλύτερα ένα χαρτομάντηλο και φύσα τη. Θα σου πάρει και λιγότερη ώρα μέχρι να βγεί ολόκληρο το αριστούργημα απο το να σκάβεις και να σκάβεις. Σε αυτή την περίπτωση πέρνει μάλλον και το μουχλί χρώμα. Ίσως μείνει και κάποιο κομματάκι μάλιστα απο την κάτω μεριά. Εξαιρετικά σέξι.

β)Να καθαρίσεις τις μαυρίλες απο τα άλλα νύχια όταν αυτά μεγαλώνουν. ..Και μετά αυτό με τι θα το καθαρίσεις?..με ατσαλόβουρτσα μάλλον μόνο.

γ)Να ξύνεσαι με πιο βίαιο τρόπο όταν σε τρώει κάτι όπως ένα σπυρί στον κώλο σου (κακό σπυρί στον κώλο μου που λένε -έχω και προσωπική εμπειρία-). Όμως και πάλι. Το μικρό δαχτυλάκι αδυνατεί να ασκήσει μεγάλη δύναμη...(σε σύγκριση με τα άλλα)

δ)Να δείξεις ένα μυρμήγκι με έμφαση...

ε)Να καθαρίσεις τη σκόνη που έχει πιάσει η βιδούλα κάτω απο το πορτάκι του κινητού σου.

στ)Ξύνοντάς το σε ένα πίνακα να κάνεις κάποιον να ανατριχιάσει με τον ήχο.. (αν δεν έχει ανατριχιάσει ήδη στο θέαμά του)

ζ) Να βγάλεις το κερί απο τα αυτιά σου. Σε αυτή την περίπτωση παίρνει και ένα ενδιαφέρον κιτρινοκατρουλί χρώμα.

..δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.Γενικά όμως έχω την εντύπωση οτι πέρα απο αντιαισθητικό αυτό το ακροδεξιό νύχι βλάπτει σημαντικά την εικόνα κάποιου αφού η κοινή λογική κατα πάσα πιθανότητα θα συνδυάσει τη χρήση του με κάτι απο τα παραπάνω.

Ελπίζω να μην προσβάλω τους περήφανους κατόχους του ακροδεξιού νυχιού. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια πάθηση η οποία θεραπεύεται μόνο με ξύσιμο απο το συγκεκριμένο νύχι η αν είναι συνήθεια ατόμων που ανήκουν κάπου (οι παπάδες δείχνουν να το προτιμούν, όπως επίσης και οι οδηγοί ταξί). Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα για τη χρήση η την καταγωγή του παρακαλώ ας ποστάρει.

Επειδή τελευταία μου είπαν οτι τα βλέπω όλα μαύρα, κατακριτέα και απαισιόδοξα και πώς ποτέ δεν δίνω ελπίδα για κάτι καλύτερο η έστω μια εναλλακτική λύση, λέω να προτείνω μια εναλλακτική στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το ακροδεξιό νύχι μπορεί να βαφτεί η να στολιστεί και να πάψει να είναι (τόσο) άσχημο. Ένα γυαλιστερό περλέ θα δώσει ένα τόνο λιγδής,...συγγνώμη...χλιδής στο νυχι αυτο. Ένα μοβάκι θα κάνει τον κάτοχό του πιο στιλάτο και ένα πράσινο θα μπορούσει ίσως και να υποδηλώσει την ομάδα του. Αν δε έχει και τριφύλλι πάνω, θα είναι έργο τέχνης. Μιά κυριλέ στάμπα burberry ίσως να μπορούσε να κατατάξει τον κάτοχό του σε ανώτερο κοινωνικό στρώμα και να φέρει καινούρια μόδα που στην Ελλάδα θα εξαπλωνόταν πιο γρήγορα και απο τα ηλίθια FW email που κοροιδεύουν τις διαφημίσεις της Vodafon. Τέλος, τα διάφορα φασιστοειδή μπορούν να φτιάξουν με άσπρο και μπλέ μανό μια ελληνική σημαιούλα. Αυτό θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς με το να βάζουν το δάχτυλο βαθιά και να σκαλίζουν τις μύτες η τον κώλο τους με την Ελληνική σημαία, θα φέρνουν την πατρίδα ακόμα πιο κοντά στα ενδότερα (τους)!!. Αχτύπητος συνδυασμός.

WoW

Τις τελευταίες μέρες, μου βάζω δύο στα δέκα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη μεγάλη μου χαρά για την αγορά καινούριου υπολογιστή, νιώθω οτι ζώ πολύ παθητικά. Ένας τραγικός πόνος στο ύψος του κόκκυγα με έχει καθηλώσει εδώ και κάποιες μέρες στο κρεβάτι και το μόνο που κάνω είναι να πονάω άθλια και να μιζεριάζω. Δεν μπορώ ούτε να βγώ, ούτε να περπατήσω σωστά, ούτε κάν να κάτσω.

Πάνω που ετοιμαζόμουν να γράψω ένα αισιόδοξο post, με βρήκε αυτή η κατάσταση και πάλι τα βλέπω όλα μαύρα. Τι σκατά να γράψω τώρα λοιπόν. Μάλλον για την κύρια ασχολία μου τις τελευταίες τρείς μέρες. Το wold of warcraft. Ε ναί.Σίγουρα μπορώ να γράψω γι'αυτό το καινούριο ναρκωτικό στο οποίο έχω εθιστεί τελευταία.

Απο μικρός ήμουν τρελός με τα computer games και ιδιαίτερα με τα adventures και τα role playing games. Με θυμάμαι ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή να προσπαθώ να λύσω γρίφους η να σκέφτομαι τις σωστότερες στρατηγικές ανάπτυξης για τον χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει. Το World of Warcraft (απο δώ και στο εξής wow) ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Είναι ένα massive multiplayer game που σημαίνει οτι χιλιάδες χρήστες μπορούν να το παίζουν ταυτόχρονα με σένα σε πραγματικό χρόνο στον ίδιο ψηφιακό χώρο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ανάπτυξης χαρακτήρων η οποία πραγματοποιείται μέσα σε ένα φανταστικό κόσμο, μέσω μετακίνησης και εκπλήρωσης αποστολών.

Τελευταία προσπαθώ να κατανοήσω τον πυρήνα του εθισμού αυτού του παιχνιδιού. Έκανα την απλοική σκέψη οτι τον χρήστη συνεπαίρνει το γεγονός οτι πίσω απο τους αντιπάλους που αντιμετωπίζει δεν βρίσκεται ο υπολογιστής αλλά κάποιος άλλος χρήστης σαν και αυτούς που επιδιώκει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό είναι απλοικό διότι σε αυτή τη λογική στηρίζονται γενικότερα τα on-line multiplayer games και όχι μόνο τα role playing. Ένα ακόμα σύν στα rp και τον εθισμό τους, αποτελεί η συνεργασία των παικτών μεταξύ τους για την ολοκλήρωση αποστολών. Αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον δίοτι κάθε παίκτης είναι διαφορετικός και μπορεί να συνεισφέρει σε μια ομάδα με το δικό του προσωπικό τρόπο. Επίσης το γεγονός οτι υπάρχει real time chat στο παιχνίδι αλλα και κουβέντα η οποία αφορά το πως η ομάδα θα φέρει σε πέρας τα διαφορα quests εμπεριέχει μία αλληλόδραση μεταξύ των χρήστων η οποία, αν και digitalized, λειτουργεί σαν παράγοντας κοινωνικοποίησης του.

Το παιχνίδι εδώ έχει κάποια χαρακτηριστική της λεγόμενης gift economy, του οικονομικού μοντέλου που κατα πολλούς κυριαρχεί στις open source communities. Σύμφωνα με αυτό οι προγραματιστές που συνεισφέρουν στα open source προγράματα γράφοντας κώδικα, δεν ζητούν ώς αντάλαγμα χρήματα η άλλου είδους υλικές αμοιβές. Η αναγνώριση και ο σεβασμός είναι η πηγή της gift economy αλλά και ο τρόπος συντήρησης και δύναμης της open source community. Αντίστοιχα στο wow, η gift economy στηρίζεται στο σεβασμό και στην αναγνώριση. Παίκτες οι οποίοι έχουν περάσει ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να φτάσουν τους χαρακτήρες τους σε υψηλά levels, απαιτούν την απαραίτη αναγνώριση απο νεότερους χρήστες (newbies η με κυνικό τρόπο noobs). Αυτό διαφαίνεται κυριώς στα λεγόμενα guilds. Τα τελευταία είναι μεγάλες κοινότητες παικτών οι οποίες έχουν ώς στόχο την αλλήλοβοήθεια και την ανταλαγή αντικειμένων. Το guild φυσικά δεν λειτουργεί χωρίς κανόνες. Όταν η κοινότητα καλοσορίζει ένα νέο μέλος πρέπει όλοι να είναι ευγενικοί μαζί του, εξηγόντας του τι και πώς. Το δέ μέλος απο την πλευρά του έχει υποχρέωση να είναι ευγενικό, να συνεισφέρει στο guild όποτε μπορεί (με το αζημείωτο φυσικα) και να είναι σωστό απέναντι στους κανόνες που θεσπίζουν οι παλαιότεροι.

Το όλο σκηνικό της community θυμίζει αρκετά μοντέλο της κοινοκτημοσύνης αφού πάντα όλοι στηρίζονται σε όλους και όλοι "δωρίζουν" για όλους. Υπάρχει επίσης ένα κοινό inventory, κάτι σαν αποθήκη δηλαδή (απλοικά) όπου υπάρχουν αντικείμενα που οι παίκτες μπορούν χρησιμοποιήσουν σε περιπτωση ανάγκης με τον όρο οτι θα φροντίσουν όταν μπορέσουν να επιστρέψουν. Πρέπει να πώ οτι αυτή είναι μια απλή αντίληψη για το πώς λειτουργεί ένα guild και οτι δεν είμαι σίγουρος οτι τα πράγματα έχουν έτσι σε κάθε τέτοια κοινότητα. Όπως και να έχει, το γεγονός οτι σε μια ψηφιακή κοινότητα (η οποία κυρίως λόγω των γραφικών αναπαραστάσεων είναι αρκετά πιο κοντά στον κόσμο μας απο τις κλασικού τύπου usenet κοινότητες) μπορούν γίνουν τέτοιου είδους παρατηρήσεις, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Ίσως υπερβάλω λιγάκι όμως πραγματικά όταν ξοδεύω ένα μέρος του ελεύθερου χρόνου μου σε αυτό το παιχνίδι δεν νιώθω ούτε αποβλακωμένος, ούτε αντικοινωνικός, ούτε καμμένος ούτε γκόλουμ. Πραγματικά το ευχαριστιέμαι. Αν υπάρχει κάποιος που συμμερίζεται την άποψη μου αυτή η έχει κάποια εξήγηση για την εξάρτηση που αυτό το παιχνίδι προκαλεί, παρακαλώ ας ποστάρει.

Γκόλντ Κλάς

Να εξηγηθώ απο την αρχή. Το Βίλατζ στο Μαρούσι το αγαπώ. Μεγάλωσα σε αυτό το μέρος, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Βλέπω ταινίες απο πολύ πολύ μικρός και είναι ένας Κινηματογράφος μέσα και έξω απο τον οποίο έχω περάσει απίστευτες στιγμές.

Η νέα γενιά Βίλατζ που στεγάζεται στο Mall, είναι ένα μέρος μέσα στο οποίο (όπως είναι προφανές και απο προηγούμενα posts) ούτε εγώ θα μπορούσα να μεγαλώσω ποτέ, ούτε και κάποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του. Μέλος της οικογένειας Βίλατζ λοιπόν είναι πλέον οι περίφημες Gold Class αίθουσες.

Ο κινηματογράφος για μένα δεν είναι μόνο η ταινία. Ο κινηματογράφος είναι μια εμπειρία απο μόνος του. Άλλο να βλέπεις μια ταινία στη ησυχία του σαλονιού σου και άλλο στο κάθισμα μίας αίθουσας. Όταν πηγαίνω να δώ κάτι στον κινηματογράφο, είτε αυτός λέγεται multiplex στο Μαρούσι είτε Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου, περιμένω να γίνω ένα με την ατμόσφαιρα της αίθουσας. Το κάθε τί μέσα σε μια αίθουσα είναι ένα στοιχείο που προσδίδει στην αισθητική της ταινίας. Το σκισμένο κάθισμα, ο γραφικός τύπος στην είσοδο, το χαλασμένο κλιματιστικό, η αφόρητη ζέστη, η μυρωδιά του ποπ κόρν είναι για μένα όλα ξεχωριστές οντότητες τι στγμή που μπαίνω στην αίθουσα. Η κραυγή της γυναίκας που κάθεται δίπλα μου, το φιλί του ζευγαριού μπροστά, το χαμηλόφωνο σχόλιο του ηλικιωμένου κυρίου που κάθεται πίσω μου, ο βήχας του παραδίπλα...ακόμα και οι διάφοροι μαλάκες που σε ενοχλούν κάνοντας φασαρία η λέγοντας δυνατά ηλίθια αστεία είναι αναπόσπαστα μέρη αυτού που εγώ ονομάζω κινηματογράφο.

Τα Gold Class φυσικά έχουν άλλη αντίληψη για τον κινηματογράφο. Οι συγκεκριμένες αίθουσες είναι οι αίθουσες των ΕΛΙΤ. Και αν ακούγομαι πολύ παραδοσιακός δεν φταίω εγώ. Το όλο σκηνικό με ωθεί να δίνω αυτό το χαρακτηρισμό καθώς την ελίτ αισθητική, πέρα απο το εισητήριο που κοστίζει 20 ευρώ, την πλαισιώνουν οι λιγοστές θέσεις (μιάς και δέν είμαστε όλοι ίδιοι...λίγοι και καλοί εδω μέσα..), η κάβα με τα ακριβά κρασιά, οι κουστουμαρισμένοι σερβιτόροι και...οι δίσκοι με τα μαρούλια και τους σολωμούς. Κοίτα που καταλήγει ο πολιτισμός μας.! Ακόμα θυμάμαι την καθηγήτριά μου στο σχολείο να λέει οτι στην αρχαία Ελλάδα, οι οικονομικά κατώτεροι στην κλίμακα, ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν θέατρο μια φορά την εβδομάδα για ψυχαγωγία.

Οι ελίτ αίθουσες του Βίλατζ ατ δε Μόλ λοιπόν, όπως είναι φυσικό, έχουν και το δικό τους ξεχωριστό διαφημιστικό. Είπαμε άλλωστε...Δεν είναι για όλους...δεν μπορούν να διαφημιστούν με το το ίδιο leaflet του Βίλατζ για τον λαό. Πάνω στο διαφημιστικό λοιπόν, έξυπνα (?) τοποθετημένες παράγραφοι, προσπαθούν να δελεάσουν προβάλλοντας την εξαιρετική ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν. Σε κάνουν να πιστέψεις οτι αν βρεθείς σε αυτή την αίθουσα είσαι ξεχωριστός, μοναδικός. Όχι σαν τη μάζα που συσσωρεύεται στις αίθουσες 500 ατόμων. Οοοχι!.. Εσύ έχεις πιο εκλεπτυσμένο γούστο και αυτό το λεπτό γούστο και η ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει την καλλιεργημένη προσωπικότητά σου χρειάζεται λεπτή περιποίηση που μόνο το service του Gold class μπορεί να προσφέρει..

Χαλαρώστε για να ξεκινήσει η μοναδική εμπειρία που θα ζήσετε. Ελάτε 30 λεπτά πρίν απο την έναρξη της ταινίας. Το υψηλής αισθητικής σαλόνι της Gold Class σας καλοσωρίζει και σας προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσετε το ποτό σας στο μοναδικά σχεδιασμένο μπάρ της.

Εδώ έχουμε τα εξής τρομακτικά. Καταρχήν ο κινηματογράφος επιτέλους ανάγεται σε μοναδική εμπειρία. Αυτό όπως ανέφερα και παραπάνω δεν είναι κακό. Ίσα ίσα. Το κακό είναι άλλο. Σημειώστε οτι η λέξη αίθουσα έχει αντικατασταθεί με το ΣΑΛΟΝΙ. Για να ζήσεις δε τη μοναδική εμπειρία πρέπει να έρθεις 30 λεπτά νωρίτερα αλλιώς φίλε πάει. Χάθηκε ολη η μαγεία. Αν δεν πιείς και το Lagavulin σου στο ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ μπάρ του ΥΨΗΛΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ σαλονιού, τσάμπα και τα φράγκα δηλαδή. Ελπίζω επίσης να έχεις και το απαραίτητο γούστο και την κουλτούρα να εκτιμήσεις το μοναδικά σχεδιασμένο αυτό μπάρ (σχεδιασμένο ίσως απο κάποιον Μαέβιους Παχατουρίδη). Είναι πολύ ιδαίτερο άλλωστε, νομίζω δεν θα βρείς κάπου αλλού κάτι τέτοιο.Αξίζει αξίζει.

Βυθιστείτε στις πολυτελείς πολυθρόνες που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για τις αίθουσες Gold Class των Village Cinemas, προκειμένου να δημιουργήσετε την τέλεια ατμόσφαιρα και να αφεθείτε εντελώς στην απόλαυση.

Εκτός λοιπόν απο το να βυθίζεις το καροτάκι του πιάτου σου στη μαγιονέζα μπορείς και ο ίδιος να βυθιστείς στην πολυτελή πολυθρόνα που έχουν για σένα. Η αλήθεια είναι οτι για σένα κυρία μου που ξυπνάς το πρωί, πηγαίνεις για ψώνια στη Γλυφάδα, γυρνάς και παραγγέλνεις diet φαγητό και μετά πηγαίνεις γυμναστήριο, μια άνετη πολυθρόνα στο σινεμά είναι ότι καλύτερο για να να σε ξεκουράσει απο τον καθημερινό μόχθο στον οποίο υποβάλλεις τον εαυτό σου. Για σένα ταλαίπωρε που πήγες εκεί για να δείξεις οτι κάποιος είσαι, (και ναι είστε πολλοί αδέρφια μου), λυπάμαι που σου το λέω αλλά αυτή η ατμόσφαιρα μάλλον θα βοηθήσει στο να κλείσουν πιο γρήγορα και πιο γαλήνια τα μάτια σου μιάς και μάλλον θα είσαι πτώμα απο την δουλειά σου. Άν δε έχεις πλακώσει και τα single malt σου πιο πρίν, γάμησε τα. Μάλλον θα την πέσεις εκεί στο μπάρ πρίν κάν αρχίσει η ταινία και θα γίνεις και σύ (αξιολύπητο) μέρος του μοναδικού σχεδιασμού του. Τουλάχιστον θα βάλεις και εσύ κάπου την προσωπική σου πινελιά..

Απολαύστε μια εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία! Ταινίες πολλών αστέρων συνοδεύονται απο εύγεστα γεύματα εστιατορίου υψηλού επιπέδου και με μεγάλη ποικιλία εκλεκτών κρασιών, μετατρέποντας την έξοδό σας σε μια αξέχαστη εμπειρία.

Όταν αγόρι μου εσύ θα γίνεις παππούς, ξέρεις τι αξέχαστες εμπειρίες απο τη Gold Class θα διηγείσαι στα παιδιά σου? Εκει μέσα δεν περνάς απλά καλά, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Η προβολή της ταινίας αποκτά νέο νόημα, τόσο διαφορετικό που μετατρέπει αυτομάτως τις στιγμές σου σε αξέχαστες εμπειρίες. Να δώ πόσο αξέχαστη θα είναι η εμπειρία σου όταν ο δίπλα εκλεκτός πελάτης θα ροχαλίζει μετά τα δυο ποτήρια Shyraz και η τύπισα που τον συνοδεύει θα ρεύεται πάνω απο το κεφάλι σου τα σκορδομπουκώματα του chef, που ακόμα προσπαθεί να χωνέψει. Άσε τη μπόχα που έρχεται απο την κυράτσα πίσω που έχει βγάλει τα Prada της και τα έχει ακουμπήσει κοντά το μαξιλάρι της πολυτελούς πολυθρόνας σου. Όσο για τις ταινίες πολλών αστέρων... μια ματιά στο πρόγραμμα του συγκεκριμένου κινηματογράφου είναι αρκετή για να μας πείσει οτι μάλλον έχει συννεφιά απόψε και τ’αστέρια κρύφτηκαν. Ψψψψττ,...ΑΔΕΡΦΕ ΕΣΥ ΕΚΕΙ ΠΙΣΩ.. Τα μαχαιροπίρουνα τα σταυρώνουν όταν θέλουν κι άλλο φαί και δε λέει να ζητήσεις τρίτο πιάτο με χαβιάρια. Βάλτα παράλληλα και χτυπάμε ένα σουβλάκι στο Γαλάτσι φεύγοντας.

Πολυτέλεια που δεν κοστίζει και πρέπει να διαθέσει ο καθένας στον εαυτό του. Αφιερώστε λίγο χρόνο μετά το τέλος της προβολής για να απολαύσετε ένα ποτό με την παρέα σας, να σχολιάσετε την ταινία που μόλις παρακολουθήσατε και να κανονίσετε το επόμενο ραντεβού σας με την Gold Class, το οποίο είμαστε σίγουροι οτι θα έιναι πολύ σύντομα.

Παρέα 1

-Χρυσή μου πώς σου φάνηκε η ταινία? Κούκλος ο πρωταγωνιστής ε?

-Ναι ναι, και εκείνος εκεί που έκανε τον πολιτικό που αλλού είχε παίξει?

-Μήπως λές εκείνη την ταινία που έκανε τον Νίξον?

-Εκείνο τον καρατέκα ε?

-Ναι ναι

-Ναι αυτός είναι, πώπω και τι σώμα, ο μόνος που τον ξεπερνάει είναι εκείνος στην άλλη την πολεμική..αχ..αχ..Νέλσον..Νέλσον..Νέλσον...

-Μαντέλα???

-Ναι ναι μπράβο αυτός. Καλέ όλους τους ξέρεις εσυ..

-Διαβάζω το esquire

Παρέα 2

-Μαλάκες, τι μουνί ήταν αυτή που είχε το ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου

-ναι ναι

-ναι ναι

-ναι ναι

Παρέα 3

-Γυναίκα πάμε να φύγουμε γρήγορα, βλέπω τον σερβιτόρο να έρχεται. Θα μας χρεώσει και τις χαρτοπετσέτες.

-Ναι Μήτσομ, τον άλλο μήνα πάλι. Μήν ξεχάσεις αύριο να περάσεις απο την τράπεζα να δώσεις τα 70 ευρώ για την 7^η απο τις 1.354 δόσεις του Cherokee και μή το δίνεις του γιού σου γιατί άμα το τρακάρει ο δισέγγονός μας θα χάσει την εγγύηση.

Παιδιά, μην ξεχάσετε να κανονίσετε τον επομένο ραντεβού σας με την GOLD CLASS

Ρε Άι κλάς....

Spataneus ex machina

Το φανάρι ανάβει πράσινο και ξεκινώ.
Η Κηφισίας είναι σχεδόν άδεια και έτσι δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω εάν υπάρχει απο πίσω αυτοκίνητο και πρέπει να βιαστώ. Το πόδι που αφήνει χαλάρα το ντεμπραγιάζ και πιέζει ελαφρά το γκάζι. Το αυτοκίνητο αφήνει την αρχική του θέση και σιγά σιγά αποκτά ταχύτητα.
Η ώρα είναι 4 και το οι μοναδικοί ήχοι που περιφέρονται στο χώρο είναι αυτός που παράγει η κατακουρασμένη μηχανή του αυτοκινήτου μου και η ταξιδιάρικη, βραχνή φωνή της Billie Holiday που κοσμεί την μεταμεσονύκτια playlist του Κόσμος fm. Η απόλυτη χαλάρωση. Να οδηγείς το αυτοκίνητο σου ήρεμα, αργα, μετά απο ένα υπέροχο ξενύχτι, σε μια άδεια Κηφισίας. Η ζέστη του καλοριφέρ παρέα με τη Jazz φωνή μου δημιούργησαν ένα περίεργο συναίσθημα. Ένα απο εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να οδηγήσεις πρός κάποιο όμορφο σημείο, να σταματήσεις και να ονειρευτείς άλλα μέρη. Αυτά που η μουσική, ανάλογα πάντα με το είδος της, σε κάνει να θέλεις να επισκεφτείς...
ΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ...
ΩΧ ΩΧ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ???ΜΑΣ ΠΙΑΣΑΝΕ.
Ρε.. ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
..Σε λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποιόυσα οτι το ταξίδι μου στο Mississippi δεν θα διαρκούσε για πολύ. . ....
Μια βροντερή βουή ερχόταν με ταχύτητα απο πίσω. Ένα βαθύ μεταλλικό ουρλιαχτό. Κοιτώ με αγωνία τον καθρέφτη. Τίποτα. Μήπως πέφτουν κεραυνοί?(αναρωτήθηκα). Μα όχι.Οχι οχι οχι. Δεν ήταν αυτό. Το λευκο Peugeot 106 έκανε την εμφάνιση του τρύπωντας τ'αυτιά μου με τον τρισάθλιο θόρυβο της τρομπονοειδούς εξάτμισής του. Ο οδηγός του, πήγαινε μάλιστα με ανοιχτούς τους προβολείς (για να διαλύει την ομίχλη (???)) , με αποτέλεσμα να με τυφλώσει και να μην έχω ιδέα για το τι πραγματικά γίνεται απο πίσω μου. Και ενώ ήμουν 100% σίγουρος οτι ο τύπος θα πέσει πάνω μου την τελευταία στιγμή περνάει ξυστά απο δίπλα μου με ένα άτσαλο στραβοτιμονίδι. Έξτρα χαμηλωμένο, κίτρινες ζάντες, αυτοκόλητα, φιμέ τζάμια και μια μηχανή να ουριάζει σαν δαίμονας που βγήκε απο την κόλαση. Πρίν προλάβω να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός ήμουν που γλύτωσα, ένα κίτρινο Punto περνάει απο την ίδια μεριά, παλεύοντας φανερά να κρατήσει την απόσταση των 7,5 εκατοστών που διατηρούσε με το άλλο αυτοκίνητο πρίν με συναντήσουν. Τζάμια φιμέ, Υπέρ-Χαμηλωμένο ΚΑΙ (το χαρακτηριστικό που έλειπε απο τον άλλο, μα ολοκλήρωσε την εικόνα..) πρόβλημα με τη μουσική. Μεγάλη μαλακία του έκαναν του ταλαίπωρου και πρέπει να πλήρωσε πολλά χρήματα. Ξέρεις τι είναι να δίνεις 1500 ευρώ για να ανοίξεις Club στο εσωτερικό του αυτοκινήτου σου, και να σου τοποθετούν τα ηχεία και το woofer απ' έξω? Ο τύπος δέ ήταν τόσο αστείος, που το κομάτι που άκουγε ήταν το Dance with the Devil, εκείνο το καταπληκτικό (!) hit του 2000 αν δεν κάνω λάθος. . Δηλαδή ήταν το κλασικό παράδειγμα Σπαταναίου το οποίο ίσως αργότερα θα κριτικάρει κάποιος καυστικά (και λέω αργότερα γιατί υπάρχει πιθανότητα να μην επιζήσεις αν σε τρακάρει με τα 200χλμ που πηγαίνει). Όταν με προσπέρασε πάντως ήταν στην gate 6, πολύ κοντά δηλαδή στον ίδιο τον διάβολο σύμφωνα πάντα και με το τραγούδι που άκουγε.

Ωσάν από μηχανής θεοί λοιπόν αυτοί οι δύο Σπαταναίοι, αφού ρόλαραν τα ζάρια της μοίρας τους (η οποία αποφάσισε να μην σκουντήσει τη δικιά μου με σκοτεινό τρόπο, αλλα να της χαρίσει ενα απλό αέρινο χάδι, όπως άλλωστε έκαναν και τα αυτοκίνητα τους στο δικό μου) ξεχύθηκαν στους δρόμους σαν χάροι που βγήκαν για να μαζέψουν ψυχές. Δίοτι όταν οδηγείς με αυτό τον τρόπο αδερφέ δεν βάζεις σε κίνδυνο μόνο τη ζωή σου, αλλα και τη δική μου. Είσαι ένας άμισθος δολοφόνος που κάθε φορά που βγαίνει απο το σπίτι του άβουλα επιδιώκει να εκτελέσει πολλούς ακόμα εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό. Και τι κάνουν τα θύματα? Γυρνούν στο σπίτι τους να κοιμηθούν. Το μέγιστο παράπτωμα δηλαδή. Γι' αυτο αδερφέ στο λέω : Όταν είσαι έτσι απέναντι μου, η ζωή σου δε μ'ενδιαφέρει κάν. Εσύ που οδηγείς έτσι μ'ακούς? Δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το αν θα πεθάνεις ρε μαλάκα. Δεν μου καιγεται καρφί για το άν τα λουλούδια που θα δώ στην επόμενη νησίδα της λεωφόρου είναι για τη νεκρή σου ψυχή. Για σένα Σπαταναίε δεν δείχνω κανένα οίκτο, επειδή για τη δική σου καφρίλα, τη δική σου ανευθυνότητα και τα δικά σου καπρίτσια, τα επόμενα λουλούδια μπορεί να είναι για μένα. Σε αντίθεση με σένα εγώ προτιμώ να γυρίσω σπίτι μου και να ονειρευτώ με μουσική παρά να καταλήξω διακόσμηση του πεζοδρομίου. Εσύ? Άι πνίξου.
Με Βρίζεις? Βρίσε όσο θές ρε αποτυχημένε. Καλύτερα εσύ παρά εγώ.

Crash (στ' αλήθεια)

Είμαι κατασυγκινημένος. Μόλις τελείωσε. Η καλύτερη ταινία για το 2005 (μαζί με το Edukators). Το καυστικότερο και πιο συγκινητικό σχόλιο της χρονιάς πάνω στην πιο δυσλειτουργική κοινωνία του κόσμου. Την Αμερικάνικη. Εύγε. Απλά εύγε.

Υστερία απο τη Σιβηρία

Ρε..ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΡΕ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΧΙΟΝΙΑ. Μιά για αυτά που έρχονται, μια γι αυτά που υπάρχουν ήδη έξω απο την πόρτα μου και μιά γι' αυτά που θα έρθουν. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτα άλλο σοβαρό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και τον κόσμο? Ειναι εμετικό το πώς τα ελεινά μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτής της χώρας πιάνουν μια τριήμερη κακοκαιρία και την αναδεικνύουν σε κοσμοιστορικό γεγονός.

..Ακου ακου τώρα..μιλάει για έναν ηλικιωμένο ο οποίος γλίστρισε και έσπασε το ποδι του. Λές και αυτό συμβαίνει μόνο όταν πέφτει χιόνι. Α ρε κωλόχιονο τι κάνεις στο κόσμο, τον σπρώχνεις και πέφτει κάτω..ο παππους ο καημένος. Ντροπή σου.

Δεν με χέζουν λέω εγώ. Απο την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου δεν ακούω τίποτα άλλο. Ο ζουζουνιστός θόρυβος έρχεται μέσα απο το σαλόνι που βρίσκεται η TV και τίποτα αλλο δεν ακούω εκτός απο δημοσιογράφους να φλυαρούν ακατάπαυστα με ανταποκριτές. Είναι απίστευτο. Έχουν στείλει 5-10 απο δαύτους σε κάθε διαμέρισμα της χώρας να ερευνούν...τα χιονια και να φοβίζουν τον κόσμο. Αυτό δε λέγεται πληροφόρηση ρε μαλάκες. Αυτό λέγεται σου ζαλίζω τα τέτοια λέγοντας σου συνέχεια το ίδιο πράγμα μήπως καταφέρω να σε αγχώσω και βγάλω είδηση. Είναι πολύ περίεργο δε οτι αυτούς τους δημοσιογράφους δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ. Προφανώς είναι οι μερίδα των κακομπληρωμένων φουκαράδων οι οποίοι χρησιμοποιούνται μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα θύματα δηλαδή που πιστεύουν οτι (επιτέλους) τους δίνεται η ευκαιρία για να αναδειχτούν.
Δεν μπορώ να πιστέψω οτι κάθε δελτίο πιάνει μια μια όλες τις περιοχές της Ελλάδας και αναλύει .... Αφήστε με ρέ να το απολάυσω, μη μου τη σπάτε έτσι. Είμαι τρείς μέρες κλεισμένος στο σπίτι και το απολαμβάνω όσο ποτέ. Γιατί να πρέπει να μου μυρμηγκιάζετε το μυαλό με τις ανούσιες κάτω του μηδενώς αηδίες σας?


Σήμερα το γκρίζο τοπίο άλλαξε και ο ήλιος σε συνδιασμό με το χίονι λειτουγρέι καταλυτικά στο να ανέβει η διάθεση μου. Θα κλείσω οριστικά την τηλεόραση και θα πάω να φτιάξω κανένα χιονάνθρωπο πρίν φύγει το λευκό.

Δαυίδ και Mallιάθ

Ήθελα αρχικά να μιλήσω για την υστερία των media με το χιονιά αλλα με πνίγει κάτι άλλο για την ώρα. Καθώς περνούσα χθές το πρωί απο το εργοστάσιο της 3E (εταιρία που εμφιαλώνει και διανέμει την Κόκα Κόλα στη Ελλάδα) που βρίσκεται πάνω στην εθνικη, σκέφτόμουν τους εκαντοντάδες που εργάζονται μέσα στα ογκώδη κτίρια, ενώ ταυτόχρονα θαύμαζα το μέγεθος του The Coca Cola Campus.

Μια δεύτερη σκέψη έφερε στο μυαλό μου τους εκατοντάδες που έβλεπα στις ειδήσεις πριν λίγες ημέρες, να κλαίνε για την επερχόμενη απόλυσή τους. Δεν έχω δουλέψει ποτέ σε εταιρία οπότε θα μιλήσω σαν απλός παρατηρητής και με βάση τη λογική και όχι με τεκμηριωμένα στοιχεία . Σκέπτομαι λοιπόν ..Οκ η 3Ε αποφασίζει να προβεί σε περικοπές για να ελαχιστοποιήσει κάποια έξοδα. Δεκτό. Είναι μόνο αυτό? Γιατί την πληρώνει ΠΑΝΤΑ η χαμηλότερη κάστα εργαζομένων? Δηλαδή αν φύγει ο χειριστής του κλάρκ, ο διανομέας, η ο φορτηγατζής θα μειωθούν τα έξοδα? Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί να μη φύγουν δηλαδή άτομα απο την διεύθυνση τα οποία μάλιστα πληρώνονται όσο 3 εργάτες της παραγωγής? Μήπως δεν είναι οι χειρισμοί των απο πάνω που κατευθύνουν τις πωλήσεις του προιόντος? Δηλαδή ποιό το όφελος? Ο διανομέας και οι άλλες κατώτερες εργασιακές κάστες απο ποιόν θα αντικατασταθούν?

Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν είναι οτι απλά δεν θα αντικατασταθούν...Αυτό ειναι το θέμα. Θα ξεζουμιστούν απλά οι "τυχεροί" που θα μείνουν(λαμβάνοντας φυσικά τον ίδιο μισθό), με στόχο να προσφέρουν αποτέλεσμα όμοιο και καλύτερο απο αυτό που προσέφεραν πρίν μαζί με αυτούς που τώρα απολύονται. Τι να πω τώρα. Να μιλήσω για υπεραξία..Πολύ μακριά το πάμε. Και μετά λένε οτι τα μοντέλα που κριτίκαρε ο Μάρξ έχουν παρέλθει και οι κριτικές του δεν μπορούν να ισχύουν για τα σύγχρονα συστήματα. Εμένα μου λές..Ορίστε. Η συγκεκριμένη περίπτωση με την Κόκα Κόλα (διότι στο όνομά της γίνονται όλα..) είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της αγριότητας του σύγχρονου καπιταλισμού.

Εκεί που θέλω να επιμείνω είναι στο οτι δεν παίρνω το μέρος των εργαζομένων της χαμηλότερης κάστας διότι πιστεύω οτι αργά η γρήγορα και οι εργαζόμενοι της ανώτερης κλίμακας θα απολυθούν. Αυτό το στηρίζω φυσικά κάπου. Θέλω να πώ πρώτα όμως οτι όποιος και να χάσει τη δουλειά του είναι πολύ θλιβερό, απλά με ενοχλει που πάντα την πληρώνει πρώτος ο εργάτης και την πληρώνει μαζικά.

Προσωπική μου άποψη είναι οτι οι απολύσεις είναι ένα πρώτο βήμα της εταιρίας μπροστά σε μια σειρά περικοπών που θα γίνουν στο άμεσο μέλλον και αυτό κυρίως λόγω του ανοίγματος των συνόρων απο την ΕΕ. Γνωρίζοντας οτι η εταιρία έχει καμμιά δεκαριά εργοστάσια ανά την Ελλάδα, υπολογίζω οτι με το που θα ανοίξουν με το καλο (?) τα σύνορα, η κοκα κόλα που θα βρίσκεται πάνω στο τραπέζι μου (διότι βρίσκεται καθημερινά και το εννοώ όσο λίγοι) θα προέρχεται μάλλον απο τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία η την Αλβανία, αφού τα Ελληνικά εργοστάσια θα μειωθούν σε 1 ή 2. Αυτό είναι πολύ λογικό διότι αν λάβουμε υπ' όψην τις αρχές της οικονομικής παγκοσμιοποίησης μια "φθηνή" χώρα παράγει προιόντα με πολύ ευνοικότερο (για τις εταιρίες) τρόπο. Συμπέρασμά μου λοιπόν, είναι οτι οι συγκεκριμένες απολύσεις δεν ήταν παρά μια μικρή θλιβερή εισαγωγή μπροστά σε αυτό που θα επακολουθήσει μέσα στα επόμενα 5 - 10 χρόνια.

Το μεγάλο ερώτημα για μένα ειναι ΕΝΑ και θυμηθείτε το καλά όσοι διαβάσετε αυτό το post. Το εργοστάσιο στη Μεταμόρφωση πήρε ήδη την κάτω βόλτα και κατά την προσωπική μου άποψη γλυστρά ήδη πρός το θάνατο. Τι θα απογίνει λοιπόν σε μερικά χρόνια ένα άδειο γιγάντιο τσιμεντένιο κουφάρι 50 και βάλε στρεμμάτων (εκ πρώτης όψεως ο υπολογισμός) που βρίσκεται πάνω στη εθνική οδό? Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια? Νομίζω οτι είναι η γάτα των βασικών μετόχων της 3E, αλλα μπορεί και να κάνω λάθος. Η συνταγή του κυρίου Λάτση πάντως μοιάζει πολύ επιτυχημένη. Στην εποχή των multiplex τέτοια κελεπούρια δεν μένουν ανεκμετάλλευτα για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Δεν προσποιούμαι τον Κάλχα, απλά παραθέτω μια σκέψη. Η εποχή του γιγάντιου πολυκαταστήματος έφτασε και στην Ελλάδα και το Mall ήταν μόνο η αρχή. Πραγματικά δεν θα παραξενευτώ καθόλου αν σε μερικά χρόνια το νέο θεματικό πάρκο "κράχτης" βρίσκεται στο 15 χιλιόμετρο της εθνικής οδού..

και τώρα..πάω να απολαύσω την υπέροχη βαμβακερή βουή του χιονιού..

Για τις κυβερνούμενες πολιτείες και τις εκατοντάδες απολύσεις

No sun will shine in my day today
The high yellow moon won’t come out to play
I said darkness has covered my light
and the stage my day into night, yeah.
Where is the love to be found?
Won’t someone tell me?
’cause my (sweet life) life must be somewhere to be found
Instead of concrete jungle ,
Where the living is harder.

No chains around my feet,
But I’m not free
I know I am bound here in captivity
I’ve never known happiness
I’ve never known what sweet caress is
Still, I’ll be always laughing like a clown
Won’t someone help me? ’cause I
I’ve got to pick myself from off the ground
In this a concrete jungle
I said, what do you cry for me
Concrete jungle

Η τρομοκρατία των Media, O Ρώσος, και ο γυμνός Τούρκος

Η πρόσφατη δολοφονία δύο αστυνομικών απο Ρώσο κρατούμενο μου έδωσε την ευκαιρία για ένα μικρό σχόλιο πάνω στον ρόλο των media στην Ελλάδα.

Το να σχολιάσει κανείς την δολοφονία καθεαυτή είναι μάλλον κλισέ, καθώς όλες αυτές τις μέρες άκουσα ένα κάρο σχόλια για τις εξαιρετικές δυνατότητες της Ελληνικής αστυνομίας στο να τα θαλασσώνει σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Η άποψη μου είναι οτι καταρχήν δεν δίνεις ποτέ σε ΔΥΟ αστυνομικούς να μεταφέρουν ΤΡΕΙΣ επικίνδυνους κρατούμενους, και κατα δεύερον οτι όταν είσαι αστυνομικός πρέπει λογικά να φροντίζεις να ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδικασία για την περίπτωση που ο κρατούμενος χρειαστεί να κατουρήσει. Χωρίς να γνωρίζω τη διαδικασία που προβλέπεται, πιστεύω οτι οι κρατούμενοι πρέπει να βγαίνουν ένας ένας απο το αυτοκίνητο (ή κλούβα) και εάν πρόκειται ο ένας αστυνομικός να βοηθήσει τον κρατούμενο, ο άλλος πρέπει να κάθεται δίπλα σημαδεύοντας τον τελευταίο με το περίστροφο. Κανείς δεν γνωρίζει πώς στην πραγματικότητα έγινε το σκηνικό αλλα το αποτέλεσμα είναι τρείς νεκροί και αυτό ειναι που έχει σημασία.

Αυτό πουμου άρεσε ήταν οι τρόποι περιγραφής του κρατουμένου απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Άκουσα εκφράσεις όπως : σκυλί μοναχό, τέρας, κτήνος, δίμετρος φονίας, τσάρος του υπόκοσμου, διψασμένος για αίμα, ικανότατος στη χρήση του μαχαιριού, δεξιοτέχνης στο περίστροφο και άλλα εύστοχα. Άλλοι είπαν μάλιστα οτι είχε δηλώσει πως άν δραπέτευε θα γυρνούσε και θα έκοβε τα κεφάλια των φρουρών του (λές να έπινε και το αίμα τους?). Ρε μαλάκες..Με συγχωρείτε δηλαδή..Ποιόν είχαν μέσα στην κλούβα? το ράμπο, η το δράκουλα? Ρε μήπως είχαν το ΧΧΧ και δεν το λένε? Ένας φονιάς μέν, αλλα ταλαιπωρίδης δέ ήταν ο οποίος έκανε τα πάντα για να ξεφύγει απο αυτά που τράβαγε μέσα στις φυλακές. Δεν τον δικαιολογώ σε καμμία περίπτωση, αλλα το γεγονός οτι άκουσα απο πολλά πρόσωπα εκφράσεις του τύπου "να του καθαρίσουν μόλις τον βρούν", "να τον λιώσουν", "να τον βασανίσουν και μετά να τον σκοτώσουν τον βρωμόφονιά" μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Όταν δε ρώτησα "γιατί έτσι ρε παιδιά, υπάρχει και η φυλακή", πηρα απαντήσεις όπως "αυτός έιναι για σκότωμα. 23 χρονών και έχει καθαρίσει 3 άτομα. Δεν θα συμμορφωθεί ποτέ του". Η φυλακή τότε γιατί υπάρχει ρε μεγάλε? Δε σου λέω οτι άμα φάει ισόβια θα γίνει Γκάντι, αλλα όσο να ναι σε μια εβδομηντάρα χρόνια μπορεί να καταλάβει κάτι. Άν ήταν έτσι μάγκες τότε θα τους καθαρίζαμε όλους.

Το προφίλ του εγκληματία όπως μεταδόθηκε απο τις ειδήσεις ήταν κατα την προσωπική μου άποψη απο τα μεγαλύτερα μάρκετινγκ τρίκ της χρονιάς. Ο κόσμος καθηλώθηκε μπροστά στις τηλεοράσεις, αναμένωντας με αγωνία τα τελευταία νέα απο την υπόθεση του φοβερού και αιμοβόρου δίμετρου ρώσου. Ένας μπάρμπας στη συνέντευξη έλεγε πόσο φοβάται με αυτά που άκουσε, και πόσο καλολαδομένο και έτοιμο είναι το δίκανο που βρίσκεται στο τραπέζι του.

Είναι εξοργιστικός ο τρόπος που ο αλλοδαπος αυτός προβλήθηκε απο τα μέσα, και αυτή σ στρατηγική τρόμου, αποτελεί κατά τη γνώμη μου βασικό στοιχείο που συμβάλει στην ξενοφοβία των Ελλήνων απέναντι στους μετανάστες, απόψεις (- που συμμερίζομαι-) για τους οποίους μπορείτε να βρείτε και εδώ. Δέν είναι τυχάιο που σε κάθε συζήτηση περί εγκληματικών πράξεων, οι αλβανοί αλλα και γενικότερα οι αλλοδαποί είναι οι πρώτοι που θα αναφερθούν. Η στρατηγική η οποία ακολουθείται απο τα μέσα, αντί να υπενθυμίζει στον Έλληνα οτι ο Αλβανός, Γεωργιανός η Ρώσος πολίτης είναι κάποιος που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του και βρίσκεται εδώ αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής, αναλαμβάνει μόνιμα να τον αντιμετωπίζει ώς serial killer. Η δε τρόποι που επινοούνται για να αυξήσουν το ύψος, τη μυική δυναμή και τις ικανότητες του βάρβαρου αλοδαπού Alia the Ripper( αφού διαπράξει το φόνο και βρίσκεται κυνηγημένος απο 45 κλιμακια της αστυνομίας), αποτελούν πάντα το εκλαικευμένο προοίμιο της πανηγυρικής σύλληψης (ή δολοφονίας..) του.

Το παιχνίδι των media είχε όμως και μία ακόμη διάσταση. Το "κατηγορώ" μερικών δημοσιογράφων μπορεί καμιά φορά πολύ επίμονο και καυστικό. Στην παρούσα περίπτωση, είδαμε υψηλόβαθμους αστυνομικούς να γελοιοποιούνται μπροστά στις κάμερες με τον χειρότερο τρόπο. Οι άτυχοι αστυνομικοί έχασαν το επικοινωνιακό παιχνίδι πέφτοντας σαν μύγες στον ιστό που έπλεξαν για αυτούς οι πονηροί δημοσιογράφοι. Οι τελευταίοι, με συνδιασμένες επιθέσεις απο αυστηρές και ενοχλητικές ερωτήσεις, εκνεύρισαν τους αστυνομικούς οι οποίοι μή όντες εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν ερωτήσεις-παγίδες δημοσιογράφων, έφασκαν και "αντέφασκαν", καταλήγοντας πάντα στο να επαναλαμβάνουν το μέγεθος της επιτυχίας και να εκθειάζουν την υπεράνθρωπη επιχείρηση σύλληψης. Άποψη μου είναι οτι η αστυνομία, αν θέλει να αποφύγει παρόμοια επικοινωνιακά ρεζιλίκια στο μέλλον, καλό θα έιναι να οργανωθεί, προσλαμβάνοντας επικοινωνιολόγους η μαρκετάδες. Το συγκεκριμένο προσωπικό, πέραν του οτι θα είναι εκπαιδευμένο να πλασάρει τις παταγώδεις αποτυχίες της αστυνομίας με πιο έξυπνο τρόπο, θα διαθέτει και την στοιχειώδη ευφυία (την οποία οι αρχηγοί της αστυνομίας δεν διέθεταν) να ξεφεύγει απο τις προκλητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Στις αρμοδιότητες του προσωπικού αυτού, θα περιλαμβάνονται επίσης και άλλες ανακοινώσεις η οποίες έχουν να κάνουν με τις εκάστοτε επιχειρήσεις της αστυνομίας όπως για παράδειγμα ο τρόπος θανάτου του εγκληματία.

Στην περίπτωση του Ρώσου εγληματία λοιπόν, αν υπήρχε έστω και ένας σκεπτόμενος άνθρωπος εκεί μέσα θα έιχε αντιληφθεί οτι οι δημοσιογράφοι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουν απευθείας με τον ιατροδικαστή, διότι μετά δεν θα υπήρχε τρόπος να ανακαλεστούν τα όσα είπε. Ο ειδικός της αστυνομίας αντιθέτως, θα μπορούσε να είχε καθυστερήσει στρατηγικά τους δημοσιογράφους αναφέροντας ουδέτερες πληροφορίες για αυτοκτονία,η οποία όμως αναμένεται να εξακριβωθεί απο τους αρμόδιους, και να παρουσιαστεί σε επίσημο ραπόρτο σε μερικές ημέρες. Στη συνέχει και άν αυτό ήταν τελικά απαραίτητο, είτε θα έπρεπε είτε να απαγορεύσει στον ιατροδικαστή να αποκαλύψει στοιχεία μέχρι νεοτέρας, είτε να τον δασκαλέψει να μην είναι βιαστικός και να αποφύγει να είναι κάθετος στα πορίσματα του. Όλο αυτό θα συνέβαλε στην αποφυγή της απίστευτης γκάφας που έγινε.

Για το τέλος παραπέμπω όποιον έχει όρεξη να γελάσεi στο παρακάτω link

http://new.e-go.gr/news/articles.asp?catid=4330&subid=2&pubid=298814

Το άρθρο μιλάει για ένα Τούρκο υπάλληλο ενός μαγαζιού ρούχων, ο οποίος εντοπίστηκε το βράδυ γυμνός στη βιτρίνα με μια ξύλινη κούκλα αγκαλιά. Το τι γέλιο έριξα δεν λέγεται. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να περνάει κατά τις 12 μπροστα απο τη βιτρίνα των Zara στην Ερμού και να βλέπει ένα τριχωτό τυπά με τα παπάρια έξω να προσπαθεί να βιάσει μια απο τις ξύλινες κούκλες. Και μόνο που σκέφτομαι το θέαμα λιώνω στα γέλια. Το ξύλινο μανεκέν λέει είχε και δαγκωνιές μάλιστα..χαααχαχαχα. Πού τραβάμε ρέεεεεε...

..Some Bizzare Version..

A white house, a white room
The program of today
Lights on, switch on
Your eyes are far away

The map represents you
And the tape is your voice
Follow all along you
Till you recognize the choice

I take pictures
Photographic pictures

Bright light, dark room
Bright light, dark room

I said I'd write a letter
But I never got the time
And I'm looking to the day
I mesmerize the light

The years I spend just thinking
Of a moment we both knew
A second boss looking into
It seems it can't be true

I take pictures
Photographic pictures

Bright light, dark room
Bright light, dark room

(χωρίς λόγια)

Λόνtον Σκοuλ οφ Ικoνόμιkς

Έχω πιεί πολλά μα πολλά ρακόμελα αυτή τη στιγμή οπότε τα όποια ορθογραφικα παρακαλώ να μήν σχολιαστούν. Θέλω όμως να πώ μιά όμορφη ιστορία.

Την περασμένη χρονιά είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Λονδίνο για μεταπτυχικά. Τελειώνοντας το πρώτο μου πτυχίο και έχοντας προσφορά απο ένα πανεπιστήμιο το οποίο είναι γνωστό για την υψηλή ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχει, αλλα και για το φιλελεύθερο πνεύμα που το διακρίνει, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος.

Σήμερα, ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά, και μιλώντας εκ του ασφαλούς αφου το πήρα το μεατπτυχιακό, δηλώνω οτι δέν είμαι πλέον πολέμιος του Ελληνικού συστήματος εκπαίδευσης. Ωφείλω να παραδεχτώ οτι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι, απο οργανωτικής απόψεως, κάτι καλύτερο απο μποuρδέλα. Έχοντας αυτό υπ' όψην όλα αυτά τα χρόνια δεν έβλεπα την ώρα να βγώ έξω και να αντικρύσω αυτή την τοοοοοοοοσο μεγάλη διαφορα. Δέν ξέρω αν έφταιγε γενικά το αγγλικό σύστημα. Νομίζω οτι δεν ήταν αυτό. Νομίζω οτι το λάθος, το μεγάλο λάθος ήταν στο πανεπιστήμιο το οποίο επέλεξα και καταβάλοντας κόπο (σε διάφορα επίπεδα) κατάφερα να πάω. Η συνέχεια είναι μια εμπλουτισμένη επανέκδοση ενός post που είχα κάνει στο παλίο μου blog την περίοδο της εξεταστικής.

Το ελεσι το άφησα πίσω με μεγάλη απογοήτευση. Αυτό που κατάλαβα είναι οτι πρόκειται για ενα πανεπιστήμιο για πλουσιόπαιδα που θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο του αύριο. Καμια ποιότητα στην εκπαίδευση, καμία οργάνωση για την επικοινωνία σε διαπροσωπικό επίπεδο, και καμία προσοχή στη σχέση του φοιτητή με τον καθηγητή. Μια απρόσωπη σχέση υπαλλήλου και εργοδότη στην οποία παραδόξως πλήρωνει ο υπάλληλος και μάλιστα τα μαλιοκέφαλά του. Αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. ΜΗΔΕΝ. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να διατηρήσουν βαθύ το κόκκινο στο εντυπωσιακό σήμα τους και να αντλησουν όσα πιο πολλά χρήματα μπορούσαν με κάθε δυνατό τρόπο.

Δεν ξέρω αν πρέπει να τα ρίξω στο καπιταλιστικό σύστημα η σε κάποιο άλλο σύστημα. Το μόνο σίγουρο είναι οτι οι άνθρωποι προσφέρουν εξειδικευμένη εκπαίδευση έναντι βαρβάτων χρηματικών ποσών δίνοντας σου τελικά ένα πτυχίο το οποίο θα πουλήσεις για να τοποθετηθείς, μαζί με άλλους σαν κλόνος, μέσα στο σύστημα των financial - business oriented εταιριών -με τις οποίες συνεργάζεται το πανεπιστήμιο. Θα αποκτήσεις τις εξειδικευμένες γνώσεις για να γίνεις ο κορυφαίος μαλάκας investment banker και ταυτόχρονα ο ποταπότερος οικογενειάρχης και συμβατικός μεγαλοαστός χωρίς καμία διάσταση προσωπικής ζωής.

Μας έλεγαν οτι είναι μεγάλη επιτυχία να έχεις τελέιώσει ενα πανεπιστήμιο σαν αυτό. Με τέτοια παράδοση στις κοινωνικές επιστήμες και στα οικονομικά, αλλα και στο φιλελεύθερο πνεύμα του ακαδημαικού προσωπικού του. Με αυτού του είδους τα παραμύθια, το πανεπιστήμιο αυτό θεμελιώνει την οικονομική του βάση προσελκύοντας ηλιθιους δύο διαστάσεων.

• πρό του πτυχίου ηλίθιος φοιτητής ο οποίος πληρώνει 13.000 ΛΙΡΕΣ για να κάνει μεταπτυχιακό στο ελεσι (για MBA δεν συζητάμε κάν το κόστος αλλά ούτε και το επίπεδο βλακείας αυτού που επιλέγει να το κάνει με τόσα χρήματα που κοστίζει).

• μετά το πτυχίο ηλίθιος φοιτητής ο οποίος όχι μονο νιώθει περήφανος για τις 13.000 λίρες που έδωσε αλλα εγγράφεται και σαν Alυmni ωστε να περιλαμβάνεται στις λίστες του πανεπιστημίου για πάντα και να δέχεται συχνά πυκνά τηλεφωνήματα απο το για δωρεές

Το αποτέλεσμα? Η κατασκευή ιστοσελίδων σαν αυτή:

http://www.lse.ac.uk/collections/campaignForLSE/facilities.htm

Η παραπάνω σελίδα αφορά τους alumni που ενδιαφέρονται να δωρίσουν κάποιο ποσό στο αγαπητό τους πανεπιστήμιο. Σε ένα τέτοιο σύστημα όμως, τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντάλαγμα. Έτσι στο παρπάνω site βλέπουμε ΠΟΛΥ δελεαστικές προτάσεις!! Με 350.000£ κάποιος μπορέι να δώσει το όνομα του στήν πύλη του κτιρίου για υπηρεσίες φοιτητών η ακόμα και σε καποιο " σημαντικό " πέρασμα στο εσωτερικό η και εξωτερικό του κτιρίου. Το πόσο σημαντικός μπορέι να είναι ο τοίχος πάνω απο την κάσα μιας πόρτας ενός πανεπιστήμιο το συζητάμε..... Εκτός βέβαια εάν πρόκειται για εκείνο τον εξωτερικό τοίχο κοντά στη βιβλιοθήκη όπου κάθε παρασκευή μαζέυονται διάφοροι φοιτητές του πανεπιστημίου και παίρνουν ναρκωτικά, η πηδάνε τραβεστί. Με 5.000.000 λίρες μάλιστα μπορεί κανείς να μετονομάσει το κτίριο St. Clements (κεντρικό κτίριο που ανήκει στο συγκρότημα του πανεπιστημίου), σε κτιριο "Παπαρίδης" ή ακόμα και "Σkορδοποuτσογλοu". Εξαιρετικά ενδιαφέρον!!
...Τώρα που το σκέφτομαι...και μιάς και δεν έχω τόσα χρήματα αλλα θα ήθελα να δείξω την εκτίμηση μου πρός το πανεπιστήμιο, ίσως με 50 λίρες να μπορούσα να ονομάσω ένα τασάκι στο τμήμα οικονομικών επιστημών, η ίσως με καμμια 100στάρα καμμια χέστρα στο υπόγειο της βιβλιοθήκης..Η ακόμα και ένα καζανάκι στο Clare Market Building. Τι ΧΛΙΔΗ.. και τι τιμή θα ήταν για μενα! Ίσως μάλιστα όταν σε 30 χρόνια απο τώρα ο γίος μου πάει στο ίδιο πανεπιστήμιο θα αισθάνεται και αυτός τιμημένος όταν θα αφήνει μακρουλές, ζουμερές κουρaδες σε μια χέστρα με το όνομα του πατέρα του!

Σε αυτό το χορό του παραλόγου έμπλεξα, βλέποντας οπτασίες για υψηλού επιπέδου εκπαιδευση και ουτοπιές για αξιολόγηση της ελεύθερης και κριτικής σκέψης. Κούνια που με κούναγε. ..Πίονια έιμασταν όλοι σε αυτό το μέρος και οταν δεν ακολουθούσαμε την λογική του αρχήγού τότε μας είχαν εξόριστους στο περιθώριο. Τα μαύρα πρόβαρα του ελεσι, αυτοί που δεν τα κατάφεραν, που δεν ήταν αρκετα έξυπνοι..

Την πλάτη σας γυρνώ και σας φτύνω άθλιοι. Μαύρη πέτρα ρίχνω και μουτζώνω το πνεύμα σας των εργαλειακών σχέσεων και της απατηλής διανόησης. Απο μένα σε αυτή τη ζωή τίποτα άλλο δεν θα πάρετε, ούτε ενα λαστιχένιο λουκούμι...

Τεταρτη 4 Ιανουαρίου

Μόλις γύρισα απο ένα πάρτυ. Μέτρια, πολύ μέτρια.

Νυστάζω και γενικά έχω σπαστεί με διάφορα σήμερα. Άσε που το πρωί πρέπει να ξυπνήσω νωρίς για να πάω σε δημόσια υπηρεσία. Ποιός ξέρει τι με περιμένει πάλι..

Πάω να κοιμηθώ γιατί μάλλον δεν έχω καμμία όρεξη να γράψω τίποτα. Αυτή η φωτογραφία πάντως με κάνει και γελάω πολύ.

Προτεινόμενα τραγούδια για απόψε :
-Ali farka Toure, Ai du
-Yegelle Tezeta, Mulatu Astatke
-Santaolalla, De Ushuaia a la Quiaca

Πολύ soundtrack έπεσε..

Καληνύχτα και καλή τύχη

Μόλις επέστρεψα απο την προβολή της ταινίας. Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα και μεγάλη όρεξη σήμερα να τρέχω στο κέντρο για να δώ πρεμιέρα με κερδισμένα εισητήρια αλλα το είχα υποσεχεθεί στην κολλητή μου που τα είχε κερδίσει.

Αφήνω στην άκρη το γεγονός οτι μου πήρε 20 λεπτά να φτάσω στο κολωνάκι και μετα 40 λεπτά τουλάχιστον για να παρκάρω, και περνάω στην ταινία.

Πέρασα αρκετά καλα αν και η ταινία δεν ήταν κάτι φοβερό. Το σενάριο είχε να κάνει με τα καυστικά ρεπορτάζ του Έντουαρντ Μάροου, δημοσιογράφου του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS, πάνω στα βρώμικα παιχνίδια του γερουσιαστή Μακ Κάρθι. Είναι απο εκείνες τις ταινίες στις οποίες οι δημιουργοί δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο να μεταφερθούν τα γεγονότα στο πανί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Το αποτέσμα ήταν, η ταινία να έχει απο τη μία κάποιο ενδιαφέρον λόγω των γεγονότων που παρουσίαζε, απο την άλλη όμως να μοιάζει με νουάρ ντοκιμαντέρ το οποίο πρός το τέλος γίνεται κουραστικό.

Η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή και το γεγονός οτι πρόκειται για ασπρόμαυρη ταινία προσέδιδε ένα πλεονέκτημα στην αισθητική της. Και τα δύο αυτά σε συνδιασμό με τη υπέροχη τζάζ που ακουγόταν κατά διαστήματα (η οποία, κατα τη γνώμη μου, λόγω του αυτοσχεδιασμού και της ελευθερίας που την χαρακτηρίζει ώς μουσικό είδος, ταίριαζε απόλυτα με τα ιδανικά για τα οποία πάλευε ο πρωταγωνιστής της ταινίας) έδωσαν στην ταινία μια πραγματικά όμορφη ατμόσφαιρα που θύμιζε έντονα ταινίες του 50.

Τέλος, και λαμβάνοντας υπ'όψην την πρόσφατη απόφαση για φίμωση του ραδιοσταθμού best, να προσθέσω οτι το σενάριο της ταινίας αν και βασίζεται σε γεγονότα του 1954 έχει (δυστυχώς) πολύ σύγχρονες προεκτάσεις, όχι μόνο για την κοινωνία των ΗΠΑ, αλλα απ'οτι φάνηκε και για την χώρα μας. Θα την πρότεινα σε αυτούς που ασχολούνται με δημοσιογραφία αλλα και γενικά στους mediaδες.

Προτεινόμενη μουσική για απόψε: Το soundtrack της ταινίας

Ελληνάρας Ι: Η οδήγηση στην Αθήνα

Τα post με τον τίτλο Ελληνάρας αποτελούν μια φιλότιμη προσπάθεια να προσδιορίσω τα χαρακτηριστικά που πρέπει έχει κάποιος για να μπεί στην κατηγορία του Ελληνάρα. Το πρώτο μέρος αφορά την οδηγική συμπεριφορά.

Αφορμή για αυτό το post είναι κάτι το οποίο μου συμβαίνει άπειρες φορες καθημερινά. Τρείς μεγάλες αλήθειες. Πρώτον, με ενοχλεί αφάνταστα ο εριστικός τρόπος οδήγησης του Έλληνα. Δεύτερον, θεωρώ τον εαυτό μου ένα πολύ καλό οδηγό, τουλάχιστον όσον αφορά το σεβασμό πρός τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας. Τρίτον, αν νευριάσω, μπορώ να γίνω τρομακτικά εκνευριστικός στο τιμόνι, ειδικά πρός αυτούς τους οποίους θεωρώ μαλάκες.

Με αφορμή αυτό που μου συνέβη σήμερα θα επεκταθώ στο πρώτο χαρακτηριστικό του Ελληνάρα.

..Οδηγώ, με τον πατέρα μου στο αυτοκίνητο (ο οποίος σημειωτέων αν και μου έχει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στο τιμόνι αγχώνεται αρκετά όταν παίρνω το αυτοκίνητο επειδή ξέρει οτι νευριάζω), και πλησιάζω πρός μια διαστάυρωση. Υπάρχει μια μικρή ουρά στο φανάρι, η οποία όμως έχει ξεκινήσει να σπάει καθώς το φανάρι άναψε και τα αυτοκίνητα φεύγουν ένα ένα. Είμαι γύρω στα 50 μέτρα απο το φαναρι και ξεκινάω και εγώ σιγά σιγά. Δεξιά απο το φανάρι και παράληλα με το δρόμο υπάρχει μια νησίδα. Όπως λοιπόν έχω ξεκινήσει και είμαστε σύνολο καμιά δεκάρα αυτοκίνητα που περιμέναμε και σιγά σιγά ξεκινάμε, έρχεται ένας να με προσπεράσει απο δεξία. Να περάσει δηλαδή μεταξύ του αυτοκινήτου μου, μεταξύ ενός κενού χώρου ο οποίος όσο προχωρούσα μειωνόταν γιατί ερχόμουν πιο κοντά στη νησίδα (και ταυτόχρνοα πλησίαζα και στο φανάρι), και μεταξύ του πεζοδρομίο-κράσπεδου.
ΣΤΟΠ
Κομπλεξικό σύνδρομο που με διακατέχει σε παρόμοιες στιγμές, τινάζει στον αέρα τον εγωισμό μου και μου απαγορεύει να αφήσω τον οποιοδήποτε μαλάκα που πιστεύει οτι είναι πιο έξυπνος απο εμένα που περιμένω στην ουρά ενώ αυτός θα περάσει έτσι. Αστραπιαία προβαίνω σε κίνηση που θα εμποδίσει τον άλλο να κάνει την ελληνιά του.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ + ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Κόβω το τιμόνι στα δεξιά και πατάω γκάζι με αποτέλεσμα ο οδηγός του στάρλετ να φρενάρει και να ανέβει στο πεζοδρόμιο με ένα "ΓΚΑΠ"¨άνευ προηγουμένου. Και..Ω ΘΕΟΙ...αντί να το καταπιεί, και να το βουλώσει για τη μαλακία του, πατά εκνευρισμένος την κόρνα και μου φωνάζει "Εισαι μαλάκας ρεεεεε".
..Το γεγονός οτι ο πατέρας μου ήταν στο αυτοκίνητο, με εμπόδισε στο να ανοίξω την πόρτα και να κατέβω. Δεν με εμπόδισε όμως στο να πατήσω το φρένο, τόσο ώστε κόντεψε να βγέι το πόδι μου στο δρόμο, και να ουρλιάξω εξω απο το παράθυρο γνωστές βρισιές για την οικογένεια και τα θεία, με τις φλέβες μου να κοντεύουν να βγούν απο τα αυτιά.

..Το τί κράξιμο άκουσα αφού φύγαμε, απο τον πατέρα μου, δε λέγεται. Και που κάθεσαι και ασχολείσαι με αυτούς, και δεν τους ξέρεις, και μια μέρα θα τρακάρεις με αυτά που κάνεις, και είναι επικίνδυνα, κλπ, κλπ. Δεν μπορώ. Απλα είναι απο τα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να ανεχτώ. Μου τη δίνει ρε παιδί μου, γίνομαι και εγώ ζώο.

Αυτό που επίσης με εκνευρίζει απίστευτα είναι το να βρίσκομαι σε στενό δρόμο με διπλή γραμμή που απαγορεύει την προσπέραση, να έχω άλλους μπροστά οι οποίοι πηγαίνουν με ικανοποιητική ταχύτητα, και να έχω ένα μαλάκα απο πίσω κωλοφάναρο, να με τσιτώνει.

ΑΜΕΣΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Η γνωστή έκρηξη εγωισμού. "Έτσι μου'σαι?Θες να περάσεις ενώ βλέπεις οτι δέν μπορούμε να πάμε πουθενά, ε?Τ' α.....α μου θα πάρεις". Δεν τον αφήνω να περάσει. Έτσι απλά. κάνω όσο πιο αριστερά μπορώ και αν είναι δυνατόν πάω και ιδιαίτερα αργα ώστε να του σπάσω τα νεύρα. Αν δε κάνει την απαγορευμένη κίνηση (λέγε με "προβολείς"), ε.. εκεί είναι που δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει μπροστα μου παρα μόνο εάν βγεί τελείως στο αντίθετο ρεύμα. Το φοβερότερο είναι οτι πολλοί τελικά το κάνουν και περνούν.
Μου λένε οτι έτσι βάζω σε κίνδυνο και το μαλάκα αλλα και τον εαυτό μου και οτι δεν καταφέρνω τίποτα γιατι την επόμενη φορά ο μαλάκας θα κάνει τα ίδια. Όπως είπα και παραπάνω όμως δεν μπορώ να το άνεχτώ. Νιώθω καλύτερα όταν το κάνω.

Επίσης, μισώ το να πηγαίνει κάποιος με 50 στην αριστερή λωρίδα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Είναι προφανές οτι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον κώδικα. Δεν τον διάβασαν ποτέ διότι το λαμουροσύστημα της χώρας αυτής, που είναι αποκύημα του συνολικού κοινωνικού χαρακτήρα του Έλληνα(ρα), του επιτρέπει με 200 ευρώ να πέρνει το δίπλωμα στα χέρια και με δύο πίπες που έχει κάνει κάποιοσ-α γνωστός του στον κουμπάρο του τάδε, να το λάβει ακόμα και ταχυδρομικώς στο σπίτι..
Επίσης σύγχυση υπάρχει και όταν κάποιος θέλει να παρκάρει η να ξεπαρκάρει. Οι περισσότεροι που συναντώ ανάβουν τα αλαρμ για να ξεπαρκάρουν ενώ κανονικά πρέπει να ανάβουν το αρίστερο φλάς αν π.χ. βγαίνουν απο θέση που βρισκόταν στο δεξί μέρος του δρόμου. Αντίστοιχα, για να παρκάρουν δεξια πολλοί βγάζουν το αριστερό φλάς, ενώ φυσικά θα έπρεπε να ανάψουν τα αλάρμ. Άσχετο..χτες εκεί που πήγαινα, ένας μπάρμπας άνοιξε την πόρτα και παραλίγο να την πάρω παραμάσχαλα. . Δεν τον έβρισα κάν. Δεν ξέρω γιατί.

Μισώ ακόμα : Αυτόν που ενώ βρίσκεται πίσω απο το πορτοκαλί και τη στιγμη που έχουν φρακάρει τα αυτοκίνητα στη διασταύρωση και ο δρόμος μετα το πορτοκάλι έχει ίσα ίσα χώρο για να περάσουν αυτοί απο δεξιά για τους οποιους θα ανοίξει το φανάρι σε 3 δευτ, τελικά πατάει γκάζι, περνά με κόκκινο και κλείνει τους πάντες στεκούμενος στη μέση και κάνοντας οτι δεν βλέπει αυτους που ουρλιάζουν και τον βρίζουν. Σόρυ για την μεγάλη πρόταση.

Τέλος, μισώ τον καθυστερημένο Ελληνάρα που μου κορνάρει με το που ανάβει το πράσινο όταν είμαι πρώτος στο φανάρι. Γιατί κορνάρεις ρε καραγκιοζοπαίχτη. Αφού τώρα άναψε. Δέν έχει προλάβει το μάτι μου να στείλει τα σήματα στον εγκέφαλο που θα στείλει στο πόδι να πατήσει το γκάζι. Εσύ που πρόλαβες? Μη μιλήσω για την κυρά απο τα βόρεια, η την γκόμενα-κολεγίου στύλ που οδηγεί το Cayen το GrandCherokee, η το X5 και μιλάει στο κινητό, σκρώνοντας οδηγικά τερτίπια που σε κάνουν να απορείς με την ηλιθιότητα αυτού που της παρέχει το αυτοκίνητο (είτε σύζυγος, είτε μπαμπάκας).

Αυτό που μου τι δίνει ρε πούστη στον Έλληνα ξέρεις τι είναι? Παραπονιέται ο άλλος οτι δεν έχει να φάει, οτι είναι ακριβή η ζωή, ακριβό το νοίκι και δεν έχει λεφτά να αγοράσει σπίτι, ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΝΕΙ GRAND CHEROKEE ME 35 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΕ 30 ΧΡΟΝΙΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΝΑ ΠΙΕΙ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΜΟΥΡΗ.

Ρε ...είστε όργια ρε...
Αυτά. Πάω να φάω και να δώ τη Νεκρή Νύφη για δεύτερη φορά.

Για ένα πιο σαφή και αναλυτικό προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του Ελληνάρα οδηγού, δές και εδώ -> Οδηγάρες

Οι εκπαιδευτές (aka The educators) και ο σύγχρονος πολιτικός κινηματογράφος

Αν υπάρχει κάτι το οποίο πραγματικά με κάνει να αισθάνομαι οτι σκέφτομαι, αυτό είναι ο προβληματισμός...

Ο κινηματογράφος είναι απο τις μεγαλύτερες αγάπες μου γιατί με κάνει να προβληματίζομαι...

Λατρεύω το Χόλλυγουντ και διαφωνώ κάθετα με αυτούς που προσπαθούν να το παίξουν σινεφίλ και ξορκίζουν το Χόλλυγουντ, ενώ ταυτόχρονα εκθειάζουν τον Ευρωπαικό, Ασιατικό και γενικότερα ανεξάρτητο κινηματογράφο. Όλοι αυτοί ξεχνούν οτι αν και το Χόλλυγουντ παράγει κατά κύριο λόγο εμπορικές επαναλήψεις και ψευτο-λυρικές ρέπλικες κορεσμένων μελό, παράγει επίσης και εξαιρετικά αξιόλογες ταινίες.

Αυτή τη φορά πάντως δεν θα μιλήσω για το Χόλλυγουντ. Θα μιλήσω για τους εκπαιδευτές, ταινία η οποία ανήκει στον Ευρωπαικό κινηματογράφο και σε έναν απο τους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες της Γερμανίας.

Όντας ονειροπόλος, αυτό που με κρατά ερωτευμένο με τον κινηματογράφο είναι ο τρόπος με τον οποίο με βάζει στη ζωή των ηρώων μιάς ταινίας..

Ο λόγος που με κρατά ερωτευμένο με τον πολιτικό κινηματογράφο είναι οτι διακρίνεται απο την ίδια σπανιότητα απο την οποία διακρινονται και οι πολύ ωραίες, έξυπνες, μορφωμένες και προβληματισμένες για το τι συμβαίνει γύρω τους γυναίκες. Σπανιότητα λοιπόν. Κάθε χρόνο βγαίνουν ελάχιστες ταινίες οι οποίες περιέχουν πολιτικά η ιδεολογικά μηνύματα. Λαμβάνοντας υπ’όψιν οτι οι εποχές έχουν αλλάξει, και οτι η πολιτική ιδεολογία δεν αποτελεί καθημερινή απασχόληση του πολίτη, με κεντρίζουν ιδιαίτερα ταινίες οι οποίες προσπαθούν να αντιπαραβάλουν την αριστερά του τότε με την αριστερά του τώρα, η γενικότερα την φιλοσοφία της αριστεράς σήμερα.

Στην ταινία, δύο νεαροί του 2003 οι οποίοι έχουν ενστερνιστεί την κομμουνιστική ιδεολογία (ο ένας περισσότερο, ο άλλος κυρίως επηρεασμένος απο τον πρώτο) εισβάλλουν σε σπίτια μεγαλοαστών και αφού αλλάζουν ριζικά τη διακόσμηση αφήνουν το μήνυμα «οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες». Μετά το ερωτικό ειδύλιο που πλέκεται ανάμεσα στον ένα φίλο και την κοπέλα του άλλου, και μια εισβολή η οποία τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον ιδιοκτήτη, οι τρείς τους απαγάγουν τον τελευταίο και καταφεύγουν σε ένα εξοχικό σπίτι στα βουνά. Εκεί ανακαλύπτουν οτι ο μεγαλοαστός επιχειρηματίας ανήκε στις επαναστατικές φοιτητικές παρατάξεις του Μαίου του 68 και οτι πίσω απο ένα προσωπείο, αντιπροσωπευτικό του καπιταλιστικού συστήματος, κρύβεται μια προσωπικότητα που την εποχή της αληθινής επανάστασης (όπως άλλωστε την αποκαλεί), όχι μόνο ήταν διαποτισμένη ιδεολογικά, αλλα αποτελούσε και μάχιμη μονάδα του επαναστατικού λαού.

Αυτό που με εντυπωσίασε είναι οτι οι αναφορές της ταινίας είναι φοβερά ολοκληρωμένες. Με ενθουσίασε αρχικά ο άναρχος, σχεδόν σουρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο οι εκπαιδευτές, αναδιοργάνωναν την επίπλωση των σπιτιών στα οποία εισέβαλαν. Ο Μπρετόν στα μανιφέστα του σουρεαλισμού, κίνημα σαφώς συνδεόμενο με την επαναστατική αριστερά, είχε γράψει οτι πόθος των μελών του κινήματος είναι να εισβάλουν στα μουσεία τέχνης, να αναποδογυρίσουν τους πίνακες, να ρίξουν παρδαλά χρώματα στους τοίχους και να βάλουν μουστάκια στη Μόνα Λίζα. Θεωρώ εξαιρετικό οτι ο σκνοθέτης κατάφερε να ενσωματώσει τέτοιου είδους αναφορές στις πράξεις σύγχρονων επαναστατών όπως αυτοί της ταινίας.

Ο σπινθηροβόλος δε λόγος του αριστερού επαναστάτη της εποχής μας έχει περάσει αλόβητος στην ταινία. Η σκηνή δε που οι τρείς νέοι συζητούν με τον μεσήλικα μεγαλοαστό περί καπιταλισμού δείχνει με τον πιο καταπληκτικό τρόπο, το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν απο τα τέλη του 60, και φυσικά βρίσκεται και σήμερα, η επαναστατική αριστερά. Οι νέοι έχοντας στο νού τους το επαναστατικό ευαγγέλιο που συνέγραψε ο Μάρξ, εξακολουθούν κοντά διακόσια χρόνια μετά, να το υπερσπίζονται με πάθος, δίχως να δίνουν μια εκσυγχρονιστική πνοή στην ιδεολογία τους. Ο Γιάν, στον πύρινο του λόγο, ξεκινά να σφυροκοπά τον μεσήλικα με αντιαμερικανικές, επαναστατικές και προλεταριακές ιδέες, χωρίς κάν να έχει τη διάθεση να ακούσει τις απαντήσεις που ο άλλος έχει να του δώσει. Αυτό μου άρεσε πολύ διότι πέρασε στη οθόνη η δυσφορία του ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί να κάνει διάλογο με τον αριστεροκομμουνιστή, και απλά αισθάνεται οτι ο συνομιλητής του τον αντιμετωπίζει ώς τοίχο κα μετά απο λίγο (κάτι που είναι απόλυτα λογικό) χάνει το ενδιαφέρον του για συζήτηση.

Μου άρεσε πολύ η ιδεολογική σύγκρουση των γενεών η οποία πιστεύω οτι παρουσιάστηκε με πολύ προσεκτικό τρόπο, χωρίς να μειώνει την ηθική αξία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλα και χωρίς να κρύβει τους μηχανισμούς που επιτρέπουν στον καπιταλισμό να είναι αναμφίβολα ένα σύστημα με φοβερές δικλείδες ασφαλείας και δομή που του επιτρέπει να αναδιοργανώνεται και να ανασυντάσσεται παρέχοντας (η μοιάζοντας οτι παρέχει) σε συγκερκιμένη μερίδα του λαού απο ένα μέσο ώς ένα υψηλό επίπεδο ευζωίας.

Τέλος θεωρώ έξυπνη την ερωτική ιστορία η οποία δείχνει το γνωστό ερωτικό παιχνίδι που συχνά είναι ικανό να καταστρέψει και τις πιο επαναστατικές ιδέες, αλλα και την διαφορά του ερωτικού παιχνιδιού απο της εποχή της «αληθινής επανάστασης» στην σημερινή εποχή. Είναι άραγε μια μετατροπή της ερωτικής ηθικής? Θα το ξανασκεφτώ και θα ξαναγράψω σε επόμενα posts.

Κατά την προσωπική μου άποψη οι εκπαιδευτές είναι μια ταινία η οποία δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η αριστερα γενικότερα και η επαναστατική αριστερά ειδικότερα, την αδυναμία των νεαρών να πολιτικοποιηθούν και να συγκροτήσουν κινήματα με ιδεολογική βάση.