Να λοιπόν πως είναι να βρίσκεσαι στο πρώτο τέταρτο ενός αιώνα..Χρόνια πολλά. Σε σένα μιζέρια και μοναξιά μου. Σε σένα καθημερινότητα που με κάνεις και βαριέμαι. Σε σένα Λονδίνο που κάθε μέρα συννεφιάζεις τις ψυχές όλο και περισσότερων ανθρώπων. Χρόνια πολλά και σε σένα Ελλάδα που καίς τα πάντα περνόντας με το ταχύ βήμα σου του κάβουρα (όχι εντελώς πρός τα πίσω δηλαδή, προς τα πλάγια μάλλον) και απογοητεύεις καθημερινά τη νεολαία που σαστισμένη σε κοιτά να αυτοκαταστρέφεσαι.
Μήπως πρέπει να κοιτάξεις λίγο πιο σοβαρά τη ζωή σου? Απο λίγο διαφορετική σκοπιά μάλλον. Όπως το βλέπω αυτός ο κόσμος δεν έχει ελπιδα να γίνει καλύτερος και ίσως τελικά τα χρόνια πολλά να μην είναι και η πιο ορθολογική ευχή. Είπα εκείνη τη μέρα να ακούσω τα τραγουδια της δεκαετίας που με γέννησε. Να νιώσω λίγα απο αυτά που ένιωθε ο νεαρός που ένα καλοκαιρινό βράδυ της δεκαετίας του 80 καθόταν πάνω απο ένα ραδιοφωνακι ακούγωντας Depeche, Trans-X, Alphaville, Cure, Kool and the Gang, Michael Jackson, Mike Oldfield, Pet Shop Boys, New Order αλλα και Χαριτοδιπλωμένο. Να νιώσω λίγο απο τον μολυσμένο αέρα του Τσέρνομπιλ που χάιδευε τα μαλιά του, λίγη απο την ανησυχία του για το πανεπιστήμιο και λίγη απο τη γεύση του τσιγάρου που κάπνιζε στο ουφάδικο με τα γιαπωνέζικα arcades. Να δώ μπροστά μου τη στιγμή που κάθησε στην πλαστική καρέκλα του θερινού να δεί κατι cult, ίσως το "Χούλιγκανς-Κάτω τα χέρια απο τα νιάτα" του Καραγιάννη η το Blade Runner του Scott. Θα ήθελα να γευτώ λίγες απο τις ιδέες του για τον κόσμο του άυριο μετά την πτώση του τείχους και την ανησυχία του για το θανατηφόρο AIDS. ..
Και ο καιρός περνά και το μόνο όνειρο που παραμένει σταθερό ειναι η φυγή. Μπροστά σε ψωνισμένες γκόμενες που ζητούν ένα τροφαντό λεφτά να τις κάνει ευτυχισμένες επιλέγω international. Γεύσεις απο όλο τον κόσμο για να εμπλουτιστεί ο εγκέφαλος με διαφορετικό τρόπο σκέψης, διαφορετικές αναμνήσεις απο μέρη άγνωστα, ανεξάντλητα αλλα και λαβωμένα. Μια γλυκιά αμαρτία στη Βραζιλία και την Ισπανία. Με λίγο έρωτα απο Γερμανία και κάποιες προοδευτικές κουβέντες απο ένα προάστειο του Λονδίνου. Ετσι ακριβώς και με λίγες σκέψεις για καλοκαίρι και διακοπές σε μέρη κοσμοπολίτικα φεύγω μακριά απο εσένα δίνοντας πάντα συμβουλές που, προ παντός, σκοπεύουν στο να πληγώσουν όσο το δυνατόν λιγότερους.
Χρόνια πολλά Αθήνα απαντάω ώς ένα κομμάτι της νεολαίας που σου ψιθυρίζει στο λιγδιασμένο απο το καυσαέριο αυτι σου οτι "όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω" (όπως έλεγαν και οι Πύξ Λάξ). Με τα χαρακωμένα απο ενα κομμάτι γυαλί πανεπιστήμια σου (για να μην πονά τόσο όσο το μαχαίρι) και τους απανθρακωμένους εγκεφαλους αυτών που κάνουν κουμάντο. "Πώς τολμάς να μας κάνεις μαθήματα δημοκρατίας?" Χρόνια πολλά και σε σένα Λονδίνο που ώς κέντρο του κόσμου θα έπρεπε τελικά να έχεις πιο έξυπνες ιδέες και όχι να κινδυνεύεις να φέρεις τον κόσμο μπροστά στους εφιάλτες ενός ψυχρού πολέμου.
Η αλήθεια μπορεί να μη βρίσκεται ούτε στους Sex Pistols αλλά σίγουρα ούτε και σε σας, ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ. Γκε Γκε?
I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...
New Order - true Faith
