Spataneus ex machina

Το φανάρι ανάβει πράσινο και ξεκινώ.
Η Κηφισίας είναι σχεδόν άδεια και έτσι δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω εάν υπάρχει απο πίσω αυτοκίνητο και πρέπει να βιαστώ. Το πόδι που αφήνει χαλάρα το ντεμπραγιάζ και πιέζει ελαφρά το γκάζι. Το αυτοκίνητο αφήνει την αρχική του θέση και σιγά σιγά αποκτά ταχύτητα.
Η ώρα είναι 4 και το οι μοναδικοί ήχοι που περιφέρονται στο χώρο είναι αυτός που παράγει η κατακουρασμένη μηχανή του αυτοκινήτου μου και η ταξιδιάρικη, βραχνή φωνή της Billie Holiday που κοσμεί την μεταμεσονύκτια playlist του Κόσμος fm. Η απόλυτη χαλάρωση. Να οδηγείς το αυτοκίνητο σου ήρεμα, αργα, μετά απο ένα υπέροχο ξενύχτι, σε μια άδεια Κηφισίας. Η ζέστη του καλοριφέρ παρέα με τη Jazz φωνή μου δημιούργησαν ένα περίεργο συναίσθημα. Ένα απο εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να οδηγήσεις πρός κάποιο όμορφο σημείο, να σταματήσεις και να ονειρευτείς άλλα μέρη. Αυτά που η μουσική, ανάλογα πάντα με το είδος της, σε κάνει να θέλεις να επισκεφτείς...
ΠΠΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ...
ΩΧ ΩΧ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ???ΜΑΣ ΠΙΑΣΑΝΕ.
Ρε.. ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ
..Σε λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποιόυσα οτι το ταξίδι μου στο Mississippi δεν θα διαρκούσε για πολύ. . ....
Μια βροντερή βουή ερχόταν με ταχύτητα απο πίσω. Ένα βαθύ μεταλλικό ουρλιαχτό. Κοιτώ με αγωνία τον καθρέφτη. Τίποτα. Μήπως πέφτουν κεραυνοί?(αναρωτήθηκα). Μα όχι.Οχι οχι οχι. Δεν ήταν αυτό. Το λευκο Peugeot 106 έκανε την εμφάνιση του τρύπωντας τ'αυτιά μου με τον τρισάθλιο θόρυβο της τρομπονοειδούς εξάτμισής του. Ο οδηγός του, πήγαινε μάλιστα με ανοιχτούς τους προβολείς (για να διαλύει την ομίχλη (???)) , με αποτέλεσμα να με τυφλώσει και να μην έχω ιδέα για το τι πραγματικά γίνεται απο πίσω μου. Και ενώ ήμουν 100% σίγουρος οτι ο τύπος θα πέσει πάνω μου την τελευταία στιγμή περνάει ξυστά απο δίπλα μου με ένα άτσαλο στραβοτιμονίδι. Έξτρα χαμηλωμένο, κίτρινες ζάντες, αυτοκόλητα, φιμέ τζάμια και μια μηχανή να ουριάζει σαν δαίμονας που βγήκε απο την κόλαση. Πρίν προλάβω να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός ήμουν που γλύτωσα, ένα κίτρινο Punto περνάει απο την ίδια μεριά, παλεύοντας φανερά να κρατήσει την απόσταση των 7,5 εκατοστών που διατηρούσε με το άλλο αυτοκίνητο πρίν με συναντήσουν. Τζάμια φιμέ, Υπέρ-Χαμηλωμένο ΚΑΙ (το χαρακτηριστικό που έλειπε απο τον άλλο, μα ολοκλήρωσε την εικόνα..) πρόβλημα με τη μουσική. Μεγάλη μαλακία του έκαναν του ταλαίπωρου και πρέπει να πλήρωσε πολλά χρήματα. Ξέρεις τι είναι να δίνεις 1500 ευρώ για να ανοίξεις Club στο εσωτερικό του αυτοκινήτου σου, και να σου τοποθετούν τα ηχεία και το woofer απ' έξω? Ο τύπος δέ ήταν τόσο αστείος, που το κομάτι που άκουγε ήταν το Dance with the Devil, εκείνο το καταπληκτικό (!) hit του 2000 αν δεν κάνω λάθος. . Δηλαδή ήταν το κλασικό παράδειγμα Σπαταναίου το οποίο ίσως αργότερα θα κριτικάρει κάποιος καυστικά (και λέω αργότερα γιατί υπάρχει πιθανότητα να μην επιζήσεις αν σε τρακάρει με τα 200χλμ που πηγαίνει). Όταν με προσπέρασε πάντως ήταν στην gate 6, πολύ κοντά δηλαδή στον ίδιο τον διάβολο σύμφωνα πάντα και με το τραγούδι που άκουγε.

Ωσάν από μηχανής θεοί λοιπόν αυτοί οι δύο Σπαταναίοι, αφού ρόλαραν τα ζάρια της μοίρας τους (η οποία αποφάσισε να μην σκουντήσει τη δικιά μου με σκοτεινό τρόπο, αλλα να της χαρίσει ενα απλό αέρινο χάδι, όπως άλλωστε έκαναν και τα αυτοκίνητα τους στο δικό μου) ξεχύθηκαν στους δρόμους σαν χάροι που βγήκαν για να μαζέψουν ψυχές. Δίοτι όταν οδηγείς με αυτό τον τρόπο αδερφέ δεν βάζεις σε κίνδυνο μόνο τη ζωή σου, αλλα και τη δική μου. Είσαι ένας άμισθος δολοφόνος που κάθε φορά που βγαίνει απο το σπίτι του άβουλα επιδιώκει να εκτελέσει πολλούς ακόμα εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό. Και τι κάνουν τα θύματα? Γυρνούν στο σπίτι τους να κοιμηθούν. Το μέγιστο παράπτωμα δηλαδή. Γι' αυτο αδερφέ στο λέω : Όταν είσαι έτσι απέναντι μου, η ζωή σου δε μ'ενδιαφέρει κάν. Εσύ που οδηγείς έτσι μ'ακούς? Δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για το αν θα πεθάνεις ρε μαλάκα. Δεν μου καιγεται καρφί για το άν τα λουλούδια που θα δώ στην επόμενη νησίδα της λεωφόρου είναι για τη νεκρή σου ψυχή. Για σένα Σπαταναίε δεν δείχνω κανένα οίκτο, επειδή για τη δική σου καφρίλα, τη δική σου ανευθυνότητα και τα δικά σου καπρίτσια, τα επόμενα λουλούδια μπορεί να είναι για μένα. Σε αντίθεση με σένα εγώ προτιμώ να γυρίσω σπίτι μου και να ονειρευτώ με μουσική παρά να καταλήξω διακόσμηση του πεζοδρομίου. Εσύ? Άι πνίξου.
Με Βρίζεις? Βρίσε όσο θές ρε αποτυχημένε. Καλύτερα εσύ παρά εγώ.