Η φτώxεια, στο μυαλό του Aλογoσkouφη

Μάθαμε πρόσφατα οτι ένα 20% (δηλαδή κάτι παραπάνω απο 2.000.000) των συμπολιτών μας ζεί στο όριο της φτώχιας. Η φιλεύσπλαχνη κυβέρνηση ανακοίνωσε λοιπόν οτι θα δημιουργήσει ένα ταμείο κοινωνικής συνοχής το οποίο μάλιστα θα έχει ώς στόχο μέχρι το 2010 να λάμβάνει δυο δισεκατομμυρια ευρώ ετησίως. Με βάση αυτό το αρθάκι λοιπόν, κάνω την προχειρότατη διαίρεση με τα ταπεινά μου μαθηματικά
..ΣΥΓΝΩΜΗ ρε παιδιά, μέχρι το 2010, το μόνο που μπορεί να κάνει αυτό το ΓΑΜΗΜΕΝΟ κράτος για τους ανθρώπους που δεν έχουν καλά καλά ψωμί να φάνε είναι να δημιουργήσει ένα ταμείο που θα τους δίνει 250 ευρώ το χρόνο????? Όχι οτι τα 1000 που υποσχεται για το 2010 είναι σοβαρό ποσό αλλα ρε γελοίε υπουργέ οικονομίας, μου ήθελες και ολόκληρη συνεδρίαση σήμερα για "θέματα που αφορούν τη σύσταση και λειτουργία του ταμείου κοινωνικής συνοχής" για να αποφασίσεις οτι θα δίνεις 250 ευρώ στους φτωχούς ετησίως?? Ισχυρά πλάνα έχεις ρε μεγάλε για να κατεβάσεις τη χώρα απο το Νο 1 της Ευρώπης στα ποσοστά φτώχειας!

που είσαι "ηλεκτρονική δημοκρατία"?

Συγνώμη ρε Γιωργάκη..Κάθεσαι τόσα χρόνια και φωνάζεις για e-democracy και electronic polling και voting systems, και το μόνο που μπορεί να κάνει το "μέλος-φίλος" του ΠΑΣΟΚ στο website είναι να κατεβάσει τη φόρμα "μέλους-φίλου" με την οποία θα προσέλθει σε εκλογικά κέντρα τη μέρα της εκλογής για να ψηφίσει?
ε μή τρελαθούμε τωρα..

..τι να πώ..μήπως έγω δεν βλέπω τα online voting systems επειδή δεν είμαι φίλος του ΠΑΣΟΚ???

Βροχή απο σφαίρες

Και ενώ στα Ζωνιανά πέφτει βροχή απο σφαίρες και όλοι μιλούν για μαφία,παρακράτος και κατηγορούν αστυνομία και πολιτικούς, δε βγένει κανέις μαλάκας να προτείνει κάτι!!
Εδώ σας θέλω ρε μάγκες. Αντί να κάθεστε να κράζετε τους διάφορους φορείς και να μακρηγορείτε περί αντίστοιχων αιματηρών επεισοδίων της ιταλικής αστυνομίας εναντίον της σικελική μαφίας, προτείνετε κατι!!!Ορίστε, η ερώτηση είναι ανοιχτή! Πώς θα αφοπλιστούν τα Ζωνιανά. Μη μου λές ρε δημοσιογράφε είναι πολιτικό, κοινωνικό πρόβλημα και παπαριές. Ναί, το ξέρω δεν είναι ο ρόλος σου να δώσεις εσύ τις λύσεις, αλλά όταν σχολιάζεις τόσο αυστηρά ένα πρόβλημα 25 ετών και συμπληρώνεις οτι οι πάντες είναι παντελώς άχρηστοι να το χειριστούν τοτε ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΕΣΥ ΜΙΑ ΛΥΣΗ!

Control

Προβολή 3:30. Προσπαθώ να βολευτώ στο βρώμικο κάθισμα του Odeon στο Κόβεντ Γκάρντεν. Μόνος. Σιγά που θα έβρισκα παρέα για αυτή την ταινία. Στην αίθουσα άλλοι 3 περίεργοι τύποι γύρω στα 50. Φαίνεται οτι ξέρουν πολύ καλά τι έχουν έρθει να δούν. Είναι και αυτοί μόνοι.

Προετοιμασμένος και διαβασμένος για την ταινία περιμένω τα φώτα να σβήσουν.
Η ζωή του Ian Curtis νουάρ, σκηνοθετημένη απο βιντεοκλιπάτο σκηνοθέτη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς ένα σκοτεινό μεσημέρι στο Λονδίνο?

Απο τα πρώτα κιόλας πλάνα η ταινία με συνεπήρε. Όχι μόνο γιατί το σύντομο review για τη ζωή του Ian Curtis που διάβασα κάπου μου φάνηκε ενδιαφέρον αλλά και επειδή ήμουν πάντα fan των Joy Division αλλα και της συγκεκριμένης εποχής. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική. Στυλιζαρισμένη μελαγχολία με χαρακτήρα να δίνει ρέστα. Κοντινά πλάνα που ζωγραφίζουν το συναίσθημα με ένα διεισδυτικό φακό που κοιτά βαθιά στην βασανισμένη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Όλα τα αδιέξοδα που απο πολύ μικρός αντιμετώπισε ο Curtis, παράλληλα με την ρόκ καριέρα του, είναι εκει.
Μου άρεσε που το ίνδαλμα Curtis που προβάλεται στην ταινία δεν είναι το ίνδαλμα ενός κωλόπαιδου που έγινε ρόκ στάρ και το έριξε στα ναρκωτικά. Ο τύπος ήταν προσγειωμένος, πολυτάλαντος, ευαίσθητος και σαν rock star είχε πολύ original σκηνική παρουσία. Είναι φοβερό το πού μπορεί να σε φέρει μια λανθασμένη επιλογή που έκανες όταν ήσουν 18, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται απο επιληπτικές κρίσεις και έναν αδύναμο και άπλερο νεανικό χαρακτήρα... Είναι μια πραγματικά θλιβερή ιστορία.

Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή πιστεύω πως μάλλον δέν γινόταν να είναι καλύτερη. Πέραν του οτι μοιάζει τραγικά στον Curtis, μιμείται πιστά τις κινήσεις του στη σκηνή (και είδικα το χαρακτηριστικό "απροσάρμοστου τύπου" χορό) , αλλά και σε κάποια μουσικά κομμάτια ακόμα και τη φωνή του (αν δεν είναι του ίδιου του Curtis σε όλα). Η δε Ανάτ είναι μια κούκλα..

Η ατμόσφαιρα ενός Manchester του 70 ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ, η φωτογραφία εκπληκτική και γενικότερα ένα σύνολο που ακόμα και άν ποτέ δεν ήσουν φάν των Joy Division ή του Curtis σίγουρα θα καταφέρει να σε συγκινήσει.

Την προτείνω σίγουρα σε ροκάδες και φάν της μπάντας αλλά και σε οποιονδήποτε γουστάρει την καταθλιπτική παράνοια της γενιάς του 70!

...

Απο ένα τραγούδι που ξεχωρίζει..

Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ,
μήπως και βρώ της λησμονιάς σου το νερό,
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρώ σημάδι,
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό.

Tσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ, η μοναξιά μου,
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο,
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου,
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο.

Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμένο,
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά,
και το μυαλό μου πού 'ναι πάλι θολωμένο,
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά.

Μάλαμας Σωκράτης

Περί φιλίας

Ο καθένας αποφασίζει για την πάρτυ του.
Η αληθινή φιλία είναι τελικά κάτι πολύ δύσκολο να βρεί κανείς.
Σίγουρα μια γκόμενα κάνει πάντα τα πράγματα χειρότερα.
Ας τραβήξει λοιπόν ο καθένας το δρόμο του γιατί έτσι όπως πάμε θα χαλαστούμε πολύ.
Στην καλή φιλία υπάρχει αμοιβαιότητα. Ξέρεις λέμε τα πάντα μεταξύ μας και τέτοια. Δεν κρατάμε μυστικά και σίγουρα δε λέμε τα μισά μας νέα στους μισούς μας φίλους και για τους υπόλοιπούς τα βάζουμε στην κατάψυξη και τους τα πετάμε κανα 2 μηνο μετά. Είναι θέμα εμπιστοσύνης φυσικά. Κάποιον τον εμπιστεύεσαι πιο πολύ απο κάποιον άλλο. Κρατάμε ομως κάποια προσχήματα και ακόμα και όταν δρόμοι μας οδηγούν μακριά απο τους αληθινούς φίλους φροντίζουμε να έχουμε ρίξει μια κλωστή πίσω μας μήπως και μας ξαναοδηγήσει πίσω σε αυτούς.
Όταν όμως πραγματική φιλία δεν υπήρχε ποτέ τι γίνεται? Απορώ για ποιό λόγο είναι τοσο δύσκολο κανείς να το καταλάβει αφού είναι τόσο πολύ προφανές (όταν συμβαίνει). Αλλάζει ο άνθρωπος και μαζί του και η δικιά σου ψυχοσύνθεση που τον ήθελε όπως τον ήξερες. Ότι και να συζητάμε λοιπόν αγαπητέ μου φίλε, άλλαξες και όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο εμφανές είναι. Ανακαλύπτω δε οτι τελικα δεν σε ήξερα και τόσο καλά. Άλλοι σε ξέρουν αρκετά καλύτερα. Και επειδή οι διακρίσεις σίγουρα δεν είναι χαρακτηριστικό μιας καλής φιλίας πιστεύω οτι μια καλή φιλία όσο εύκολο είναι να σχηματιστεί το ίδιο εύκολο είναι να διαλυθεί. Όπως και αν έχουν τα πράγματα εγώ χαλιέμαι. Και τελικά πρέπει να σταματάει κανείς να επενδύει στη φιλία και να επενδύει στον εαυτούλη του.
Και ακού...όταν στεναχωριέσαι για ένα φίλο που χάνεις, βρίσκονται μερικοί και σε αντιμετωπίζουν με στύλ "Καλά ρε μαλακα πως κάνεις έτσι, γκόμενα σου είναι και σε παράτησε?".

Συγκατοίκηση και σπάσιμο νεύρων

Επειδή με πνίγει το δίκιο και δεν μπορώ να τα πώ κάπου αλλού θα τα γράψω εδώ να ησυχάσω. Ρωτάω λοιπόν. ΓΙΑΤΙ να είμαι πάντα εγώ αυτός που πρέπει να καθαρίζει και για τους άλλους σε αυτό το σπίτι?
Έχω δύο καταπληκτικού συγάτοικους. Πραγματικά είναι και οι δύο εξαιρετικά και αξιοθαύμαστα άτομα. Αυτό δυστυχώς δεν αναιρεί οτι με την καθαριότητα κανένας απο τους δύο δεν τα πάει καλα (ο ένας θα έλεγα καθόλου μα καθόλου καλα). Εγώ απο την άλλη δεν μπορώ να ανεχτώ τη βρωμιά με τίποτα.
Αποτέλεσμα αυτου είναι όταν επιστρέφω κουρασμένος απο το πανεπιστήμιο ή όταν ξυπνάω το πρωί και βλέπω την κουζίνα πουτάνα (απο άπλυτα πιάτα, κοματάκια ψωμί στο πάτωμα, τσουρέκι ανοιχτό στο τραπέζι, κορν φλέικς χυμένα, γάλα χυμένο, τη μηχανή του καφέ ακόμα ανμένη απο την ώρα που έφτιξε καφέ αυτός που έφτιαξε και άλλα ΠΑΡΑ πολλα) να παίρνω ανάποδες. Είναι κάποια πολύ απλά πράγματα τα οποία αδυνατούν τις περισότερες φορές (όχι πάντα) να κάνουν. Απλά πράγματα όπως να βάλεις λίγο νερό στο πιάτο σου πρίν το βάλεις στο πλυντηριο η απλά να μαζέψεις το ποτήρι που έπινες κόκα κόλα απο το σαλόνι και να το βάλεις στο πλυντήριο.
Έκανα φιλότιμες προσπάθειες τον περασμένο χρόνο με μεγάλη ηρεμία και λογική να βρώ μια λύση συζυτώνας μαζί τους. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι οτι απλά δεν ενοχλούνται με κάποια πράγματα τα οποία εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ. Το να είναι χυμένα κόρν φλεικς πάνω στο τραπέζι της κουζίνας για μέερες ας πούμε και να μην κάνει κανείς μια γαμημένη κίνηση του ενός δευτερολέπτου να τα μαζέψει μου τη σπάει απιστευτα. Ακόμα πιο απλά, το να είναι μια σακούλα πεσμένη στο πάτωμα και απλά να κάθεται εκεί για μια εβδομάδα χωρίς λόγο μου φαίνεται αδιανόητο. ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ είναι να την πιάσεις και να την πετάξεις??????
Και θα μου πείς. Καθάρισε το εσύ ή πέτα την εσύ. Γυρνάω λοιπόν στην αρχική μου ερώτηση. ΓΙΑΤΙ να είμαι πάντα εγώ αυτός που πρέπει να καθαρίζει και για τους άλλους σε αυτό το σπίτι?
Δεδομένης της κατάστασης έφτιαξα ένα συστημα. Ένας πίνακας με τα τρία ονόματα μας πάνω πάνω και πολλά columns απο κάτω. Έκανα μια λίστα με προτάσεις του τύπου "Έφαγα αλλά παράτησα το πιάτο μου στο τραπέζι του σαλονιού = 3 points" τα οποία δίνουν points ανάλογα με το μέγεθος της μαλακίας που έχει κάνει κάποιος. Μαζί με αυτό, έβαλα ώς τιμωρία όποιος μαζέυει π.χ. 10 points να καθαρίζει ολόκληρη την κουζίνα μόνος του, 20 points την κουζίνα και το μπάνιο και πάει λέγοντας. Ένα σύστημα που με λίγα λόγια θα επιβραβεύει αυτόν που για όχι πάνω απο 5 λεπτά τη μέρα κάνει το ελάχιστο δυνατό για την καθαριότητα της κουζίνας και τιμωρεί τον ασυνείδητο που νομίζει οτι θα τα κάνει όλη την ώρα πουτάνα και θα τα καθαρίζουν οι άλλοι για πάρτυ του.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Ο ένας συγάτοικος μου νευρίασε και μου είπε οτι δεν δέχεται points και μαλακίες στο σπίτι και ο άλλος απλά είπε οτι είναι αστείο αυτό που έκανα. Κανένας απο τους δύο όμως δεν έφερε κάποια άλλη πρόταση για την καθαριότητα του σπιτιού. Ένας άλλος φίλος μου μου είπε "δεν είναι μονο δικό σου το σπίτι, δε μπορείς να επιβάλεις κάτι τέτοιο". Ναι αλλά οταν είμαι μόνο έγω που καθαρίζω γιατί οι άλλοι δεν θα ενοχληθούν απο τη βρωμιά παρα μόνο αν γεμίσουμε ποντίκια (και άν ενοχληθούν και τότε) τι σκατά να κάνω?3 άτομα είμαστε στο γαμημένο το σπίτι. Πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες τους οποίους θα σεβόμαστε όλοι.

σημειωση: Φυσικά και έχω σκεφτεί να πάρουμε κάποιον-α να βοηθά στην καθαριότητα του σπιτιού αλλα ας πούμε οτι δεν θέλουμε να καταφύγουμε σε τέτοια λύση μιας και είμαστε στο εξωτερικό και αυτή η επιλογή σίγουρα θα μας κοστίσει.

3 Σαμάνοι

Να και ένα γαμάτο βιντεάκι που βρήκα εντελώς κατά τύχη.
Τα σπάνε κανονικά τα παλικάρια.
http://www.youtube.com/watch?v=682U27xl5P8

Καλά να περνάς όπου και αν είσαι Αντρέ Γκόρτζ

Ξέρω πως ήταν το δεξί χέρι του Σάρτρ. Είχα διβάσει και κάποια κείμενα του στο πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω περισσοτερα γι'αυτό δεν έχω να πώ κάτι συγκεκριμένο για το έργο του. Και μόνο το οτι συνέβαλε στη New Left μου είναι αρκετό για να τον θεωρήσω σημαντική προσωπικότητα.
Θα τον θυμάμαι για πάντα όμως. Γιατί δεν ήταν πολλές οι μεγάλες προσωπικότητες που αγάπησαν τόσο ώστε να αποφασίσουν να τελειώσουν τη ζωή τους μάζι με τον άνθρωπο που αγάπησαν για χρόνια. Ο Γκόρτζ και η σύντροφος του Ντορίν έζησαν μαζί 58 χρόνια . Τα τελευταία χρόνια η Ντορίν έπασχε απο ανίατη ασθένεια. Τί θα ήταν όμως η ζωή για τον Γκόρτζ χωρίς τη Ντορίν? Τι θα ήταν η ζωή για κάποιον που στα 84 του χρόνια είναι ακόμα ερωτευμένος με την 83χρονη γυναίκα του?Ένα τίποτα. Χθές, 24 Σεπτεμβρίου, ο Αντρέ Γκόρτζ πήρε την απόφαση να σκτοτώσει τη στιγμή που θα περνούσε χωρίς την ανάσα της Ντορίν....Άφησε αυτό τον κόσμο κρατώντας το χέρι της Ντορίν. Αγγελοκάμωτοι πια και οι δυο, βάδισαν μαζί, νέοι ξανά, όπως την στιγμή που πρωτοφιλίθηκαν..
Πόσο άδικη ακούγεται η λέξη "αυτοκτονία" για την περιγραφή μιας τέτοιας ιστορίας...

Λα Ραντιολίνα

Το έκανε πάλι το θαύμα του ο Μάνου Τσάο. Μόλις το Σάββατο πήρα πρέφα οτι το καινούριο του cd κυκλοφορεί απο την περασμένη Δευτέρα και φρόντισα το ίδιο βράδυ να παίζει στο pc μου! Με το ίδιο γνωστό πολιτικοποιημένο στύλ, και με ελαφρώς πιο πεσιμιστικό στίχο απ'οτι συνήθως, ανεβάζει η ρίχνει τη διάθεση σου ανάλογα με το πόσο επαναστατικά και ανθρωπιστικά vibes κυλούν μέσα σου τη στιγμή που το ακούς. Για μια ακόμα φορά μέσα απο τη μουσική του προσπαθεί να φωνάξει για τα δεινά της παγκοσμιοποίησης και της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής με το δικό του μοναδικό μοναδικό τρόπο. Προσωπικά ξεχωρίζω το Tristeza Maleza, το ρυθμό του οποίου δε μπορώ να σταματήσω να σιγοτραγουδάω με τίποτα, και τα Otro Mundo, La Vida Tombola, Amalucada Vida και Rainin in Paradise!
Enjoy

Το βιβλίο: Ο Μάικλ Μούρ είναι ένας μεγάλος χοντρός ηλίθιος λευκός

'Ημουν σίγουρος οτι κάπου θα υπήρχε και κάτι τέτοιο. Εκεί που έψαχνα ένα βιβλίο για πολιτικό κινηματογράφο στο Αμαζον (με keywords cinema, politics) το πρώτο ή δεύτερο αποτέλεσμα (εντελώς τυχαία !!) ήταν ένα βιβλίο με τίτλο "Michael Moore is a big fat stupid white man"(2005). Ποτέ δεν πήρα πολύ στα σοβαρά τον Michael Moore αν και όντως τα περισσότερα απο αυτά που παρουσιάζει, συμβαίνουν. Άλλα σε μικρότερη κλίμακα, άλλα σε μεγαλύτερη. Διάβασα κάποτε το "ηλίθιοι λευκοί" απο περιέργεια αν και γενικά σε τέτοιου είδους προπαγανδιστικά προτιμώ πιο σοβαρές και εμπεριστατωμένες προσεγγίσεις. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, αυτός ο άνθρωπος έκανε mainstream κάποια σοβαρά γεγονότα και τα πλάσαρε με έναν χιουμοριστικό και ευκολοχώνευτο τρόπο μήπως και πάρουν μυρωδιά κάποιοι Αμερικάνοι.
Αυτό που αρχικά με προβλημάτισε είναι πώς είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να γράψει ένα βιβλίο για κάποιον άλλο, τιτλοφορώντας το έτσι. Έιναι δηλαδή σαν να εκδίδει κάποιος στην Ελλάδα επι δικτατορίας, ένα βιβλίο που να λέγεται "Ο χοντρομαλάκας Κώστας Γαβράς", επειδή η ταινία Ζ δεν κολάκευε τη χώρα του. Καλά...τη συγκεκριμένη περίοδο ίσως να τον ευθάρυναν κίολας να το γράψει, αλλά στην Αμερική (επισήμως τουλάχιστον) δεν έχουν δικτατορικό καθεστώς. Μετά αναρωτήθηκα ποιός μπορεί να είναι τοσο ηλίθιος ώστε να το αγοράσει για να το διαβάσει. Τελικά αποφάσισα οτι η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι πολύ απλή. Το βιβλίο προορίζεται για το Αμερικάνικο κοινό (το οποίο πρέπει να ενθουσιάστηκε, εξού και ο συνοδευτικός υπότιτλος new york times bestseller), πάει και τελείωσε.
Δηλαδή εντάξει...και εγώ δεν πάω καθόλου την Πάνια ρε παιδιά αλλά αυτό δεν πάει να πεί οτι θα πάω να βγαλω ένα βιβλίο του τύπου "Η Ανίτα Πάνια είναι μια χοντροηλίθια ξεφτιλισμένη ύπαρξη που τη βρίσκει με το να ρεζιλεύει στην TV διανοητικά καθυστερημένους ανθρώπους και κανείς δεν κάνει κάτι για αυτο".Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια δεν είναι και τόσο άσχημη ιδέα......! Πάω μάλιστα στοίχημα οτι θα συνόδευόταν άνετα απο κόκκινο υπότιτλο "the Ποντίκι best seller".

Το ανύπαρκτο μέλλον της Ελλάδας και η αναγκαστική φυγή.

Αφορμή για αυτη την άποψη που εκφράζω, μου έδωσε το κείμενο της Μ13 στο οποίο σχολιάζει την τραγική Ελληνική πραγματικότητα.

Τίποτα μα τίποτα δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα. Όπου γυρίσεις, όπου σταθείς και όπου βρεθείς βλέπεις λαμόγια να λικνίζονται στο ρυθμό της απατεωνιάς. Πελατειακές σχέσεις και λαμόγια. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο ειναι? Οτι μια ζωή έτσι θα είμαστε και τίποτα, ποτέ δε θα αλλάξει. Γιατί όλα μα όλα σε αυτή τη χώρα βασίζονται σε ένα σύστημα χαραμοφάηδων και κλεφτοκοτάδων.

Η παιδεία ειναι σκατά. Γιατί? Γιατί τις πιο κρισιμες θέσεις κατέχουν λαμόγια με χαμηλά προσόντα (μπασμένα απο την εκάστοτε κυβέρνηση) που οταν φυσικά έρθει η ώρα της κρίσης αδυνατούν να κάνουν το σωστο. Ποιοί καταλαμβάνουν τις θέσεις στα πανεπιστήμια? Ξέχνα λίγο τη λέξη αξιοκρατία και θα τους δείς αμέσως μπροστά σου.

Μα απο που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Τις στατιστικές μας να πάρεις και να συγκρίνεις με τον Ευρωπαικό μέσο όρο, αρκεί. Είμαστε πρώτοι σε car accidents έλεγε μια έρευνα που διάβασα τελευταία. Πώς να μην είμαστε όταν ο κάθε άχρηστος με 300 ευρώ λαμβάνει το δίπλωμα με τον ταχυδρόμο. Είμαστε όμως πρώτοι στην αγορά και χρήση κινητού τηλεφώνου. Όλες τις πρωτιές τις έιχαμε, αυτό μας μάρανε!!! Απο εκέι μπορείς να δείς την ξεφτίλα μάς. Μπορεί να μη τη βγάζει ο άλλος, αλλα 4 κινητά θα τα έχει σίγουρα. Το καλοκαίρι φυσάει και καιγόμαστε (η πεθαίνουμε απο τη ζέστη), το χειμώνα βρέχει και πλημμυρίζουμε. Η αστυνομία μας χτυπάει bloggers επειδή βγάζουν φωτογραφίες (στην καλύτερη) και ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ φοιτητές επειδή διεκδικούν ειρηνικά τα δικαιωματά τους, ή αλλοδαπούς επειδή έκλεψαν την κυριούλα (στην χειρότερη).

Αυτοί που δουλεύουν σα σκυλία ΠΟΤΕ δε λαμβάνουν μισθούς ισάξιους του μόχθου τους. Κάποιοι ακόμα σε κάνουν να δακρίζεις επειδή παρελαύνουν κλαίγωντας, κρατώντας ένα πανό που λέει «Οι κόποι μιάς ζωής, παιχνίδι στο χρήματιστήριο». Το συστημα υγείας δεν καταρρέει πια. Πλέον δεν υπάρχει κάν. Πώς να μην συμβεί αυτό όταν οι φοιτητές ιατρικής έχουν 6 απο τους 12 μήνες το χρόνο κατάληψη και όταν τα λεφτά που έπρεπε να πάνε στα νοσοκομεία, χρησιμοποιούνται για να χτίζουν τις βίλες του Α και του Β? Πεθαίνει ο άνθρωπός σου απο καρκίνο? Αν δεν έχεις το μέσο να τον δεί σύντομα ένας υψηλά ιστάμενος εξειδικευμενος γιατρός, παρακάμπτωντας ουρές μηνών, τοτε κλάφτον!

Μολυνση στην Αθηνα? Φυσικα! Όταν κυκλοφορούν δεν ξερω και γώ ποσες χιλιάδες αυτοκίνητα στο κέντρο πώς να μην είναι αφόρητη η κατάσταση? Γνωρίζω πως και στο Λονδίνο έιχαν κάποτε το ίδιο πρόβλημα. Βρήκαν λύση. Γιατί κανείς απο τους πολιτικούς σου δεν πάει να μάθει για τη δοκιμασμένη λύση αφού ο δακτύλιος έχει αποτύχει?

Πού να βρούμε τα λεφτα θα μου πεί ο άλλος τώρα. Το ισχυρότερο προιόν της Ελλάδας είναι ο τουρισμός. Τουρισμός? Ναι. Σαφώς. Έλα όμως που οι ξένοι έρχονται και ΔΕΝ επιστρέφουν γιατί το ξενοδοχείο – παράγκα που έμεναν αδυνατούσε να προσφέρει τα βασικά (ζεστό νερό, καθαρές πετσέτες και σεντόνια, πρωινό) αλλά παρ’ ολα αυτά κόστιζε 100 ευρώ τη μέρα..

Συνοψίζοντας: Εσύ Έλληνα που είσαι τόσο τυχερός και διαθέτεις ένα κεφάλαιο για να μετακομίσεις, να ζήσεις και να δουλέψεις στο εξωτερικό, ΚΑΝΕ ΤΟ. Στην Ελλάδα θα δουλέψεις πολυ και θα ανταμειφθείς λιγο, βλέποντας πολλούς γύρω σου να μη δουλεύουν καθόλου και να ζούν σαν σουλτάνοι. Αν έισαι στην Ελλάδα και αρρωστήσεις βαριά θυμίσου οτι άν δεν έχεις τους απαραίτητους γνωστούς η τα χρήματα για να πληρώσεις ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, θα πεθάνεις μίζερα γιατι ποτέ δε βρέθηκε ένα κρεβάτι η ένας γιατρός για σένα. Αν κάνεις παιδιά, σίγουρα το σχολείο και το πανεπιστήμιο δεν θα τους δώσει αυτά που σαν πατέρας θα ήθελες να πάρει το παιδί σου, καθώς την πρώτη μέρα του σχολείου δεν θα υπάρχει καθηγητής να διδάξει και κατα πάσα πιθανότητα ούτε και βιβλίο. Αν δέ τα παιδιά σου έχουν καλλιτεχνική φλέβα, τότε στην Ελλάδα μόνο σαν αδυναμία μπορείς να το εκλάβεις και να τα θανατώασεις όπως οι Σπαρτιάτες. Γιατι είναι δεδομένο οτι αν δεν έχεις χρήματα να τα στείλεις να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους κάπου στο εξωτερικό, στην Ελλάδα θα πεινάσουν ακριβώς όπως και όλος σχεδόν ο Ελληνικός καλλιτεχνικός χωρος (ποιητές, ζωγράφοι, λογοτέχνες, γλύπτες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί). Αν καταφέρεις να γεράσεις και δεν σκοτωθείς σε αυτοκινητιστικό στην κηφισίας απο κάποιον που πήρε το δίπλωμα του λαδώνοντας, θυμίσου οτι η σύνταξή σου θα επαρκεί μόνο για ένα κομμάτι ψωμί τη μέρα (και ΑΝ). Τέλος, θυμήσου και κάτι άλλο Έλληνα που αφορά τον Έλληνα συνάνθρωπό σου. Τη μέρα που ίσως καεί το σπίτι και η οικογένειά σου σε πυρκαγια και η κυβέρνηση αποφασίσει να σου δώσει επίδομα μερικών χιλιάδων ευρώ, ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ οτι σε κάποιο Ελληνικό χωριό, απο τα 1500 άτομα που πήγαν να πάρουν το επίδομα, οι 1400 δέν ήταν πυροπαθείς. Όχι ΈΝΑΣ φιλε, όχι ΔΥΟ, όχι ΔΕΚΑ, όχι ΠΕΝΗΝΤΑ!!! Οι ΧΙΛΙΟΙ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΟΙ συνάνθρωποί σου που δεν κάηκαν, όρμησαν σαν αρπακτικά να πάρουν και τα ελάχιστα χρήματα που θα δίνονταν σε κάποιους δυστυχισμένους για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.

Τα βλέπεις Έλληνα? Ξέρω αγαπάς την Ελλάδα. Και εγώ. Είναι πράγματι ένα γωνιακό οικόπεδο στον παράδεισο, όπως συνηθίζει να λέει και ένας γνωστός μου. Όπως λέει και ένας άλλος όμως, η Ελλάδα είναι μια πολύ ωραία χώρα για διακοπές. Γιαυτό Έλληνα, άν πράγματι αγαπάς και σέβεσαι τη ζωή σου, τους κόπους σου και την οικογένεια σου σήκω και φύγε απο την Ελλάδα το συντομότερο.

...Και όλα αυτά υπο το ρεαλιστικότατο σλόγκαν της Νέας Δημοκρατίας που ρολάρει στο MSN μου, υπενθυμίζοντας μου οτι «Μαζί πάμε την Ελλάδα μπροστά».....

χρόνια πολλά

Να λοιπόν πως είναι να βρίσκεσαι στο πρώτο τέταρτο ενός αιώνα..Χρόνια πολλά. Σε σένα μιζέρια και μοναξιά μου. Σε σένα καθημερινότητα που με κάνεις και βαριέμαι. Σε σένα Λονδίνο που κάθε μέρα συννεφιάζεις τις ψυχές όλο και περισσότερων ανθρώπων. Χρόνια πολλά και σε σένα Ελλάδα που καίς τα πάντα περνόντας με το ταχύ βήμα σου του κάβουρα (όχι εντελώς πρός τα πίσω δηλαδή, προς τα πλάγια μάλλον) και απογοητεύεις καθημερινά τη νεολαία που σαστισμένη σε κοιτά να αυτοκαταστρέφεσαι.
Μήπως πρέπει να κοιτάξεις λίγο πιο σοβαρά τη ζωή σου? Απο λίγο διαφορετική σκοπιά μάλλον. Όπως το βλέπω αυτός ο κόσμος δεν έχει ελπιδα να γίνει καλύτερος και ίσως τελικά τα χρόνια πολλά να μην είναι και η πιο ορθολογική ευχή. Είπα εκείνη τη μέρα να ακούσω τα τραγουδια της δεκαετίας που με γέννησε. Να νιώσω λίγα απο αυτά που ένιωθε ο νεαρός που ένα καλοκαιρινό βράδυ της δεκαετίας του 80 καθόταν πάνω απο ένα ραδιοφωνακι ακούγωντας Depeche, Trans-X, Alphaville, Cure, Kool and the Gang, Michael Jackson, Mike Oldfield, Pet Shop Boys, New Order αλλα και Χαριτοδιπλωμένο. Να νιώσω λίγο απο τον μολυσμένο αέρα του Τσέρνομπιλ που χάιδευε τα μαλιά του, λίγη απο την ανησυχία του για το πανεπιστήμιο και λίγη απο τη γεύση του τσιγάρου που κάπνιζε στο ουφάδικο με τα γιαπωνέζικα arcades. Να δώ μπροστά μου τη στιγμή που κάθησε στην πλαστική καρέκλα του θερινού να δεί κατι cult, ίσως το "Χούλιγκανς-Κάτω τα χέρια απο τα νιάτα" του Καραγιάννη η το Blade Runner του Scott. Θα ήθελα να γευτώ λίγες απο τις ιδέες του για τον κόσμο του άυριο μετά την πτώση του τείχους και την ανησυχία του για το θανατηφόρο AIDS. ..
Και ο καιρός περνά και το μόνο όνειρο που παραμένει σταθερό ειναι η φυγή. Μπροστά σε ψωνισμένες γκόμενες που ζητούν ένα τροφαντό λεφτά να τις κάνει ευτυχισμένες επιλέγω international. Γεύσεις απο όλο τον κόσμο για να εμπλουτιστεί ο εγκέφαλος με διαφορετικό τρόπο σκέψης, διαφορετικές αναμνήσεις απο μέρη άγνωστα, ανεξάντλητα αλλα και λαβωμένα. Μια γλυκιά αμαρτία στη Βραζιλία και την Ισπανία. Με λίγο έρωτα απο Γερμανία και κάποιες προοδευτικές κουβέντες απο ένα προάστειο του Λονδίνου. Ετσι ακριβώς και με λίγες σκέψεις για καλοκαίρι και διακοπές σε μέρη κοσμοπολίτικα φεύγω μακριά απο εσένα δίνοντας πάντα συμβουλές που, προ παντός, σκοπεύουν στο να πληγώσουν όσο το δυνατόν λιγότερους.
Χρόνια πολλά Αθήνα απαντάω ώς ένα κομμάτι της νεολαίας που σου ψιθυρίζει στο λιγδιασμένο απο το καυσαέριο αυτι σου οτι "όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω" (όπως έλεγαν και οι Πύξ Λάξ). Με τα χαρακωμένα απο ενα κομμάτι γυαλί πανεπιστήμια σου (για να μην πονά τόσο όσο το μαχαίρι) και τους απανθρακωμένους εγκεφαλους αυτών που κάνουν κουμάντο. "Πώς τολμάς να μας κάνεις μαθήματα δημοκρατίας?" Χρόνια πολλά και σε σένα Λονδίνο που ώς κέντρο του κόσμου θα έπρεπε τελικά να έχεις πιο έξυπνες ιδέες και όχι να κινδυνεύεις να φέρεις τον κόσμο μπροστά στους εφιάλτες ενός ψυχρού πολέμου.
Η αλήθεια μπορεί να μη βρίσκεται ούτε στους Sex Pistols αλλά σίγουρα ούτε και σε σας, ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΕΣ. Γκε Γκε?

I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...
New Order - true Faith

ωδή στην τηλεοπτική ξεφτίλα reloaded: Η à la Έκο προσέγγιση

Πριν κάποιες εβδομάδες έγραψα για την Πάνια και τους διάφορους εμετικούς ξεφτίλες παραγωγούς της ελληνικής τηλεόρασης. Εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο του Ουμπέρτο Έκο, το οποίο σχολιάζει την παρόμοια κατάσταση (που προφανώς επικρατεί και στην Ιταλία αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου) και εκφράζει τον προβληματισμό του και την ανησυχία του πάνω στον πολιτισμό του σήμερα. Καθώς λοιπόν το στύλ γραφής του είναι σαφώς πιο εξευγενισμένο, εμπλουτισμένο με πιο όμορφες εκφράσεις και σίγουρα πιο συμπαγές απο το δικό μου κράξιμο, σας παραθέτω ξανά την άποψη μου με τον πιο... εκλεπτισμένο και «ακαδημαικό» τροπο γραφής α λα Έκο:

«Παλιά ο Άφρων του χωριού ήταν εκείνος που, μη διαθέτοντας τα δώρα της φύσης, τόσο σωματικά όσο και διανοητικά, σύχναζε στην ταβέρνα του χωριού, όπου όλοι οι σκληρόκαρδοι συγχωριανοί του τον πότιζαν για να μεθύσει και να κάνει αχαρακτήριστα και άπρεπα πράγματα. Θα παρατηρήσουμε οτι σ’ αυτά τα χωριά, ο άφρων καταλάβαινε αόριστα οτι του συμπεριφέρονταν σαν σε χαζό, αλλά δεχόταν το παιχνίδι, διότι απο τη μια έπινε τσάμπα και, απο την άλλη, η χαζομάρα του είχε και μια δόση επιδειξιομανίας.

Ο σημερινός άφρων του παγκόσμιου τηλεοπτικού χωριού δεν είναι ένας μέσος άνθρωπος, σαν το σύζυγο που εμφανίζεται στην οθόνη για να κατηγορήσει τη σύζυγο για απιστία. Είναι κάτω του μέσου. Προσκαλείται στα talk show, στα τηλεοπτικά κουίζ, ακριβώς επειδή είναι πτωχός τω πνεύματι. Ο τηλεοπτικός άφρων δεν είναι κατ’ ανάγκη καθυστερημένος.

..........................................................................................................................................

Παλιά, όταν η παρέα της ταβέρνας το παρατραβούσε με τον άφρονα του χωριού και τον έσπρωχνε σε απαράδεκτα καμώματα, παρενέβαιναν ο δήμαρχος, ο φαρμακοποιός, ένας οικογενειακός φίλος που έπαιρναν τον κακομοίρη παραμάσχαλα και τονπήγαιναν σπίτι του. Αντίθετα, κανείς δεν πηγαίνει σπίτι του και δεν προστατεύει τον άφρονα του παγκοσμίου τηλεοπτικού χωριού, η λειτουργία του οποίου γίνεται παρόμοια με του μονομάχου που καταδικάζεται σε θάνατο για την τέρψη του πλήθους. Η κοινωνία που προστατεύει τον αυτόχειρα απο την τραγική απόφαση του, η το ναρκομανή για την επιθυμία που θα τον οδηγήσει στο θάνατο, δεν προστατεύει τον τηλεοπτικό άφρονα, ίσα ίσα τον ενθαρρύνει όπως κάποτε ενθάρρυνε τους νάνους και τις γενειοφόρες γυναίκες να εκτίθενται στα πανηγύρια.

Πρόκειται προφανώς για έγκλημα, αλλά δεν ανησυχώ για τη διάσωση του άφρονα (παρόλο που θα έπρεπε να ασχοληθούν με αυτό οι αρμόδιες αρχές, μιας και πρόκειται για εξαπάτηση ανίκανου). Ανησυχώ για το γεγονός οτι, εκθειασμένος απο την εμφάνιση του στην ορόνη, ο άφρων γίνεται παγκόσμιο πρότυπο. Αν εκτίθεται αυτός, τότε ο καθένας μπορεί να το κάνει. Η έκθεση του άφρονα πείθει το κοινό οτι τίποτα, ούτε και η πιο επαίσχυντη συμπεριφορά, δεν δικαιούται να παραμείνει ιδιωτικο, και ότι η έκθεση τηςίδιας της αναπηρίας ανταμείβεται. Η δυναμική της ακροαματικότητας συντελεί ώστε, μόλις ο άφρων εμφανιστεί στο βίντεο, να γίνει ένας διάσημος άφρων και αυτή η φήμη μετριέται μ διαφημιστικές εμφανίσεις, με προσκλήσεις σε συναντήσεις και δεξιώσεις, μερικές φορές ακόμα και με προσφορές σεξουαλικών εκδουλεύσεων.

..........................................................................................................................................

Πιστεύω οτι καθήκον των αρχών που διαφυλάττουν την ιδιωτικότητά μας είναι όχι μόνο να προασπίζονται αυτούς που θέλουν να προασπιστούν, αλλά και να προστατεύουν εκείνους που δεν μπορούν πια να υπερασπιστούν τον εαυτό τους..»

Όπου βλέπεις «Άφρων» λοιπόν, βάλε «Κατέλης» και ξανακοίτα το προηγούμενο πόστ....

Το απόσπασμα είναι απο το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο "Με το βήμα του Κάβουρα" (ελληνικά γράμματα, 2006)

ωδή στην τηλεοπτική ξεφτίλα (aka η Πάνια, ο Κατέλης και οι άλλοι)

Προσπαθώ τελευταία να συνειδητοποιήσω πόσο για τα μπάζα είναι η γαμημένη η ελληνική τηλεόραση. Οκ, υπάρχουν κάποιες εκπομπές που σίγουρα αξίζει τον κόπο να κάτσει κάποιος να τις δει (μιλάω για κάτι ρεπορτάζ του Παπαχελά και πάρομοιου τύπου ρεπορτάζ βέβαια) αλλά μέχρι εκεί. Τώρα τελεύταια έχει γίνει μόδα να βλέπουμε στο youtube βιντεάκια απο την υψηλού επιπέδου εκπομπή της Ανίτας Πάνια.. Ίσως κάποιοι, πιο πληροφορημένοι, τα έχουν ανακαλύψει εδώ και καιρό. Εγώ πάλι είδα κάποια απο αυτά πριν απο ένα περίπου μήνα. Αυτό που θέλω να ρωτήσω λοιπόν, καταρχάς τον παραγωγό της εκπομπής Ζεταίμ, και στη συνέχεια τους υπεύθυνους για το περιεχόμενο και την ποιότητα των προγραμμάτων αυτών στην Ελλάδα είναι το εξής.

Καλα ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ μπορεί να είστε ρε?

Πόσα γαμημένα πίτουρα έχετε μέσα στο σκατοκέφαλο σας και πόσα περισσότερα αυτοι που παρακολουθούν τις ηλίθιες αυτές εκπομπές και σας κάνουν ακόμα πιο πλούσιους?»

Δηλαδη για να καταλάβω έτσι?.. Ο Κατέλης, αυτός ο τύπος που με τη μαλακία που μας δέρνει θα γίνει και σύμβολο της Ελληνικής κουλτούρας όπου να ναι, είναι ένας διανοητικά καθυστερημένος, σωστά? Θέλω να ξέρω πως είναι δυνατόν να νομιμοποιείς έτσι την κοροιδία απέναντι σε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Ναι ξέρω, ακούγεται ρομαντικό αλλά γιατί ρε φίλε? Δηλαδή το πνεύμα της εκπομπής αυτής είναι να μαζέψουμε ένα τσούρμο διανοητικά καθυστερημένους που (προφανώς) και δεν έχουν την αίσθηση οτι γελάμε μαζί τους, και να τους γελοιοποιήσουμε μέχρι θανάτου? Άν αυτές είναι οι αξίες της εποχής μου να πάω να αυτοκτονήσω ρε. Βρε ΜΑΛΑΚΑ παραγωγέ της εκπομπής, βρε ηλίθιοι συντελεστές, μήπως υποφέρετε απο κόμπλεξ κατωτερότητας και μόνο έτσι προσπαθείτε να ξεπεράσετε τα παιδικά σας τραύματα?

Μου λέει προχτές συγγενικό μου πρόσωπο: «Γιατί ρε φίλε τους κράζεις έτσι? Οι καθυστερημένοι που πάνε εκεί περνάνε καλά ρε συ». Με δουλεύεις?? Δε θέλω να μιλήσω για κοινωνικά ήθη και περι ήθους και συνείδησης γενικότερα γιατί στο χώρο των media έχουν πεθάνει προ πολλου, αλλα αυτή είναι κατα τη γνώμη σου η συμπεριφορά προς ένα συνάνθρωπο που δεν είχε την τύχη να γεννηθεί όπως εσύ? ΤΙ ΞΕΦΤΙΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΡΕ ΡΕΖΙΛΙΔΕΣ?

Άποψη μου είναι οτι αυτή η παπαριά που κάποιοι ονομάζουν εκπομπή, είναι πολύ αντιπροσωπευτική της εγκεφαλικής παπαριάς που δέρνει μεγάλο κομάτι του πληθυσμού αυτής της χώρας. Γιατι? Επειδή ρε ΜΑΛΑΚΕΣ τα τραγουδια του Κατέλη τα γράφει ο Καρβέλας ρε ΖΩΑ που τον ψηφίσατε να πάει στη Eurovision ρε πανηλιθιοι. Αν υπήρχε έστω και ένα ίχνος σοβαρότητας πάνω σας, και μόνο το γεγονός οτι ένα υποψήφιο τραγούδι (έστω και για έναν τοσο ηλίθιο διαγωνισμο όπως είναι αυτος της Eurovision), είχε γραφτεί απο μια τέτοια σιχαμερή γκόλουμ ύπαρξη δεν θα έπρεπε να πάρει ουτε τσακιστή ψήφο ρε. Που καταλήγουμε? Θες να ακούσεις, έτσι? Τράβα σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και θα δείς που καταλήγουμε. Βασικό Hit του προγράμματος στα περισσότερα club πλεον είναι το hit με την “πρωτοποριακή” μουσική του Καρβέλα και την βραχνή, ταλαίπωρη φωνή του Κατέλη να προσπαθεί να βγεί ψιλοψευδίζοντας και τραυλίζοντας. Η έναρξη του τραγουδιού ισοδυναμεί με ξέφρενα ουρλιαχτά ενθουσιασμού απο όλο το ελληνικό πλήθος που συνιστά τους πελάτες των νυχτερινών club. Όχι φίλε, τα ουρλιαχτά και ο ενθουσιασμός δέν ιαχές χαράς και επιβράβευσης για το κατόρθωμα ένος ανθρώπου που γεννήθηκε διανοήτικά καθυστερημένος και παρ’ όλα αυτα κατάφερε να μπεί στο ελληνικό star system. Είναι οι μογγολικοί αλαλαγμοι μιας πεθαμένης, τυφλής μάζας που νομιμοποιεί την κτηνώδη και εμετικα κυνική και σκληρή συμπεριφορά ενάντια στη μερίδα αυτή των ανθρώπων που γεννήθηκαν χωρίς την ικανότητα να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Τα συγχαρητήρια μου στην κυρία Πάνια, τον Κύριο Καρβέλα και όλους τους φιλεύσπλαχνους παραγωγούς αυτής της εκπομπής, κυρίως για το παράδειγμα που δίνουν στα νέα παιδιά που μεγαλώνουν περιτριγυρισμένα απο αυτές τις εικόνες και τις αξίες που τους προσφερετε. Συγχαρητήρια επίσης και σε αυτους που στο όνομα του χρήματος τραβάνε κι άλλο αυτή την υπόθεση πουλώντας cds και καλώντας τον Κατέλη και τον κάθε Κατέλη να τραγουδήσει στο μαγαζί τους. Θά’θελα να’ξερα πόσο θα σας άρεσε αν ο διανοητικά καθυστερημένος γίος σας γινόταν σε καθημερινή βάση περίγελος σε κάθε ελληνικό σπιτικό που διαθέτει τηλεόραση. Τότε να σας έβλεπα με ένα μεγάλο γιατί στο κόκκινο, κλαμένο προσωπό σας να αναθεματίζετε την κακή σας τύχη. Φτού σας ξεφτίλες, αλήτες και τσαρλατάνοι. Φτύνω στις σκατόφατσές σας και στις λιγδερές διεφθαρμένες σας αξίες, κάφροι.

Sunshine

Καλούτσικο. Δε βγαίνουν και πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας τελευταία οπότε για αυτές τις λίγες που βλέπω ας είμαι όσο πιο θετικός μπορώ.. Μου άρεσε πολύ η μουσική. Η σκηνοθεσία ήταν επίσης αρκετα καλή και κάποια πλάνα πραγματικά μαγευτικά. Προφανώς και ο Boyle προσπάθησε να κάνει τη δική του Οδύσσεια του διαστήματος αλλά χάθηκε λίγο στο δρόμο καθώς η ταινία του δεν είχε κανένα ιδιαίτερο βάθος. Μας πέταξε απλά στη μούρη ένα διαστημόπλοιο που πάει να δώσει ένα χεράκι στον ήλιο. Καααλά. Άν μου λέγαν οτι εκείνο το "πιάτο" που κουβαλούσε το διαστημόπλοιο ήταν γεμάτο κώλους που με πορδές και μεθάνιο θα αναζωπύρωναν τον ήλιο θα μου φαινόταν πιο πιστευτό.

Μου θύμισε λιγάκι μια πολύ παλιά μούφα που είχα δεί, με τη οποία όμως είχα καραγουστάρει τότε, το Event Horizon. Ιδιαίτερα εκεί στο σκηνικό με τον καπετάνιο του παλιότερου Ikarus περίμενα να μας πεί οτι το προηγούμενο πλοίο, μπήκε σε μαύρη τρύπα, πήγε στην κόλαση και τελικά γύρισε πίσω με το διάολο μέσα του. Μ'άρεσε η ατμόσφαιρα του πάντως, οπότε άν δεν έχετε τίποτα καλύτερο και θέλετε ψιλοδιαστημικό θριλεράκι θα σάς το πρότεινα.

Στιγμή 1

Σκέφτομαι τη θάλασσα. Γαλάζια και ακίνητη οπως την είδα το πάσχα σ' εκείνο το νησί. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς οταν ακούει το Miles of white του Μιχάλη Δέλτα.. Κόκκινα τούβλα, μπύρα, πράσινα πάρκα και English breakfast? Ενα λιμανάκι με το μύλο, μια όμορφη παραλία, ρακί η ίσως ουζάκι και ...λιγη αγένεια απο τον ιδιότροπο βλάχο που άκεφα σε σερβίρει..
Η εκδρομή που κάναμε ήταν απίστευτη Άλεξ. Εκείνη την πρώτη συνεφιασμένη μέρα το νησί ήταν πιο όμορφο απο ποτέ και τώρα τούβλα και πάρκα. .

Είδα και λίγο πολιτισμό σήμερα.. Στη Strand, μόνιμο five star hotel των άστεγων κάποιοι είχαν αφήσει ένα τοστ και μια κόκα κόλα σε ένα φουκάρα που κοιμόταν τυλιγμένος σε χαρτόκουτα και μια γαλάζια παλιοκουβέρτα.. Φαντάσου τη χαρά που έκανε όταν ξύπνησε και τα είδε δίπλα του. Φαντάσου εσύ πόσο τυχερός είσαι που βλέπεις το γαλάζιο που ποτέ δεν θα δεί. Όχι το background των windows σου ρε βλάκα. Για τη θάλασσα λέω.. Μόνο με την γκρίζα - καφέ αποχρωση του Τάμεση πώς να ζήσεις? Σερνόμαι στα πεζοδρόμια, τρώω απο απο τα σκουπίδια και το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει είναι να δω το γαλάζιο σου και κάθε γαλάζιο. Όλα γκρίζα είναι και έτσι θα παραμείνουν. Όπως και ο ουρανός του νησίου εκείνη τη μέρα. Ένας θλιβερός ουρανός μα δυο τόσο διαφορετικά πλαίσια. Απο τη μια ο βουβός στιχος της απίστευτης ηρεμίας, (αυτής όμως που μόνο μεσα μέσα στη αγρίοτητα βρίσκεις, ναι) και ο εκωφαντικός μεταλικός ήχος της πόλης, πάντα να σου θυμίζουν οτι ήσουν εκεί και είδες το γαλάζίο..

Everything counts..

Πάει καιρός! Μή σου πω και χρόνος..
Πήγα σε ενα σεμινάριο χθές με θέμα "Blogging and e-democracy". Δεν ήταν κάτι φοβερό αλλά μου θύμισε οτι σε κάποια γωνιά του αχανούς αυτού δικτύου έγραφα κάποτε και εγώ τις μαλακίες μου. Είμαι περίεργος να δώ αν με όλο αυτό το φόρτο εργασίας θα προλαβαίνω (έστω για λίγα λεπτάκια κάθε μέρα) να αφήνω ξανά το μυαλό μου να ξερνάει όλο το πήξιμο, τα νεύρα, τα παράπονα, το θυμό η και (πολύ πιο σπάνια) τις ωραίες στιγμες της μέρας μέσα σε μικρές παραγράφους..
Για να δούμε..
Μόλις είδα οτι υπάρχει και εξέλιξη στο interface του blogger η κάτι τετοιο. Πάω να δώ τι παίζει.
Hasta luego